Μεγάλη εβδομάδα και ώς συνήθως στο τέλος αυτής, στην Ανάσταση και την Κυριακή του Πάσχα, οι πόρτες των σπιτιών ανοίγουν διάπλατα. Οι αυλές γεμίζουν με φωνές, τραγούδια μυρωδιές από γιορτινά εδέσματα. Συγγενείς & φίλοι, συναθροίζονται ως είθιστε για να γιορτάσουν παρέα τις άγιες ημέρες του Πάσχα.
Εν μέσω πανδημίας αυτή η κατάσταση έχει αλλάξει για φέτος και ευτυχώς προσωρινά.. λίγο ακόμη μας έμεινε και θα νικήσουμε!
Τις σκέψεις μου έρχεται να διακόψει αιφνίδια ο ασύρματος του ασθενοφόρου…
“Α17″…
“Ετοιμαστείτε με όλα τα απαραίτητα μέτρα αυτοπροστασίας, έχετε μεταφορά επιβεβαιωμένου περιστατικού γυναίκας με κορωνοϊό, από το νοσοκομείο “Λαϊκό” προς νοσοκομείο αναφοράς!”
Καλώς κέντρο…
… άφιξη σε λίγα λεπτά της ώρας!
Μέσα από τα προστατευτικά γυαλιά της στολής μπορούσα να διακρίνω καθαρά το βλέμμα της κυρίας. Την είχε κυριεύσει ο φόβος, αυτή η αβεβαιότητα. Την παραλάβαμε με το φορείο του ασθενοφόρου, της συστηθήκαμε και μας ευχήθηκε “Να έχετε υγεία παιδιά, καλές γιορτές για εσάς και τις οικογένειές σας, για εμένα φέτος θα είναι πολύ διαφορετικά!!! Θα είμαι ολομόναχη μου είπαν στο νοσοκομείο που θα με φιλοξενήσει για 10 ή 15 ημέρες…”.
Προσπαθήσαμε να είμαστε καθησυχαστικοί, παρηγορητικοί, με την ευαισθησία που αρμόζει σε ανάλογες περιστάσεις όπου η συναισθηματική φόρτιση επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο δεδομένου ότι η μεγάλη εβδομάδα είναι μια πένθιμη περίοδος για όλους μας. “Να μην στεναχωριέστε κυρία, θα περάσει γρήγορα αυτό που καλείστε να ξεπεράσετε! Όλοι θα κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, οι γιατροί που θα σας αναλάβουν είναι εξαιρετικοί, με πάθος και μεγάλο πείσμα”.
Συνάμα κάποιος χτύπησε 2 φορές το τζάμι του ασθενοφόρου… ήταν ένας κύριος μεσήλικας του κάναμε νόημα να κάνει 2 με 3 βήματα πίσω ως το πρωτόκολλο ορίζει για τις αποστάσεις ασφαλείας σε περιπτώσεις σαν και αυτή.
“Κύριε σας παρακαλώ κρατήστε την απόσταση έχουμε περιστατικό…”
“Γνωρίζω καλά παιδιά μου, σας ικετεύω, είναι η γυναίκα μου μέσα στο ασθενοφόρο σας αφήστε με να την δω πριν φύγετε για το νοσοκομείο αναφοράς…” Φωνή τρεμάμενη “Είμαστε 30 χρόνια μαζί, θα είναι το πρώτο Πάσχα χωριστά, αφήστε με να την δω να της ευχηθώ τουλάχιστον!”.
Στάθηκε στο πλαϊνό τμήμα του ασθενοφόρου, με το παράθυρο διάπλατα ανοιχτό, τα μάτια του είχαν καρφωθεί επάνω στα δικά της λες και ο χρόνος είχε γυρίσει 30 χρόνια πριν, όταν είχαν πρωτογνωριστεί!
Βούρκωσαν και οι 2, στέκονταν βουβοί, σαστισμένοι με δάκρυα στα μάτια και ο κύριος το μόνο που κατάφερε να πει ήταν:
“Σ’ αγαπώ, σε περιμένουμε και πάλι σπίτι μας μετά την Ανάσταση… Να μας φέρεις το φως”.
Η ψυχή ενός ανθρώπου χαρακτηρίζεται και από το μέταλλο με το οποίο έχει σφυρηλατηθεί.. γνωρίζω καλά ότι εμείς που καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας αποστολές επειγόντων περιστατικών έχουμε αντοχές, υπομονή και μεγάλο πείσμα…
Αυτή τη φορά ήταν κάτι διαφορετικό!
Αυτή η επιβεβλημένη απομόνωση!
Αυτή η μοναξιά!
“Κύριε… Λίγη υπομονή και όλα θα γίνουν όπως πριν! Σύντομα θα είσαστε και πάλι παρέα!”
“Σας ευχαριστώ παιδιά από τα βάθη της ψυχής μου για όλα όσα κάνετε για εμάς… Σας ευχαριστώ πολύ & Καλό Πάσχα!!!”
Giannis Kateris
Διασώστης ΕΚΑΒ