Σύντομη διευκρίνιση:
Το παρόν δε συντάχθηκε για να πάρει likes στο facebook από όσους διάβασαν μόνο τον τίτλο, ούτε να trigg-άρει τους ηλίθιους που θα πατήσουν “έλεος/angry” χωρίς να διαβάσουν μια σειρά.
Απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν μάθει στη ζωή τους να είναι δίκαιοι και ανεξάρτητοι.
Έχουμε περάσει από την περίοδο όπου οι πορείες ήταν καθημερινότητα σε μία περίοδο αστυνομοκρατίας η οποία κατά τη συνείδηση κάποιων πολιτών είναι θεμιτή, ενώ για άλλους αποτελεί ανάθεμα.
Δεν θα κάνω λόγο, αν όλα αυτά είναι σωστό να γίνονται. Στο σημείο αυτό, οι περισσότεροι έχουν κατασταλάξει σε ποιο «στρατόπεδο» βρίσκονται.
Μεταφράζοντας μια ξενόγλωσση παροιμία, αυτό που είναι κανονικό για την αράχνη, είναι χάος για την μύγα.
Εγώ δεν έκανα ποτέ πορεία για το Πολυτεχνείο. Δε θεωρώ πως ωφέλησε, καθώς το μόνο που άλλαξε εκείνη την περίοδο ήταν η διοίκηση ενός στρατιωτικού καθεστώτος.
Όμως δεν έχει σημασία μονάχα τι πιστεύω εγώ.
Χιλιάδες άνθρωποι στο παρελθόν έχουν αποδώσει τιμές και για αυτούς αποτελεί ένα σύμβολο ελευθερίας. Το αποδεικνύει η μαζικότητα της προσελεύσεως του κόσμου κάθε χρόνο. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου, πέραν του επετειακού χαρακτήρος, θεωρείται από τους συμμετέχοντες ως διαρκής αγώνας.
Όταν αλλάζεις λοιπόν μία κανονικότητα όπου απαγορεύονται όλες οι διαδηλώσεις – συνεπώς κάθε νοούμενος αγώνας υπέρ της δικαιοσύνης (όπως την αντιλαμβάνεται ο εκάστοτε συμμετέχων πολίτης), ακόμα και την πλέον συμβολική, αυτή του Πολυτεχνείου, τότε η άλλη πλευρά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να αντιδράσει. Με τον ίδιο τρόπο που θα αντιδράσει μια γάτα ή ένα σκυλί, αν το κλείσεις σε ένα δωμάτιο και αρχίσεις με ένα ραβδί να το χτυπάς. Θα αντεπιτεθεί.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, υπάρχει άφθονο μίσος από την εποχή του εμφυλίου/συμμοριτοπολέμου και μια μεγάλη ιστορία τρομοκρατικών ενεργειών. Ένα ανάλγητο κράτος, δύναται να αποτελέσει την αφορμή για νέες πληγές. Ένα έθνος ή ένα κράτος, μπορεί να επουλώσει τα «τραύματά» του από μία πανδημία. Από τον αλληλοσπαραγμό όμως μένουν πολύ βαθιές ουλές.
Σκοπός αυτού του κειμένου δεν ήταν να απειλήσει, ούτε να προειδοποιήσει.
Ήταν να μεταφέρει τις σκέψεις και την ανησυχία ενός ανεξάρτητα σκεπτόμενου ανθρώπου.
Τηλέμαχος Μπόσσιος (Βραχνής Γεώργιος)
Συγγραφέας – Αστυνομικός