Η χρήση των πιο πρόσφατων αναλυτικών τεχνικών στο χώρο του φαρμάκου μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα για την υγεία με την πάροδο του χρόνου, καθώς η τεχνολογία δεδομένων καθίσταται αναπόφευκτα φθηνότερη και ευρύτερα διαθέσιμη – βοηθώντας ολοένα και περισσότερους ανθρώπους.
Καθώς όμως η ιατρική μετακινείται από το είδος της κλινικής πρακτικής σε δεδομένα που έχουν ήδη μεταμορφώσει το εμπόριο, τα οικονομικά και τα μέσα ενημέρωσης, θα βρεθεί αντιμέτωπη με μερικές από τις ίδιες κοινωνικές προκλήσεις. Ειδικότερα, η τεχνολογία μεγάλων δεδομένων μπορεί να φαίνεται σαν κοινωνικός εξουδετερωτής ή ακόμη και ως μια δύναμη ισοπέδωσης, αλλά μπορεί να μπορεί να δημιουργήσει και μεγαλύτερες ανισότητες.
Υπάρχει ένα κρίσιμο ζητούμενο και στοίχημα εδώ, καθώς αναμένουμε την άνοδο των τεχνικών διάγνωσης και παρέμβασης με γνώμονα τα δεδομένα στην υγειονομική περίθαλψη. Δεν είναι ότι οι νέες μέθοδοι δεν θα βοηθήσουν τους ανθρώπους. Είναι ότι θα αυξήσουν την ανισότητα στην υγεία – όχι μόνο μεταξύ εκείνων που μπορούν να το αντέξουν οικονομικά και όσων δεν μπορούν, αλλά μεταξύ εκείνων που μπορούν να αναλάβουν την έρευνα και να επωφεληθούν από τις νέες τεχνικές και εκείνων που δεν μπορούν.
Επιπλέον, αυτές οι νέες ιατρικές τεχνικές δεδομένων θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περισσότερες διακρίσεις. Εάν δεν υπάρχουν νομικοί περιορισμοί, για παράδειγμα, τι πρέπει να εμποδίσει τις εταιρείες να προσπαθήσουν να προσλάβουν άτομα που έχουν «εξεταστεί» και «σκαναριστεί»χάρη σε αναλύσεις γονιδιώματος, με σκοπό να είναι πιο αποδοτικοί ή να είναι λιγότερο πιθανό να αναπτύξουν καρκίνο μακροπρόθεσμα ;
Οι νομοθέτες δεν αγνοούν τα προβλήματα αυτά. Το 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες ψήφισαν έναν νόμο – ορόσημο που αποκαλείται νόμος για την μη διάκριση των γενετικών πληροφοριών, ο οποίος απαγορεύει στις επιχειρήσεις να προσλαμβάνουν ή να προωθούν εργαζομένους με βάση τα αποτελέσματα των γενετικών δοκιμασιών – ή να απαιτούν τέτοιες δοκιμές – και οι ασφαλιστικές εταιρείες να απαιτούν ή να χρησιμοποιούν τέτοιες δοκιμές. Αλλά η νομοθετική προστασία είναι εύκολα αναστρέψιμη. Στην πραγματικότητα, το περασμένο έτος οι Ρεπουμπλικανοί νομοθέτες εισήγαγαν ένα νομοσχέδιο που εξάλειψε αρκετές σημαντικές εξαιρέσεις από το νόμο.
Μπορεί να φανεί διεστραμμένο να ανησυχείτε για την ανισότητα όταν μιλάμε για κάτι που μπορεί να βελτιώσει τόσες πολλές ζωές, αλλά μια κοινωνία δεν μπορώ να σταθεί όταν ωφελούνται μόνοι οι πλούσιοι! Αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα για την παρακράτηση βελτιώσεων στην υγειονομική περίθαλψη.
Είναι ένα επιχείρημα, όμως, ότι πρέπει να επικεντρωθούμε σε δίκαια αποτελέσματα για όλους μας: πώς να διασφαλίσουμε ότι η πρόσβαση σε νέες μορφές υγειονομικής περίθαλψης είναι δίκαιη και ομοιόμορφα κατανεμημένη. Πώς να διασφαλίσουμε ότι προφυλάσσονται από νέες μορφές διακρίσεων που μπορούν να προκύψουν από όλα αυτά τα δεδομένα και πώς αποφεύγουμε μια εταιρική εκδοχή αυτών των μετατοπίσεων, στην οποία τα αποτελέσματα της υγείας κινητοποιούνται όχι για την ευτυχία μας και την ευημερία μας, αλλά για τη συμπίεση μας στην εργασία.
Το σωστό μέτρο για την επιτυχή υγειονομική περίθαλψη δεν αφορά το μέγιστο δυνατό για μερικούς αλλά το μέσο όρο για όλους, τον μέσο όρο για μια κοινωνία και τις ελάχιστες ευκαιρίες που υπάρχουν ακόμη και για εκείνους με τους λιγότερους πόρους και προνόμια. Αυτό δεν είναι μόνο δίκαιη. Αυτό μοιάζει με μια υγιή κοινωνία.