“Επιστροφή στην κανονικότητα“. Ακούγεται και επαναλαμβάνεται διαρκώς. Το ορθό θα ήταν: “Άρση των περιοριστικών μέτρων”. Κάτι που θα χαροποιούσε όλους μας.
του Κώστα Χρονόπουλου (Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Άραγε να γυρίσουμε που; Σε ποια κανονικότητα; Σε ποια ευνομία; Με ποια ισονομία; Με ποιους πολίτες; (σ.σ αναφέρομαι στην πλειονότητα). Τους… αντικανονικούς, τους απροσδιόριστους, τους ακαθόριστους , τους γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες οι οποίοι ήδη άρχισαν να επανέρχονται δριμύτεροι;
Δεν είναι συνεπώς συνετό να μιλάνε για… κανονικότητα. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, προκειμένου να μην ξανακυλήσουμε – είτε σε Κορωνοιό ή σε περιοριστικά /αντικορωνοικά μέτρα -. Η όποια χαλάρωση μέτρων – ή άρση τους- απαιτεί αυξημένη επαγρύπνηση.
Επισημάνσεις:
- Ο συνωστισμός στα σχολεία. Λογικά, φυσιολογικά, κανονικά θα έπρεπε να διακοπούν τα μαθήματα και να επαναρχίσουν νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο.
Εξυπακούεται ότι είναι αφροσύνη να επαναλειτουργήσουν τώρα τα Δημοτικά Σχολεία. Τέρμα για εφέτος η … υψηλή μόρφωση.
- Η πρόταξη του ανοίγματος των -αναγκαίων για την επιβίωσή μας;- ινστιτούτων αισθητικής και των κομμωτηρίων. Τι θα πει αραίωση /απόσταση , όταν η κομμώτρια και η πελάτισσα αγγίζουν η μια την άλλη (!).
Εξάλλου (όσο και αν είμαστε μια κοινωνία του φαίνεσθαι, των εντυπώσεων) πόσο είδος πρώτης ανάγκης είναι ο καλλωπισμός;
- Έχουν άδικο οι θρησκευόμενοι και ορισμένοι Ιεράρχες να διαμαρτύρονται; Γιατί να μην επιτρέπεται ο , ελεγχόμενος, εκκλησιασμός στους ναούς; .
ΙΙ. Σε δύσκολους καιρούς οι άνθρωποι αποζητούν εντονότερα τη βοήθεια του Θεού, κατ ‘ εξοχήν στους χώρους λατρείας /Εκκλησίες.
- Γιατί πχ να μην περιφέρεται μια θαυματουργή εικόνα στις γειτονιές, στις πόλεις, στην επικράτεια, με συνοδεία μιας ολιγομελούς συνοδείας κληρικών και ψαλτών; Ενοχλεί ο … “θόρυβος” τους άθεους; Και με τους πολυπληθέστερους ένθεους τι γίνεται; Τους παίζουμε ωραία λαϊκά;
- Τι περισσότερο τάχα προσέφερε η συμπαθέστατη αοιδός που τραγούδησε πάνω σε ένα καμιόνι; Στιγμιαία διασκέδαση; Ασφαλώς. Στήριξη/ ελπίδα /απαντοχή/ αποκούμπι όμως δεν έδωσε.
- Πόσο αντιπαθής γίνεται ένας συνθέτης που σε καιρούς όπου η ενότητα και η ομοψυχία είναι επιβεβλημένες, προβαίνει σε διχαστικές δηλώσεις, απαγορεύοντας να τραγουδούν τα τραγούδια του τα άλαλα χείλη των ασεβών … δεξιών;
Πόσο κλαυσιγελαστική (=προκαλεί κλαυσίγελω) και αποκρουστική είναι η ιδεοληπτικής προέλευσης δήλωσή του;
- Τι θα γίνει με τον 25νταή(μερο) λεβέντη “Αρχηγό”; Προκαλεί και πάλι, αψηφώντας τους περιοριστικούς κανόνες, (ξανα) επισκεπτόμενος την Αίγινα, χάριν αναψυχής; Την ίδια ώρα που του πόπολου του βγάζουν την ψυχή με τους περιορισμούς;
- Η επομένη (26η;) ημέρα, η μετακορωνοική οψέποτε, έρθει, δεν θα είναι ρόδινη. Τα προβλήματα θα υπάρχουν, με μια διαφορετική, οικονομικής φύσεως πλέον μορφή. Είναι κρίμα, αλλά μετά από 10 χρόνια αλήστου μνήμης μνημονίων, δεχόμαστε -όπως και άλλες χώρες -περαιτέρω ισχυρότατα πλήγματα.
Απαιτείται συναντίληψη, συνειδητοποίηση της κρισιμότητας των καταστάσεων, ομόνοια, ομοψυχία, πειθαρχία, καρτερικότητα. Οι γραφικοί (γελοίοι ορθότερα) διαχωρισμοί και οι κομματικές αντιπαραθέσεις δεν βοηθούν. Επιδεινώνουν.
Ας το καταλάβουμε όλοι ανεξαιρέτως (συμπεριλαμβάνονται και οι καλλιτέχνες, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, οι αρθρογράφοι, ο ελληνικός λαός).
ΥΓ: Φοβούμαι (αν και φύσει αισιόδοξος) πως τα χειρότερα έρχονται.
Όχι μόνον επειδή είναι καθ ‘ οδόν και τα βλέπω. Αλλά και γιατί δεν εμπιστεύομαι τη νοοτροπία, το ευμετάβλητο, ευεπίφορο, εύπιστο του χαρακτήρα μας.
Να γιατί διαφωνώ με την … “επιστροφή στην κανονικότητα”. Δεν είναι τυπική, φραστική η διαφοροποίηση μου, αλλά ουσιαστική, πρακτική. Ανησυχώ αναλογιζόμενος πως αν επιστρέψουμε στο γνωστό νεοελληνικό μπάχαλο, στον συγχρωτισμό με μη κανονικούς ανθρώπους, τότε τίποτα δεν θα αλλάξει! …