Πολιτικός χρόνος, αμφίσημη πολυσυζητημένη έννοια, νεολογισμός; επικοινωνιακό εύρημα, σύζευξη των δύο εννοιών, συνταύτιση πολιτικής και χρόνου,παροχή ανοχής και αναμονής ή δηλωτικό άκριτης αποδοχής προσφοράς χρόνου μέχρι της απόδειξης της ικανότητας των εχόντων την ευθύνη άσκησης εξουσίας;
γράφει ο Παρασκεύας Γιάννης
Υπερβολική η κατάχρηση του κατ’ ευφημισμό προσδιορισμού, «ως πολιτικού χρόνου», του πρώτου χρόνου άσκησης εξουσίας, από τους κατά καιρό κατακτητές της.
Η οποιαδήποτε επιβράβευση για τον οιονδήποτε σε μια εκλογική διαδικασία, είναι δηλωτική αποδοχή προθέσεων, εξαγγελιών και προγράμματος ή ως κατά τεκμήριο συμβαίνει, καταδίκη των ήδη εχόντων την εξουσία;
Η ψήφος αν και θα έπρεπε να είναι διαδικασία επιλογής «των ικανών και αρίστων», στα καθ’ ημάς και όχι μόνο, έχει καταστεί διαδικασία «οστρακισμού».
Εξορίζουμε και εξοστρακίζουμε τους πρώην, επιζητώντας την όποια άμορφη και απροσδιόριστη αλλαγή εξουσιαστών, χωρίς σαφή γνώση των επιθυμητών αλλαγών και χωρίς γνώση των δυνατοτήτων και προθέσεων, των καλουμένων να υλοποιήσουν τα έωλα όνειρα μας.
Η γνώση της φαλκίδευσης της ανώτερης εξουσιαστικής δύναμης που έχει ο πολίτης, που δεν είναι άλλη από την ψήφο του, μήπως είναι αυτή η αιτία και το αιτιατό της ανακάλυψης και ευρέως χρησιμοποίησης της έννοιας του «πολιτικού χρόνου»;
Δικαιολογία ανοχής και ενοχής για ποιους;
Για αυτούς που από εκλογικές διαδικασίες επελέγησαν ή για αυτούς που με την ψήφο τους τους επέλεξαν;
Την ευθύνη των πράξεων και των αποτελεσμάτων τους, την έχουν οι εκλεγέντες, το δικαίωμα της κριτικής αποτίμησης, παραμένει αναλλοίωτο και αναφαίρετο στους εκλογείς.
Η θεσμική κατοχύρωση του χρόνου άσκησης του εκλογικού δικαιώματος από τους πολίτες, το κάθε πότε έχουμε και γιατί εκλογές, έχει διευρύνει την έννοια του αποκαλούμενου «πολιτικού χρόνου».
Η προωθητική δύναμη της όποιας εκλογικής νίκης, συνοδεύεται τον πρώτο καιρο με προσμονή, ανοχή και άμβλυνση των όποιων προθέσεων αντίδρασης.
Οι κατ’ επάγγελμα δημοσιολογούντες διατείνονται ότι καταλληλότερος χρόνος λήψης δυσσάρεστων αποφάσεων είναι οι πρώτες μέρες άσκησης εξουσίας, ταυτόχρονα όμως, για τους διαθέτοντας ελάχιστα ίχνη λογικής, μπορούν από τα πρώτα βήματα να διακρίνουν την πορεία των μελλοντικών ημερών.
Αυτός ο κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενος «πολιτικός χρόνος», μοιάζει με κάρβουνο, αν τον αφήσεις και χαθεί και σαν κάρβουνο σβήσει, αν το αγγίξεις λερώνεσαι, αν άκριτα το χούφτώσεις όταν καίει, τσουρουφλίζεσαι.
Γνώστες του γεγονότος, σύμβουλοι και επικοινωνιολόγοι, αναλώνονται ποικιλοτρόπως στην ανακάλυψη μεθόδων για την επιμήκυνση του.
Χαμένοι στην μέθη της δοτής τους εξουσίας, παραβλέπουν και αρνούνται να δούν την επίδραση του χρόνου, σε πράξεις και παραλείψεις του παρελθόντος.
Ο εθιμικά προσφερόμενος «πολιτικός χρόνος» από την στιγμή που θα καταστεί παρελθόν, παύει να είναι τροφός αναμονής, ανοχής, προσμονής και μετατρέπεται σε τιμωρό και διώκτη.
Οι ενοικούντες την εξουσία, τις περισσότερες φορές λησμονούν ότι, ο θεσμικά κατοχυρωμένος χρόνος μιας θητείας, μέσω των εκλογικών διαδικασιών, είναι χρόνος παραχωρημένος με χρησιδάνειο.
Η χωρίς προσφορά παρέλευση της κάθε μέρας άσκησης εξουσίας, με γεωμετρική πρόοδο αυξάνει το μέγεθος του χρέους και απομοιώνει το κεφάλαιο της αξιοπιστίας.
Παραμένει ανεπίλυτο το πρόβλημα του ανεπιστρεπτου χρόνου, αδύνατο το πισωγύρισμα στο παρελθόν και θα ήταν μικρή η απώλεια, εάν το κόστος βάρυνε μόνο τους ασκούντες την εξουσία.
Δυστυχώς, η απραξία των κατεχόντων την εξουσία, οι λαθεμένες επιλογές,η τάση του με κάθε μέσο διατήρησης των θώκων εξουσίας, οι ιδιοτελείς λογικές, γίνονται πολλαπλασιαστές προβλημάτων που καθίστανται δυσεπίλυτα στον μελλοντικό χρόνο.
Το μικρό πρόβλημα που σήμερα αφήνεις γίνεται ανυπέρβλητο στο αύριο.