Δεν ευθύνεται –κατά κύριο λόγο βέβαια- ο κος Ερντογάν ο… «Σουλτανοπρεπής» αλλά ο μικρονοικοί, θλιβεροί Δυτικοί, πυγμαίοι ηγετίσκοι συμφεροντολόγοι, οι οποίοι όχι μόνον τον ανέχονται, αλλά και τον υποβοηθούν, τον στηρίζουν, τον ενισχύουν(!).
του Κώστα Χρονόπουλου (Αρθρογράφου – Σχολιογράφου)
Αναρωτιέμαι: Αν σε μια κοινωνία/κράτος, δραπετεύσει από τη φυλακή ένας επικίνδυνος βαρυποινίτης/τρομοκράτης/κακούργος, ή αν ένας επικίνδυνος ψυχασθενής κυκλοφορεί ελεύθερος/ανεμπόδιστος/ανεξέλεγκτος στους δρόμους, τι (πρέπει να) κάνει μια ευνομούμενη συγκροτημένη πολιτεία; Να χειροκροτήσει; Να αδιαφορήσει; Να κάνει τα στραβά μάτια ή να τον ενισχύσει – διευκολύνει στην κοινωνικά επικίνδυνη συμπεριφορά του;
Βέβαια ο τούρκος Πρόεδρος (σε αντίθεση με τον απολίτιστο «πολεμοχαρή, ψυχασθενή» Γάλλο Ομόλογό του –όπως τον χαρακτηρίζει–) δεν θα μπορούσε ποτέ να παρομοιαστεί ή να συγκριθεί με τους παραπάνω τύπους. Κάθε άλλο.
Άλλωστε ούτε οι ευγενείς (αταβιστικές) προδιαγραφές του, το επιτρέπουν. Ίσως μάλιστα η Ανθρωπότητα, κάποτε –οψέποτε- ωριμάσει και καλλιεργηθεί κατάλληλα – να του οφείλει και χάριτας.
Τέτοιο «τρομοκράτη» διασκεδαστή/κλαυσιγελωτοποιό (=προξενεί κλαυσίγελο), ο οποίος περιφέρεται με ένα μικρόφωνο, ακούραστος, νυχθημερόν, απειλώντας τους πάντες αδιακρίτως, δεν είχε ποτέ άλλοτε γνωρίσει ο πλανήτης Γη.
Αλλά υπάρχει και άλλος –πλην της κλαυσιγελαστικής του προσφοράς- λόγος για να του είμαστε υποχρεωμένοι. Η φυσική του παρουσία, σε συνδυασμό με την αφύσικη /ανήκουστη /πρωτόγονη/ αλλοπαρμένη συμπεριφορά του, αποκαλύπτει ότι ο Σουλτανίσκος πάσχει από ιδέες μεγαλείου, καθώς και από ασύνορη, ασυμμάζευτη, μεγαλοκαρδία και αχαλιναγώγητη επεκτατική, κατακτητική μανία. Ταυτόχρονα υποφέρει επειδή αδυνατεί να συγκριθεί με τον Μουσταφά Κεμάλ. Ζει το δράμα του στην σκιά εκείνου.
Το μέλημα όμως ενός κράτους/κοινωνίας κρατών εν προκειμένω, δεν είναι να διαπιστώνει από τι πάσχει ο καθένας. Ούτε να αναλίσκεται σε ατέρμονες συζητήσεις, νουθεσίες, περιορισμούς ή απειλές … λήψης μέτρων.
Οι βαριές περιπτώσεις/περιστατικά, δεν αντιμετωπίζονται –ούτε θεραπεύονται- με ευχολόγια, ευχέλαια και κατανόηση.
Απαιτούνται μέτρα σκληρά, αποτελεσματικά. Ο εγκλεισμός του παράνομου και παράλογου αντικοινωνικού ατόμου είναι το πρώτο μέλημα/μέτρο.
Αν πρόκειται για ηγέτη και την χώρα του, αποκλεισμός, αποκοπή, περιθωριοποίηση , ή και πολεμική σύγκρουση. Το να παρακολουθεί –αναποφάσιστη και απαθής – η Δύση την ξέφρενη, άφρονη, ανερμάτιστη και επικίνδυνη πορεία του «Νεοοθωμανού Σουλτάνου» ξεπερνά κάθε λογικό όριο.
Υπάρχει εξήγηση ασφαλώς: Τα οικονομικά συμφέροντα ορισμένων κρατών (επενδύσεις, πωλήσεις όπλων κ. α) τίθενται υπεράνω αξιών. Η… «χριστιανική» (;) Δύση παρήκμασε. Σάπισε. Όζει. Απωθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που έχασε αυγά και καλάθια. Ακόμη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησής της (!). Αδύναμη, ανίκανη, ευνουχισμένη , Υ λ ό δ ο υ λ η, παραδομένη στα υλιστικά συμφέροντα και απολαύσεις, έπαψε να ακολουθεί αρχές και αξίες. Τρέχει πίσω από το ευρώ , το δολάριο, το ρούβλι, ή το γουάν. Όταν δει τον ακατανόμαστο, και το εξαγριωμένο Ισλάμ προ των πυλών της Βιέννης (όπως κάποτε) ή των Βρυξελών θα καταλάβει. Αλλά θα είναι πολύ αργά!.
Δεν αρκεί να συσκέπτονται συνεχώς οι δυτικοί ηγετίσκοι. Πρέπει κάποτε να αρχίσουν να σκέπτονται. Από τότε που έκανε τζαμί την Αγία Σοφία και (τώρα) την Μονή της Χώρας, και δεν υπήρξε άμεσα θαρραλέα αντίδραση από τον «Χριστιανικό» κόσμο, μια λέξη γυρίζει συνεχώς μέσα στο μυαλό μου και με βασανίζει: «Τετέλεσται».
Ο εξισλαμισμός /Ισλαμοποίηση της Δύσης είναι προ των πυλών. Οι ανέντιμοι, ανιστόρητοι, αδύναμοι και παρηκμασμένοι δυτικοί «ηγέτες» έχουν ανοίξει διάπλατα την κερκόπορτα της υποδούλωσης του χριστιανικού κόσμου στο Ισλάμ – μέσω της υλοδούλωσής τους-.
ΥΓ Διαισθάνομαι πάντως πως ο Μωαμεθανός Πορθητής δεν θα είναι ο κος Ερντογάν, ενδεχομένως επειδή –ως συνειδητοποιημένος Μωαμεθανός πιστός- θα προσεύχεται (ανίερα) μέσα στο χριστιανικό ναό της ΑγιαΣοφιάς κρατώντας ένα μικρόφωνο στο χέρι. Για ακόμα μια φορά!.
«Μωραίνει Κύριος ον Αλλάχ βούλεται απολέσαι»!