Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας: Ξεφυλλίζοντας βιαστικά ένα ετήσιο ημερολόγιο, το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος, είναι πως η ανθρωπότητα έχει «εφεύρει» αμέτρητες γιορτινές αφορμές, οι οποίες δίνουν μία ξεχωριστή ταυτότητα στην κάθε ημέρα
Αρκεί να σκεφτεί κανείς, πως μέσα σε αυτές περιλαμβάνεται η Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου, Μπύρας, ακόμη και… Κατάποσης Σπαθιών! Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που αγνοούμε ή δεν δίνουμε τη σημασία και το νόημα που αναλογεί, σε εκείνες που έχουν όντως κάποιο ουσιαστικό νόημα και κάποια ιδιαίτερη σημασία, όπως είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας.
Μπορεί τις τελευταίες δεκαετίες η συγκεκριμένη γιορτή να έχει εξελιχθεί σε μία εμπορική φιέστα που εξυπηρετεί κυρίως τους ανθοπώλες και τα εμπορικά καταστήματα γενικότερα, ωστόσο, η Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας είναι ένα ορόσημο που έχει για σημείο εκκίνησης στα βάθη της ιστορίας, πίσω σε αρχαίους, μακρινούς πολιτισμούς.
«Κυβέλα, Μάτερ θεών»
Πιο συγκεκριμένα και σύμφωνα με αρχαίες γραφές που έχουμε καταφέρει να διασώσουμε, η Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας αναφέρεται για πρώτη φορά από τον λυρικό ποιητή Πίνδαρο (522 π.Χ. – 443 π.Χ), ο οποίος ύμνησε όσο κανείς άλλος τα έθιμα και τις παραδόσεις της οικογένειας μέσα από το έργο του.
Παρουσιάζοντας εκτενή αναφορά στην εθιμοτυπική λατρεία της θεάς Κυβέλης και προσφωνώντας τη ως «Κυβέλα, Μάτερ θεών», δηλαδή «μητέρα των θεών», σηματοδοτεί την απαρχή για τους εορτασμούς της μητρότητας, της «ευχαριστίας» στη γυναίκα που μας χάρισε το «πολύτιμο» δώρο, που αποκαλούμε ζωή.
Μην ξεχνάμε άλλωστε πως και στη Μινωική Κρήτη, η γυναίκα και πόσω μάλλον η μητέρα, υποδήλωνε μία ανυπέρβλητη ιερότητα, η οποία είχε απεικονιστεί σε πολλά έργα όπως «Η Παριζιάνα», «Οι κυρίες με τα γαλάζια», αλλά και το επιβλητικό εδώλιο «Η θεά των όφεων».
Από την Κυβέλη στην ακτιβίστρια Άννα Μαρία Τζάρβις
Παρόλα αυτά, όσο πανανθρώπινη και αν είναι η ανάγκη να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στις γυναίκες που μας έφεραν στον κόσμο «με λύπες, κόπο και πόνο», σύμφωνα με τις χριστιανικές γραφές, η κοινωνική ακτιβίστρια Άννα Μαρία Τζάρβις ήταν η πρώτη που προσπάθησε να καθιερώσει μία συγκεκριμένη ημέρα προς τιμήν της μητρότητας, διοργανώνοντας το 1865 ένα νέο κίνημα, το «Mothers Friendships Day», συγχρόνως με… αποκλειστικά μαμαδίστικες συναντήσεις που έφεραν το όνομα «Mothers Day Meetings» και στις οποίες γυναίκες τις εποχής μοιράζονταν εμπειρίες με τα μικρά τους.
Ο αγώνας της τελικά δεν ήταν άκαρπος και στις 9 Μαΐου του 1914, ο Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον έβαλε την υπογραφή του για να τιτλοφορηθεί η δεύτερη Κυριακή του Μάη, ως εθνική εορτή αφιερωμένη στις μητέρες όλου του κόσμου.
Η μητρότητα και ο ερχομός της άνοιξης
Αν το σκεφτούμε λίγο παραπάνω, δεν είναι καθόλου τυχαίο που μία γιορτή η οποία εξυμνεί τη γονιμότητα, αποφασίστηκε να γιορτάζεται την περίοδο που η Μητέρα Φύση είναι στα… ντουζένια της.
Ακριβώς για αυτό, η Τζάρβις επέλεξε να «στολίσει» τη συγκεκριμένη γιορτή με ένα λευκό γαρίφαλο για λογότυπο, σύμβολο αλήθειας, αγνότητας, φιλευσπλαχνίας, αγάπης.
Ένα άνθος που σύμφωνα με την ίδια τη Τζάρβις, «συμβολίζει το άρωμα, τη μνήμη και τις προσευχές της μάνας». Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει πως ήταν και σύμφωνη με τη καπήλευση της γιορτής από τη βιομηχανία των λουλουδιών, την οποία μέχρι το τέλος της ζωής της το 1948, στηλίτευε σε κάθε ευκαιρία που της δινόταν.
Κλείνοντας, σημαντικό είναι να επισημάνουμε πως στη χώρα μας, η Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας έχει συνδεθεί στο παρελθόν με τη χριστιανική εορτή της Υπαπαντής, που αφορά στην πρώτη είσοδο του Χριστού στον Ναό μαζί με τη μητέρα του και τον Ιωσήφ, για να πάρει την ευλογία, δηλαδή να «σαραντίσει».
Αυτός ήταν και ο λόγος που για αρκετά χρόνια, η Ελλάδα συνήθιζε να γιορτάζει μαζί τα δύο αυτά ορόσημα, κάθε 2 Φεβρουαρίου. Σε βάθος χρόνου και συγκεκριμένα τη δεκαετία του ’60, αυτό άλλαξε και η Ελλάδα ακολούθησε μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο τους εορτασμούς της πιο «τρυφερής» ημέρας του χρόνου!