Όταν ήμουν μικρός δεν θυμάμαι ποτέ να πήγα διακοπές. Οι λόγοι ήταν βασικά οικονομικοί αλλά και το γεγονός ότι εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον στην Ελλάδα οι διακοπές δεν ήταν συνήθεια.
γράφει ο Φώτης Αυγουστάτος (Μαιευτήρας – Γυναικολόγος)
Περνώντας τα χρόνια κι αλλάζοντας πολύ οι συνθήκες και τα δεδομένα της ζωής μας όλο και περισσότεροι πάνε διακοπές και μαζί και εγώ.
Από όταν λοιπόν άρχισα να πηγαίνω διακοπές και κάθε φορά τις είχα συνδέσει , όπως οι περισσότεροι πιστεύω, με χαλάρωση, ηρεμία, ξεγνοιασιά,διασκέδαση και απόλυτη αίσθηση ελευθερίας.
Ελευθερια να πάω όπου και όπως θέλω, να φάω όπου και ότι θέλω, να κοιμηθώ και να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω,να γεμίσω το χρόνο μου όπως, όπου και με ότι θέλω.
Και φτάσαμε σήμερα στο καλοκαίρι του 2020.
Τι γίνεται και τι ισχύει σήμερα στη χώρα μας και σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου;
Καλώς ή κακώς , δικαίως ή αδίκως ( μεγάλη κουβέντα όλο αυτό) η πλειοψηφία των ανθρώπων και εν δυνάμει τουριστών ανα τον κόσμο ζουν το δράμα τους.
Ένας εφιάλτης έξι μηνών γεμάτος φόβο , ανασφάλεια και περιορισμούς.
Κι έρχονται κάποιοι σήμερα σε αυτόν τον κατατρομαγμένο κόσμο, που συνεχίζουν να τον τρομάζουν , να του ζητούν να ξαναπάρει το ρυθμό του και να αρχίσει να ξαναζεί.
Εύκολο; Μάλλον όχι…
Δύσκολο, γιατί το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που δυστυχώς οι απώτερες επιπτώσεις του σε πολλούς τομείς της ζωής μας θα είναι μακροχρόνιες.
Ως προς τις διακοπές τώρα ένας επίδοξος τουρίστας ασχέτως χώρας προελεύσεως καλείται να ζήσει διακοπές-survivor.
Διακοπές με πίστες επιβίωσης.
Πίστα επιβίωσης στο αεροδρόμιο αναχώρησης, πίστα εντός του αεροπλάνου, πίστα στο αεροδρόμιο άφιξης, πίστα στο μέσο μεταφοράς στο κατάλυμα, πίστα εντός του καταλύματος, πίστα στο φαγητό, πίστα στη διασκέδαση (ο Θεός να την κάνει) και τέλος πίστα επιβίωσης στο δρόμο για την επιστροφή.
Πείτε μου σας παρακαλώ πόσοι πραγματικά ήρωες θα ξεκινήσουν με αυτές τις συνθήκες μια τέτοια αποστολή;
Με τι ψυχολογία;
Και ακόμα πόσοι εργαζόμενοι στις χώρες υποδοχής είναι διατεθειμένοι να μπουν σε αυτό το παράδοξο παιχνίδι επιβίωσης;
Σε χώρες σαν την Ελλάδα, σχεδόν πλήρως εξαρτημένες από το τουριστικό προϊόν οι επιπτώσεις θα είναι δυστυχώς τεράστιες και σίγουρα για φέτος.
Και επειδή φέτος όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον έγκαιρα τον σχεδιασμό για του χρόνου.
Φέτος το καλοκαίρι θα κινηθεί σε ρυθμούς ζεστού χειμώνα.
Για φέτος η κατάσταση δεν σώζεται για παράδειγμα με επιβολή μάσκας στους εργαζόμενους σε ανοιχτούς χώρους εστίασης ούτε με επιβολή παρουσίας γιατρού σε ξενοδοχεία άνω των 50 κλινών, ειδικά όταν σχεδόν όλα τα περιφερικά νοσοκομεία λειτουργούν με προσωπικό κάτω από τα όρια ασφαλείας.
Το χάπι φέτος μπορεί κάπως να χρυσωθεί μόνο αν ενισχυθεί ο εσωτερικός τουρισμός, ο όποιος φαντάζει στον καθένα μας πιο ασφαλής.
Για να ενισχυθεί όμως ο εσωτερικός τουρισμός χρειάζεται γενναία μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, σημαντική μείωση των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων (και όχι αύξηση) καθώς και γενναία μείωση του φόρου εισοδήματος για φέτος στους εμπλεκόμενους με τον τουρισμό.
Μόνο έτσι μπορεί, όπως φαίνεται σε μένα που δεν είμαι οικονομολόγος, να σωθεί κάτι φέτος.
Και επειδή το 2021 δεν αργεί να έρθει με σύνεση και προοπτική θα πρέπει να διαχειριστούμε έστω από εδώ και στο εξής κάθε ανάλογη κρίση.
Ας γίνει το πάθημα μάθημα.
Και επιτέλους ας καταλάβουμε σαν χώρα ότι πρέπει να επενδύσουμε και να αναπτύξουμε και άλλους τομείς πέρα του τουρισμού.