Αν μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τις επαφές της ελληνικής πλευράς με την Αίγυπτο προκειμένου να επιτευχθεί μια συμφωνία που θα μπορούσε ενδεχομένως να προσβάλλει το ψευτοσύμφωνο Τουρκίας – Λιβύης θα έβαζε τον τίτλο: «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…».
Του Κώστα Τσιτούνα
Οι δυο βασικές επιλογές που έχει μπροστά της η Αθήνα είναι εξίσου επικίνδυνες και μπορεί ενδεχομένως να γυρίσουν μπούμερανγκ υπέρ των Τούρκων που αναμφίβολα με αναθεωρητική διάθεση επιχειρούν να αλλάξουν τα σύνορα στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Συρία.
Το φοβικό σύνδρομο του Σίσι δημιουργεί εμπόδια στην επίτευξη μιας λύσης για την κοινή υπογραφή Ελλάδας – Αιγύπτου. Το Κάιρο θα προτιμούσε ενδεχομένως είτε να είναι εκτός συμφωνίας το Καστελλόριζο, είτε να έχει μικρή επήρεια. Κάτι τέτοιο θα ενίσχυε βεβαίως το επιχείρημα της Τουρκίας ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και θα δημιουργούσε σοβαρό πολιτικό προηγούμενο το οποίο θα ενισχύσει στο μέλλον την ισχύ της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Εξίσου επικίνδυνο είναι και το δεύτερο σενάριο υπογραφής ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης, όπου εκεί το αιγυπτιακό Υπουργείο Εξωτερικών φαίνεται να ζητά μειωμένη ΑΟΖ για Κρήτη Ρόδο κλπ.
Μιλάμε για αστεία πράγματα στα οποία δεν θα συναινέσει καμία ελληνική κυβέρνηση.
Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι το καθεστώς Σίσι αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και της Τουρκίας τόσο στην Συρία, όσο βεβαίως και στην Λιβύη. Εις μάτην ο Σίσι περιμένει την εμπλοκή – επέμβαση της Ρωσίας στην Λιβύη προκειμένου να σταματήσει η επιθετική στρατηγική του Ερντογάν.
Ο κ. Δένδιας που μετέβη στην Αίγυπτο, σε δηλώσεις του τόνισε μεταξύ άλλων ότι Αθήνα και Κάιρο διαβάζουν με τον ίδιο τρόπο την πραγματικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο. Σωστό. Όμως το μέγα ζήτημα δεν είναι πώς την διαβάζουν, αλλά πώς θα την γράψουν. Πώς θα γράψουν την Ιστορία και εκεί πρέπει να πειστεί η Αίγυπτος, η Γαλλία, το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ότι απαιτείται η δημιουργία ενός άτυπου αντιτουρκικού μετώπου το οποίο θα εμποδίσει μέσω της διπλωματίας τις επεκτατικές και αναθεωρητικές βλέψεις και ενέργειες του Ερντογάν.
Τίποτα δεν είναι εύκολο από τα παραπάνω. Άλλωστε η διεθνής κοινότητα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κλείνει το μάτι στην Τουρκία, παρά τα όσα περί του αντιθέτου λέγονται.
Δεν είναι τυχαίο ότι εν μέσω της σφοδρής τουρκικής προκλητικότητας ο ΟΗΕ για παράδειγμα αποφάσισε να εκλέξει παμψηφεί – για πρώτη φορά στα χρονικά – έναν Τούρκο για πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού!
Την ώρα που η Τουρκία επιχειρεί αναθεωρητικά να αλλάξει τα σύνορα σε όλη την Μεσόγειο και όλοι είναι δήθεν εξοργισμένοι με τον Ερντογάν, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ εκλέγει παμψηφεί πρόεδρο για την 75η Σύνοδο, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2021 τον Τούρκο Βολκάν Μποζκίρ.
Την ίδια ακριβώς στιγμή, η Γαλλία διαμαρτύρεται έντονα στο ΝΑΤΟ ότι τουρκικές φρεγάτες παρενόχλησαν πλοίο της που είχε μεταβεί στο Λιβυκό πέλαγος για πλοίο. Ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στολτενμπεργκ δήθεν εμφανίζεται κι αυτός δυσαρεστημένος με τους Τούρκους και δηλώνει ότι θα διενεργήσει έρευνες επί του συγκεκριμένου περιστατικού.
Προφανώς ο κύριος γραμματέας του ΝΑΤΟ δεν έχει ξανακούσει ότι καθημερινά γίνονται παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδας και άρα της Ευρώπης.
Μιλάμε για σουρεάλ καταστάσεις.
Την ίδια στιγμή μάλιστα, ο ο Τσαβούσογλου έκανε λόγο για συνεργασία μεταξύ των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας Τουρκίας και ΗΠΑ, αλλά και των μυστικών υπηρεσιών των δύο χωρών στη Λιβύη.
Σύμφωνα με τον Τούρκο ΥΠΕΞ, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πρότεινε πρόσφατα στον Ντόναλντ Τραμπ συνεργασία Άγκυρας – Ουάσιγκτον στη χώρα της βόρειας Αφρικής και, όπως ανέφερε, ο Αμερικανός πρόεδρος εμφανίστηκε θετικός.
Το τι πρόκειται να συμβεί στην Ανατολική Μεσόγειο είναι λίγο ως πολύ προδιαγεγραμμένο. Ας μην γελιόμαστε, αν οι «Μεγάλες Δυνάμεις» δεν ήθελαν την αναθεωρητική πολιτική του Ερντογάν θα τον σταματούσαν.