Πόσο διεστραμμένοι πρέπει να είναι οι εγκέφαλοι εκείνοι που απεργάζονται σενάρια εκλογών, μεσούσης της πανδημίας, η οποία σαρώνει την υφήλιο, προκαλώντας χιλιάδες θύματα, προσωπική και κοινωνική κατάθλιψη και Αρμαγεδδώνα για την ανάπτυξη και την απασχόληση;
γράφει ο Γιάν. Μαντάς
Συνεπαρμένοι από την επικοινωνιακή τους υπεροπλία και την κοροναΐκη παραζάλη τού εκλογικού σώματος σχεδιάζουν κάλπες εξπρές. Δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να αποτελειώσουν τον αμήχανο και εν συγχύσει ευρισκόμενο μετακυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ.
Επενδύει η κυβέρνηση στον φόβο. Φόβος που καθημερινά αναπαράγεται τηλεοπτικά. Αλλά, κουβέντα για την ταμπακιέρα.
Τι θα κάνει με τις εφιαλτικές επιπτώσεις της επιδημίας; Με ποια πολιτική θα διαχειριστεί την επαπειλούμενη νέα ερημοποίηση της οικονομίας και φτωχοποίηση της κοινωνίας;
Μπορεί να εφαρμόσει άλλη πολιτική με τις αντιλήψεις, τις ιδεοληψίες και τις δεσμεύσεις που έχει; Ή με το πολιτικό προσωπικό που έχει αναδείξει;
Δεν υπάρχει, τελικά, σωτηρία σε αυτό τον τόπο!
Η πρώτη μέριμνα όλων, ασφαλώς, είναι η λήξη της πανδημίας με τις λιγότερες απώλειες ανθρώπων. Ωστόσο, η μεγάλη αγωνία συμπυκνώνεται στο ερώτημα: πώς θα επανεκκινήσει η χώρα μετά την πανδημία;
Ποιο σχέδιο, ποιες πολιτικές δυνάμεις και ποια πρόσωπα θα φέρουν ως απόλυτες προτεραιότητες τη στήριξη του δικαιώματος στην υγεία, την παιδεία, την εργασία; Πώς θα αναθερμανθούν τα παγωμένα μαγαζιά και οι χρεωμένες επιχειρήσεις; Πώς θα αναπληρωθούν οι τεράστιες απώλειες;
Ή θα πορευτούμε μετά την πανδημία με τα ίδια μυαλά και τις ίδιες πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία του 2010 και τον ελληνικό λαό στη φτώχεια και την κατάθλιψη;
Η επομένη της άρσης απαγόρευσης θα είναι ημέρα δοκιμασίας για τους πολίτες, για την οικονομία και, κυρίως, για τους κυβερνώντες, οι οποίοι πρωτίστως οφείλουν να ξεπεζέψουν από το καλάμι. Καμιά κυβέρνηση δεν θα αντέξει επιβάλλοντας νέα μνημόνια.
Απαιτείται εθνική συνεννόηση και συστράτευση όλων των δημιουργικών δυνάμεων, γρήγορες και γενναίες κινήσεις πριν οι επιπτώσεις σε οικονομία και κοινωνία, γίνουν μη ανατάξιμες.
Καμία προπαγάνδα και κανένα επικοινωνιακό τέχνασμα δεν είναι ικανό να σκιάσει το πολιτικό διακύβευμα. Δηλαδή, τη δίκαιη διαχείριση της κρίσης και την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Της παραγωγικής κι όχι της παρασιτικής οικονομίας.
ΥΓ. Η διάσημη Ινδή συγγραφέας και διανοούμενη Αρουντάτι Ρόι, έγραψε πρόσφατα στους Financial Times: «Ιστορικά, οι πανδημίες ανάγκασαν τους ανθρώπους να διαρρήξουν τους δεσμούς με το παρελθόν και να φανταστούν εκ νέου τον κόσμο τους. Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι διαφορετικό. Είναι μια πόρτα, μια πύλη μεταξύ ενός κόσμου και του επόμενου». Θα επιλέξουμε την επιστροφή στην κανονικότητα ή «θα φανταστούμε έναν άλλο κόσμο. Και έτοιμοι θα αγωνιστούμε γι’ αυτόν».
Οψόμεθα!