Η 17η Νοέμβρη, ημέρα που θυμόμαστε όσους αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο αλλά και ημέρα προωρότητας για όσους γονείς και μωράκια ήρθαν νωρίτερα στον κόσμο για να γεννηθούν αγωνιστές.
Διαβάζουμε μαζί την ιστορία της Βάσιας…
Όταν γνώρισα τον άντρα μου, ήξερα ότι μαζί του θα κάνω οικογένεια. Ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς τις προσπάθειες για παιδί. Οι μήνες όμως περνούσαν και η εγκυμοσύνη που τόσο θέλαμε δεν ερχόταν. Έφτασε λοιπόν η μέρα που ο άντρας μου θα έφευγε για ταξίδι (είναι ναυτικός) και έτσι η εγκυμοσύνη θα περίμενε άλλους 6 μήνες. Δέκα μέρες αργότερα είχα καθυστέρηση, πίστευα ότι ήταν από τη στενοχώρια των ημερών, αλλά έκανα ένα τεστ για να μου φύγει η ιδέα και έδειξε ένα πεντακάθαρο «+». Η χαρά μου απερίγραπτη. Έκανα αμέσως αιματολογικές και ήμουν στην πέμπτη εβδομάδα! Μιλήσαμε εκείνο το βράδυ με τον άντρα μου και του είπα – θυμάμαι – ότι θα τον περιμένω να γυρίσει παρέα με το παιδί μας. Κλάμματα, φωνές και από τους δύο και κάπως έτσι ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι στη μητρότητα.
Αν υπάρχει τέλεια εγκυμοσύνη, τότε σίγουρα θα ήταν η δική μου, όλα τόσο φυσιολογικά, ούτε ζαλάδες, ούτε ναυτίες, ούτε τίποτα απολύτως, μόνο η κοιλίτσα φούσκωνε. Και φτάνει η μέρα για τη β’ επιπέδου, 21+6 εβδομάδων. Πηγαίνω στο ραντεβού απόλυτα χαρούμενη, αφού θα μάθαινα επιτέλους και το φύλο.
Ήμουν σίγουρη ότι για άλλη μια φορά θα μου έλεγαν ότι όλα είναι μια χαρά. Έκανα λάθος. Ο γιατρός, μου ανακοίνωσε, ότι έχω ανεπάρκεια τραχήλου και όταν τον ρώτησα τι σημαίνει αυτό, μου είπε: «80% πιθανότητες να χάσεις το παιδί». Τότε κατάλαβα τι σημαίνει και η έκφραση «Χάνω τη γη, κάτω από τα πόδια μου». Ενημερώνω τη γιατρό μου και πάω στο νοσοκομείο για εισαγωγή, σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Εκείνη την ημέρα δεν θυμάμαι να σταμάτησα να κλαίω μέχρι τη στιγμή που με πήρε ο ύπνος. Έπρεπε να πω και στον άντρα μου, που ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου, τι είχε γίνει και να του τα ωραιοποιήσω, όσο μπορούσα.
Μπήκα στο νοσοκομείο με 6 χιλιοστά τράχηλο, μετά από μία εβδομάδα είχα 4,5 χιλιοστά και την επόμενη καθόλου τράχηλο και 2 διαστολή. Όλοι προσπαθούσαν να μου δώσουν κουράγιο και να με πείσουν ότι όλα θα πάνε καλά και πίσω από την πλάτη μου συζητούσαν ότι η κόρη μου δεν θα τα καταφέρει. Δεν πίστεψα λεπτό ότι δεν θα τα κατάφερνε. Ήμουν σίγουρη ότι εγώ το παιδί μου θα το πάρω αγκαλιά και στο σπίτι μου. Είχα συμβιβαστεί από πολύ νωρίς με την ιδέα της ΜΕΝΝ, διάβαζα, ρωτούσα, μάθαινα για τα πάντα. Οι εβδομάδες κυλούσαν, με μένα σε πλήρη ακινησία στο κρεβάτι και την μπέμπα μου να μεγαλώνει κανονικά. Η διαστολή σταθερή στα 2.
Έφτασα στις 28 εβδομάδες και ήξερα ότι πιάσαμε το πρώτο σκαλοπατάκι. Όσο περισσότερο την κρατούσα, τόσο το καλύτερο. Και φτάσαμε στις 33 εβδομάδες, να το και το δεύτερο σκαλοπάτι, είχε έρθει και ο μπαμπάς μας, και εγώ είχα ηρεμήσει αρκετά. Γιατί στην αρχή – η αλήθεια είναι ότι – δεν παλευόμουν. Έβλεπα άλλες γυναίκες στον θάλαμο να έρχονται να κάθονται μερικές μέρες και να φεύγουν, ενώ εγώ εκεί. Έβλεπα τις ίδιες γυναίκες να σηκώνονται και να περπατάνε ενώ εγώ στο κρεβάτι και μόνο. Και το κυριότερο, τις έβλεπα να είναι με τον άντρα τους, ενώ εγώ με όλη την υπόλοιπη οικογένεια, εκτός από εκείνον.
Ο επόμενος στόχος-σκαλοπάτι ήταν οι 35 εβδομάδες, τότε σου επιτρέπουν να φύγεις από το νοσοκομείο και να πας στο σπίτι. Τον πετύχαμε και αυτόν το στόχο! Την ημέρα που έκλεινα 3 μήνες ακριβώς στο κρεβάτι, μου επέτρεψαν να σηκωθώ και να πάω στο σπίτι μου, η απόλυτη ευτυχία, τα είχαμε καταφέρει μια χαρά! Έξι μέρες αργότερα, έπαθα μια απίστευτη αιμορραγία, ευτυχώς δεν πανικοβλήθηκα, νόμιζα ότι απλά μου έσπασαν τα νερά κι ας έχασα τον πλακούντα μου, μέσα στο μπάνιο του σπιτιού μου. Είχε φτάσει η ώρα να πιάσω το παιδί μου στα χέρια μου επιτέλους. Κι ενώ περίμενα ότι θα γεννήσω φυσιολογικά και μάλιστα πολύ εύκολα – «θα φτερνιστείς και θα βγει η μπέμπα» μου έλεγαν οι μαίες -, η αποκόλληση πλακούντα ήρθε για να μου αλλάξει για άλλη μια φορά τα σχέδια.
Γέννησα με καισαρική και με ολική νάρκωση ένα υγιέστατο μωρό 2280 γρ. Αρχικά την είχα μαζί μου, αλλά το ίδιο βράδυ παρουσίασε δύσπνοια και μεταφέρθηκε στη ΜΕΝΝ. Κάτσαμε μία εβδομάδα και μετά πήγαμε σπίτι μας.
Σήμερα είναι 10 μηνών, ολόκληρη κοπέλα και κάνει την κάθε μου μέρα πιο όμορφη από την προηγούμενη. Η ιστορία μας σίγουρα δεν συγκρίνεται με τις ιστορίες των πρόωρων των 24 εβδομάδων, ούτε με εκείνες των μαμάδων που ήταν 3 μήνες έξω από τη ΜΕΝΝ. Αλλά δώσαμε κι εμείς τη δική μας μάχη και με υπομονή και επιμονή βγήκαμε νικήτριες!
Μπορεί να μην έμεινε καιρό το παιδί μου στη ΜΕΝΝ, αλλά 3 μήνες ζούσα με την ιδέα της ΜΕΝΝ και εν μέρει μπορώ να καταλάβω μανούλες που βλέπουν τα μικράκια τους στις θερμοκοιτίδες για καιρό. Σε όλες αυτές τις μανούλες λοιπόν που παλεύουν με την προωρότητα, έχω να πω, να μην σταματήσουν ποτέ να πιστεύουν ότι το πλασματάκι τους θα τα καταφέρει!