Αν υπάρχει κάτι που μας δίδαξε η πρωτοφανή απειλή του κορονοϊού, είναι πως ο θεσμός της οικογένειας, όπως κι αν μεταφράζεται αυτός για τον καθένα από εμάς, θα αποτελεί πάντα το ισχυρότερο «οχυρό» της ανθρωπότητας. Με τις κρατικές οδηγίες να είναι σαφής από την πρώτη στιγμή του lockdown, «Μείναμε σπίτι» προς όφελος όλων και βγήκαμε ακόμη πιο δυνατοί και ενωμένοι.
Τι κι αν έπρεπε να κρατήσουμε αποστάσεις για ένα διάστημα από κάποια αγαπημένα μας πρόσωπα, όπως ο παππούς και η γιαγιά; Εμείς επωφεληθήκαμε από αυτή την κατάσταση, για να ανακαλύψουμε ακόμη περισσότερους και πιο σύγχρονους τρόπους να έρθουμε κοντά, να επενδύσουμε ποιοτικό χρόνο με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και να χαρούμε, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, ο ένας τη συντροφιά του άλλου.
«Μείναμε» σπίτι και γίναμε μία δυνατή γροθιά
Ειλικρινά, αρκεί να αναλογιστεί κανείς, πόσο καιρό είχε να βρεθεί όλη η οικογένεια συγκεντρωμένη γύρω από το τραπέζι, για να καταλάβουμε πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξε στην «μάχη» ενάντια στον COVID-19, η παρουσία των πολύ κοντινών μας ανθρώπων. Όχι, κανείς δεν έμεινε στην «απ’ έξω», αφού προμηθεύσαμε και εκπαιδεύσαμε ακόμη και τους μεγαλύτερους που δεν μοιράζονται την ίδια στέγη μαζί μας, με gadget και εφαρμογές, τα οποία τους επέτρεπαν απογεματινές και πολύωρες τηλεδιασκέψεις με τα εγγόνια τους! Επιπλέον, με τα σχολεία να έχουν βάλει «λουκέτο» από νωρίς, τις επιχειρήσεις να υπολειτουργούν σε άλλοτε νωχελικούς ή άλλοτε έντονους ρυθμούς τηλεργασίας, εμείς οι γονείς βρήκαμε επιτέλους την ευκαιρία που ζητούσαμε, για να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο με τα μικρά μας, απολαμβάνοντας λίγες παραπάνω στιγμές χαλάρωσης, ένα πρωτόγνωρο και «σπιτικό» Πάσχα αλλιώτικο από όλα όσα προηγήθηκαν, που θα θυμόμαστε για πάντα!
Κατεβάζοντας ταχύτητα στους ρυθμούς της καθημερινότητας, γίναμε και εμείς πάλι για λίγο παιδιά. Παίξαμε, τραγουδήσαμε, δημιουργήσαμε οικογενειακώς πασχαλινά εδέσματα, βάψαμε κόκκινα αυγά, διαβάσαμε βιβλία που είχαν μείνει καιρό στο ράφι, προσπαθήσαμε να απλοποιήσουμε και να εξηγήσουμε δύσκολες έννοιες που σχετίζονταν με τον COVID-19 στα μικρά μας και τέλος, γεμίσαμε τις ημέρες των απαγορεύσεων με ευφάνταστες οικογενειακές δραστηριότητες, που μας έκαναν να έρθουμε πιο κοντά, όσα κι αν είναι τα χρόνια που μας χωρίζουν. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο πέρασαν οι μέρες με απόλυτη ασφάλεια, αλλά και χωρίς καν να το καταλάβουμε!
Πόρτες αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά
Το σημαντικότερο όμως δεν ήταν αυτό, αλλά το ότι τις μέρες που «Μείναμε σπίτι», η οικογένειά μας μεγάλωσε με τον πιο ανθρώπινο τρόπο! Όσοι από εμάς έχουμε την ατυχία να μένουμε μακριά από δικούς μας ανθρώπους, αλλά την τύχη να μοιραζόμαστε την ίδια πολυκατοικία με ανθρώπους γεμάτους ανθρωπιά, εκπλαγήκαμε ευχάριστα όταν χτύπησε το κουδούνι και είδαμε από το «ματάκι» της πόρτας, την κυρία του δευτέρου ορόφου, φορτωμένη με μία πιατέλα ζεστά σπιτικά κουλουράκια που έφτιαξε με τα χεράκια της! Μας συγκίνησε το γεμάτο ευγνωμοσύνη βλέμμα του παππού, όταν προσφερθήκαμε να πάμε εμείς αντί για εκείνον στο σούπερ μάρκετ. Όλα αυτά τα καθημερινά, μικρά «θαύματα» που προέκυψαν τις προηγούμενες εβδομάδες, ήταν που μας έδιναν ελπίδα και δύναμη, να συνεχίσουμε να προστατεύουμε τους άλλους και να βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορούμε, εμάς και τους γύρω μας.
Ένας για όλους και όλοι για έναν
Για να μπορέσουν όμως να γίνουν όλα τα παραπάνω, αυτό που χρειάστηκε να κάνουμε πρώτα, ήταν να πάρουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας. Ίσως για εμάς που έπρεπε συγχρόνως να διαχειριστούμε έναν, δύο, τρεις ή και παραπάνω μπόμπιρες, να ήταν λίγο πιο απαιτητικά τα πράγματα, ωστόσο «ξεκλέβοντας» λίγο χρόνο αποκλειστικά για εμάς, καταφέραμε να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση, να ενημερωθούμε όσο καλύτερα μπορούμε για τους τρόπους προστασίας και να συμπεριφερθούμε υπεύθυνα, όχι μόνο για εμάς, αλλά κυρίως για εκείνους που αγαπάμε περισσότερο στον κόσμο. Γίναμε μία «αγκαλιά» προστασίας, ένα γερό στήριγμα για τα παιδιά, τους υπερήλικες γονείς μας, τους κοντινούς συγγενείς και φίλους, οι οποίοι γνωρίζουμε πως αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας ή οικονομικές δυσχέρειες.
Κλείνοντας, ας ελπίσουμε πως αυτή η πρωτόγνωρη εμπειρία που ζήσαμε, δεν θα ξεχαστεί επιστρέφοντας στους καθιερωμένους ρυθμούς της κανονικότητας. Αντίθετα, θα γίνει η αφορμή να εκτιμήσουμε περισσότερο την «πολύτιμη» αξίας της ελληνικής οικογένειας, αφού εκείνη είναι που σε κάθε απειλή, δημιουργεί ακόμη πιο ισχυρούς πυρήνες, συσπειρώνει τους ανθρώπους και τους κάνει μία γροθιά, ενάντια σε κάθε κίνδυνο!