Εφέτος δεν θα απολαύσουμε τον οβελία, όπως το έθιμο απαιτεί,
επειδή θα πρέπει να οβελίσουμε τον κορωνοιό με μανία περισσή.
Να τον κάνουμε να υποφέρει, ώστε να μην μας ξαναρθεί.
Να ξαναχαρούμε τη ζωή μας την ΕλληνοΧριστιανική.
-Στο σπίτι ανάψτε ένα κερί,
από την φλόγα της πίστης σας την Χριστιανική.
Προσευχηθείτε στον Θεό, που για σας (επ) αγρυπνεί
κι αφήστε απ’ έξω τον ιό να αλυχτεί.
-Δεν πειράζει που δεν θα είναι η ατμόσφαιρα γιορταστική.
Αρκεί που μέσα σας θα ενυπάρχει η γλυκιά προσμονή,
πως του χρόνου θα ξεφαντώσουμε όλοι μαζί
και το “Χριστός Ανέστη” στις Εκκλησιές θα ξανακουστεί.
– Ο Θεός είναι πανταχού παρών για να μας συμπαρασταθεί.
Ο ιός να μας βλάψει δεν θα μπορεί.
Όσο για τον Υιό Εκείνου, πάλι θα αναστηθεί,
μεσ’ τις καρδιές του κάθε πιστού ακόμα και αν δεν εκκλησιαστεί.
– Αν χάσουμε τον Εκκλησιασμό, δεν χάνουμε την Θεία επαφή.
Αν ζήσουμε θα Τον δοξολογούμε, όντας ζωντανοί.
Αν όμως απωλέσουμε τη ζωή μας από την επέλαση την κορωνοική,
πως άραγε η επόμενη προσευχή μας θα (εισ)ακουστεί;
– Θα είναι παρήγορο ότι -κάποτε- υπήρξαμε πρόσκαιρα πιστοί;
Ότι πηγαίναμε στην Εκκλησία κάθε Κυριακή;
Πως ψέλναμε το αναστάσιμο μήνυμα εκεί,
και γιορτάζαμε οβελίζοντας παραδοσιακά τ’ αρνί;
– Όχι! Δεν επιτρέπεται να τα στερηθούμε αύριο όλα ετούτα αδελφοί.
Πρέπει να ζήσουμε για να ξαναγευτούμε της Χριστιανοσύνης τη γιορτή.
Να μην κάνουμε το χατίρι στον αντίχριστο τον ιό, που καραδοκεί.
Ας μείνουμε σπίτι ευλαβικά, προσευχόμενοι, προκειμένου ο ιός να εξοβελιστεί.
Καλή Ανάσταση!
του Κώστα Χρονόπουλου (Αρθρογράφου – Σχολιογράφου)