Μπορείς να ψάξεις όσο θέλεις, όμως δεν πρόκειται ποτέ να βρεις αυτά τα πέντε πράγματα σε άλλη πόλη πλην της Θεσσαλονίκης
Προτιμούμε να φάμε σφαίρα στο στήθος που θα πληγώσει επικίνδυνα πολλά από τα ζωτικά μας όργανα και θα μας αφήσει να ψυχορραγούμε επίπονα 12 με 14 ώρες, μέχρις ότου έρθει η γλυκιά στιγμή του επιθανάτιου ρόγχου, παρά να παραδεχτούμε πως υπάρχει ωραιότερη πόλη στον κόσμο (διόρθωση: στο σύμπαν).
Είμαστε ενδεχομένως οι μεγαλύτεροι τοπικιστές στα χρονικά των τόπων («Μπαμπά, τι είναι τοπικιστής»-«Τοπικιστής αγόρι μου είναι αυτός που νομίζει πως η πόλη του είναι ομορφότερη από τη Θεσσαλονίκη μας»), έχουμε κάποια θεματάκια με την Αθήνα που, στην πραγματικότητα, είναι επικαλυμμένο κόμπλεξ βλακώδους «κατωτερότητας», κι όταν κάποιος έρχεται και σε λέει ρε φιλαράκι ότι η Νύφη του Θερμαϊκού μοιάζει περισσότερο με άσχημο Γαμπρό, σε γυρνάνε τα μυαλά.
Ok, ναι: Οι Θεσσαλονικείς πολλές φορές κοκορευόμαστε υπέρ το δέον για το μέρος μας, φτάνοντας σε λεκτικές υπερβολές που θυμίζουν ντοπαρισμένο πολιτικό σε debate («Αδερφέ, να σε πω κάτι; Το ξέρεις ότι στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκε ο Θεός και ότι η πρώτη Γη της Επαγγελίας ήταν ο Δενδροπόταμος- ένα ντεμέκ ποτάμι, δηλαδή, που ήταν ζίγκα στα απαγορευμένα φρούτα;»).
Ωστόσο, υπάρχουν πέντε πράγματα που πράγματι μόνο στην συμπρωτεύουσα (να κι άλλη πρωτιά- πείτε μας μια άλλη χώρα που έχει συμπρωτεύουσα. Περιμένουμε…) μπορεί να βρει κανείς.
Να, όπως…
Ο selfieccino
Εντάξει, ναι, ο σωστός ο Θεσσαλονικιός πρέπει να πίνει αποκλειστικά και μόνο φραπέ, τον οποίον ρουφάει αργά και βασανιστικά σε βάθος 7ώρου. Όμως άνθρωποι είμαστε κι εξελισσόμαστε κι εμείς.
Γι’ αυτό, Selfieccino: βγάζεις μια σέλφι με το κινητό σου, τη δίνεις στα παιδιά μιας συγκεκριμένης καφετέριας και λίγη ώρα μετά παίρνεις τον φρέντο καπουτσίνο σου (ή την σοκολάτα) με τη μουράκλα σου επάνω να εκτελεί χρέη αφρόγαλου.
Τελικά, είχε δίκιο η μάνα σου.
Ώρες- ώρες, είσαι να σε πιεις στο ποτήρι.
Οι γυναίκες- «επιτάφιος»
Μπορεί με τον καιρό να έχει πάρει διαστάσεις μύθου, όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια: ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός- είναι Θεσσαλονικιά. Όταν βουτάνε οι Θεσσαλονικιές στη θάλασσα βγαίνουν οι Kiss. Οι Θεσσαλονικιές στα καρναβάλια απλά ξεβάφονται. Το «Από πού είσαι κοπελιά- Από τη Θεσσαλονίκη- Τι ύψος έχεις;- 1.70- Βάρος;- Βαμμένη ή άβαφη;» είναι ρεαλιστικότατος διάλογος.
Μπορεί στο ίντερνετ να κυκλοφορούν ορισμένα υπέροχα αστεία για τις κοπέλες της πόλης, όμως δεν είναι ακριβώς αστεία. Είναι, βλέπετε, μια ακριβής περιγραφή της στυλιστικής κατάστασης των κοριτσιών μας.
Αν έχεις πάει, επί παραδείγματι, 8 η ώρα για μάθημα στο Αριστοτέλειο και έχεις ρίξει μια ματιά γύρω σου στο αμφιθέατρο, ξέρεις. Αν έχεις βρεθεί στο x άκυρο μανάβικο 10.20 το πρωί και συναντάς τη γειτόνισσά σου να προτάσσει την μπανάνα εν είδει Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου, σε πείθει ότι όντως είναι στην απονομή- το ντύσιμό της αυτό «υπαινίσσεται».
Εν ολίγοις, είναι αλήθεια: οι γυναίκες εδώ περιποιούνται κατά τι (αιώνες) περισσότερο απ’ όσο στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδος.
Και ναι: χρησιμοποιούν όζα για να βάψουν τα νύχια τους. Αν αυτό σας ξενίζει, ένα έχουμε να σας πούμε: όζα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια.
Tο δείπνο της Άνοιξης
200+ μέτρα γεμάτα τραπέζια στην Αλεξάνδρου Σβώλου. Φαγητό παντού το οποίο μοιράζονται άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, μουσικές, τραγούδια, χοροί. Παιδιά να τρέχουν δεξιά- αριστερά, όλοι μια παρέα, γέλια, ευχάριστοι ήχοι υπό τους μελωδικούς ήχους που παράγει μια ανθρώπινη πόλη.
Το «Δείπνο της Άνοιξης»- που έλκει την… καταγωγή του από αντίστοιχες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στη Βαρκελώνη- στήνεται ανελλιπώς από το 2014 κι έπειτα στην Σβώλου (ήδη ετοιμάζονται αντίστοιχα στον Εύοσμο και την Σταυρούπολη) κι έχει ως μοναδικό του στόχο να βρει τους δείκτες του ρολογιού και να τους γυρίσει προς την αντίθετη φορά.
Να του ς πάει πίσω, σε μια εποχή που όλοι ήταν μια παρέα και άπαντες γνώριζαν τους γείτονές τους. Άλλωστε, η Θεσσαλονίκη, λένε, είναι ακριβώς αυτό.
Μια μεγάλη γειτονιά.
Η ΔΕΘ
Τα τελευταία αρκετά χρόνια η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης τραβάει τα βλέμματα πρωτίστως για το ποιος αρχηγός κόμματος θα σπάσει το ρεκόρ του Πινόκιο σε ηθελημένες μπαρούφες θ’ αναλύσει λεπτομερέστερα και πιο πειστικά το πρόγραμμά του για να βγάλει ετούτο τον τόπο από το τέλμα (ωρυόμενος, για λόγους ρίμας, «τέρμα!»), όμως η Έκθεση είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.
Είναι η βόλτα ανάμεσα στα μυριάδες περίπτερα. Τα μπαλόνια που «πετάνε» δεξιά κι αριστερά (αναλόγως αν μιλάει ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας). Τα παιδιά που κρατάνε το χέρι των γονιών τους ή τρέχουν στο δρόμο με βήμα που μαρτυρά ελεγχόμενο πανζουρλισμό. Οι βραδινές συναυλίες. Μια ετήσια ιστορία που, ασυναίσθητα, λέει- από το 1926 έως σήμερα- λόγια ξεχασμένης αγάπης στην καρδιά του κάθε Θεσσαλονικιού.
Μόλις μπει ο Σεπτέμβρης, ένα είναι το βέβαιο: ΔΕΘέλεις να τη χάσεις.
Ο Λευκός Πύργος
Αυτό είναι περίπου «κλεψιά»- πρωτίστως γιατί κάθε πόλη έχει το δικό της σύμβολο και δευτερευόντως γιατί Λευκό δεν τον λέει ούτε 92χρονη γιαγιά με προχωρημένο καταρράκτη που έχει κάνει την όρασή της να μπάζει νερά.
Ωστόσο, η διαφορά έγκειται στο ότι ο Λ.Π. (spoiler: δεν εννοούμε «Λευτέρης Πανταζής») αποτελεί το ωραιότερο άψυχο πλάσμα του κόσμου για τους Θεσσαλονικείς.
Εκεί θα δεις ΠΑΟΚτσήδες, Αρειανούς και Ηρακλειδείς να πανηγυρίζουν τις επιτυχίες των ομάδων τους, είναι το απόλυτο σημείο συνάντησης (μαζί με την Καμάρα, φυσικά…) για τους πάντες, χωρίζει νοητά την παραλιακή, φαίνεται από το λιμάνι, από τη Νέα Παραλία αλλά και από το φεγγάρι (το μοναδικό κτίσμα μαζί με το Σινικό Τείχος που το «καταφέρνει» αυτό- αν και για το Σινικό Τείχος δεν είμαστε σίγουροι) και, παράλληλα, είναι η ζωογόνος καρδιά ολόκληρης της πόλης.
Το μόνο που χρειάζεται ένας Θεσσαλονικιός για να ερωτευτεί εκ νέου τη γενέτειρά του είναι να ξαπλώσει για λίγο στη βάση του και ν’ ατενίσει τον Θερμαϊκό. Έπειτα, ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπό του.
Λευκός Πύργος είσαι, αφού.