Άδειασαν οι δρόμοι… μένουμε όλοι σπίτι… όσοι έχουμε σπίτι.. έπρεπε να γίνει όλο αυτό με τον κορονοιό για να απογυμνωθεί η αναλγησία της κοινωνίας μας.
γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα*
Έπρεπε να γίνει όλο αυτό για να δούμε τι απομένει στους έρημους δρόμους της Αθήνας. Και ξαφνικά οι άστεγοι από αόρατοι έγιναν ορατοί. Τελικά αυτή η ονομαζόμενη πανδημία θα φέρει στο φως πολλά κοινωνικά προβλήματα που προυπήρχαν αλλα εμεις αδιαφορούσαμε! Ήρθε λοιπόν ο καιρός η κοινωνία να ξεγυμνωθεί στην κυριολεξία και να μας δείξει η ίδια τις πληγές της! Σας παραθέτω ένα άρθρο που είχα γράψει το 2013… τότε που κάποιοι από εμας έβλεπαν τους άστεγους και μέσα στο πλήθος!
Χειμώνας άγριος
ο κόσμος άδειος
φρικιό του δρόμου
στρώνει χαρτόκουτο
να κοιμηθεί
Νύχτα φαρμάκι
τρύπιο σακάκι
μια τζούρα η γόπα
καίει το σπιρτόκουτο
να ζεσταθεί
Κι εσύ πίσω κοιτάς απ το τζάμι
Τ’ ακριβά σου τα μάτια
κόβει ο οίκτος κομμάτια
Τις κουρτίνες σου κλείνεις, στενάζεις
Με το νου, τσάμπα τάζεις και τάζεις …;
Καθάριο έπεσε
νύχτα και σκέπασε
χιόνι την πόλη
-στερνό του Σάββατο
στερνή πνοή-
Κορμί χαμένο
μελανιασμένο
λύτρωση βρίσκει
στ’ άσπρο του σάβανο
ως το πρωί
Κι εσύ πίσω κοιτάς απ το τζαμί
Τ’ ακριβά σου τα μάτια
κόβει ο οίκτος κομμάτια
Τις κουρτίνες σου κλείνεις, δακρύζεις
Μ’ ενοχές μια ζωή συνεχίζεις ..
__© Copyright, Katia____
μελοποίηση: “Palio Flaski”
Ο αόρατος αλλά τόσο ορατός! Ο διπλανός μας άστεγος! Ο αριθμός των αστέγων πολλαπλασιάζεται δραματικά. Είναι οι νεόπτωχοι, οι κλοσάρ της Ελλάδας. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο όχι από άποψη, από αλκοολισμό, ψυχικά προβλήματα, ναρκωτικά αλλά από τη σύγχρονη μάστιγα της ανεργίας! Η οικονομική κρίση οδήγησε στο δρόμο χιλιάδες ανθρώπους. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας, τους βλέπουμε και όμως είναι αόρατοι στη σκέψη μας.
Οι ματιές στο μέλλον μόνο κλεφτές μπορεί να είναι. Δεν είναι εύκολο να αντικρύσουμε κατάματα τη μελλοντική εικόνα της κοινωνίας μας. Εστιάζουμε εκ των υστέρων την προσοχή μας στα κοινωνικά προβλήματα, τα υποθάλπουμε και τα αναπαράγουμε στο χρόνο. Η διαμόρφωση της υπάρχουσας κατάστασης ενός υπέρμετρου αριθμού αστέγων δεν είναι δημιουργία μιας ημέρας. Αυτοί οι άνθρωποι δε βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο. Κοινωνικοί μηχανισμοί τους εξοβέλισαν σταδιακά από το κοινωνικό σύστημα .Και τώρα αόρατοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Τους βλέπουμε και αναλογιζόμαστε ότι αυτοί φταίνε, ότι δε διαχειρίστηκαν σωστά τους οικονομικούς τους πόρους. Τους θεωρούμε ως υπεύθυνους για τη θλιβερή κατάσταση που βιώνουν. Ας πρόσεχαν. Ναι ας πρόσεχαν! Τι ακριβώς να προσέξουν όμως; Την τερατώδη φορολογία της χώρας μας που τείνει να πλησιάσει ή μάλλον είναι η ίδια με εκείνη των Τουρκοκρατούμενων χρόνων; φόροι, χαράτσια… φόροι επί φόρων… οι οφειλές τεράστιες και τελειωμό δεν έχουν.
Τώρα διαπιστώθηκε ότι μολύνουμε και το περιβάλλον από τη δημιουργία υπερβολικής αιθάλης στην ατμόσφαιρα. Θα πληρώσουμε φόρους και για τα κυβικά αέρα που μολύνουμε. Σε λίγο θα πληρώνουμε φόρο και για τα κυβικά αέρα που αναπνέουμε και προσεχώς θα φορολογείται και η ίδια η ζωή! Αν ζούμε πάνω από ένα όριο ηλικίας θα θεωρείται ότι τα επιπλέον χρόνια της ύπαρξης μας επιβαρύνουν το κράτος οπότε με φόρο πάλι πρέπει να πληρώσουμε την επιπλέον παραμονή μας σε αυτό τον κόσμο. Δεν τα παρουσιάζω τραγικά. Έτσι είναι. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες επιστημονικές γνώσεις για να καταλάβουμε πόσο αλληλένδετα είναι όλα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δημιουργούμε πλέον κοινωνικά προβλήματα αντί να τα λύνουμε. Η λύση είναι πάντα μια και μοναδική. Δεν χαϊδεύουμε ένα πρόβλημα το χτυπάμε στη ρίζα του. Στα γιατί της ύπαρξης των προβλημάτων πρέπει να απαντήσουμε και θα βρούμε τρόπους επίλυσης τους.
Γιατί να υπάρχουν άστεγοι λοιπόν τη στιγμή που ζούμε σε κοινωνία αφθονίας; Κτίρια εγκαταλελειμμένα έχουμε στην Ελλάδα και επιπλέον δημιουργούνται και άλλα. Δαπανώνται τεράστια ποσά για κτιριακά μεγαθήρια για κάποιον σκοπό και μετά μένουν αναξιοποίητα. Δεν υπάρχει σωστός προγραμματισμός. Δεν υπάρχει σύνδεση των αναγκών με τη δημιουργία αγαθών, υπηρεσιών και λοιπά. Δημιουργούνται θέσεις εργασίας απλά και μόνο για να υπάρχουν, για να βολευτούν κάποια άτομα, για να θωρήσουμε ότι λύσαμε το μέγιστο πρόβλημα. Εργάζονται κάποια άτομα για λίγο καιρό και μετά πάλι στο χάος, στη μιζέρια της ανεργίας. Ανεργία και υπέρμετρη φορολόγηση που θα οδηγήσουν; σίγουρα θα δημιουργήσουν αστέγους, ανθρώπους που τρέχουν στα συσσίτια για ένα πιάτο φαγητό, που μένουν στο δρόμο, που ζουν ακόμα και σε σπηλιές στο λόφο του Φιλοπάππου στην Αθήνα ή βρίσκουν καταφύγιο στο άγιο όρος.
Πότε επιτέλους θα γίνει μια αντικειμενική αξιολόγηση της πραγματικότητας; Οι άνθρωποι πλέον μοιάζουν σαν εκείνους τους εγκληματίες που πρώτα κάνουν το έγκλημα παθιασμένα και μετά θρηνούν το θύμα τους! Κλαίνε και του ζητάνε να αναστηθεί.
Το τοπίο είναι ξεκάθαρο όμως, όλα είναι πολύ απλά εμείς τα περιπλέκουμε στο βωμό των συμφερόντων. Η μοιρολατρία δεν ωφελεί. Απαιτούνται δραστικές λύσεις. Απαιτείται άμεση σύνδεση του προβλήματος και του λόγου ύπαρξης του, του γιατί υπάρχει , τι ήταν αυτό που το γέννησε. Πρέπει να σταματήσει το γιατί της ύπαρξης των νοσηρών κοινωνικών φαινομένων. Μόνο έτσι θα γιατρευτεί ο κοινωνικός ιστός. Αλλιώς είναι αργά για δάκρυα.
Αυτοί οι αόρατοι για εμάς πολλές φορές άστεγοι ίσως και να καθρεφτίζουν το αυριανό εγώ μας. Η ΜΚΟ ΚΛΙΜΑΚΑ στην Αθήνα στην πλατεία Κλαυθμώνος διοργανώνει κάθε χρόνο μια νύχτα με τους αστέγους όχι απλά και μόνο για να τους συμπαρασταθούμε ψυχολογικά, αλλά για να μπούμε στο πετσί του ρόλου ενός άστεγου, να νιώσουμε την επικινδυνότητα, την ανασφάλεια, αλλά και για να καταλάβουμε ότι είμαστε σε απόσταση αναπνοής από τους άστεγους.
Μην τους προσπερνάμε λοιπόν, μη ρίχνουμε αλλού το βλέμμα μας όταν περνάμε από δίπλα τους. Ας τους κοιτάξουμε κατάματα. Γιατί φοβόμαστε να αντικρύσουμε το μέλλον μας; Έτσι θα σωθούμε όμως , μόνο αν αντικρύσουμε την αλήθεια. Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει άστεγοι. Δεν είναι λοιπόν λύση να στρέφουμε αλλού το βλέμμα. Κοίταξε τον φόβο σου κατάματα και αυτός θα νικηθεί.
*Η Ιωάννα Χαρμπέα είναι κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος απόφοιτη Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών.