Ο γνωστός σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας αλλά και κριτής του «Just the 2 of Us», Σταμάτης Φασούλης, καλεσμένος ήταν χθες στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου, «The 2Night Show», και μίλησε για τη ζωή του.
Μία εξομολόγηση που συγκλονίζει ήταν ο εθισμός που είχε για 15 χρόνια στα χαρτιά και στο ποτό:
«Έπαιζα πολύ χαρτιά. Για δεκαπέντε χρόνια έπαιζα πάρα πολύ. Έπαιζα πόκα κάθε μέρα αλλά αυτό στα μακρινά χρόνια επί… δεινοσαύρων εποχή».
«Σταμάτησα χωρίς λόγο, όπως σταμάτησα και το ποτό. Για δέκα χρόνια έπινα πάρα πολύ και σταμάτησα χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να το προσπαθήσω»
Ο απαιτητικός κριτής δεν δίστασε να αποκαλύψει πως έκανε ψυχανάλυση αλλά όπως αναφέρει και ο ίδιος δεν του άρεσε η διαδικασία:
«Σηκώθηκα και έφυγα απ’ την ψυχανάλυση. Μου είπε πράγματα πολύ ωραία αλλά από την άλλη μεριά δεν αισθανόμουν πολύ ωραία. Μου φαινόταν κάπου αστείο. Ήταν ένας ξένος άνθρωπος και του έλεγα για τα δικά μου. Δεν με παρατάς λέω εγώ; Ύστερα έγινε ένα πράγμα που δεν μου άρεσε. Με την τρίτη συνεδρία άρχισε να μου εξηγεί τα πράγματα, βέβαια έπεσε διάνα. Αλλά λέω τι αναλυτής είναι. Άσε με χριστιανέ μου να μιλήσω εγώ να τα ξεράσω όλα.»
Εκτός των άλλων, εκμυστηρεύτηκε με μεγάλη ειλικρίνια, στην βραδινή εκπομπή του ΑΝΤ1, τους λόγους που δεν απέκτησε παιδί:
«Έχω έναν αδερφό, τον Παντελή. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να γίνω γονιός. Το φοβάμαι πάρα πολύ. Φοβάμαι την ευθύνη. Είμαι δειλός άνθρωπος. Στα βασικά είμαι δειλός. Εκτός και αν πρόκειται για την “Τέχνη”. Στη ζωή δεν έχω τόλμη. Αναίδεια πολλές φορές φορές από αντίδραση, αλλά ουσιαστική τόλμη δεν διακρίνω στον εαυτό μου. Στις σχέσεις μου δεν ήμουν δειλός. Έφευγα. Όχι μόνο έφευγα, αλλά δε με ξαναέβλεπαν. Εκεί ήμουν σκληρός, γιατί ήταν υψηλό το αίσθημά μου. Όποτε ήταν υψηλό το αίσθημά μου, ήμουν ανάλογα με το αίσθημα, πολύ σκληρός. Όσο σκληρό ήταν και το αίσθημα»
Τέλος, μίλησε για την ιδιαίτερη σχέση που είχε με τον πατέρα του όπου η επιρροή του ήταν θετική αλλά και αρνητική:
«Όταν πέθανε ο πατέρας μου είχα δύο παραστάσεις. Το μπαλκόνι του σπιτιού μας έβλεπε το ‘Σμαρούλα’. Και με άκουγε η μητέρα μου να γελάω, ενώ ο πατέρας μου ήταν νεκρός. Στο τέλος κάθε παράστασης η μητέρα μου με ρωτούσε αν μπορεί να έρθει να μου πει καληνύχτα. Ζητούσε την άδεια. Σαν να είχε καταλάβει τι μου είχε κάνει. Συμφιλιώθηκα αργότερα με τον πατέρα μου στον έναν χρόνο αφότου έφυγε.»