Δεν καταλαβαίνω όσους εξακολουθούν να απορούν και να εξανίστανται που η Γερμανία και οι «δορυφόροι» της δεν αντιμετωπίζουν την πανδημία ως κοινό Ευρωπαϊκό πρόβλημα, που δεν επιδεικνύουν την αυτονόητη αλληλεγγύη και δεν αναζητούν τρόπους για δίκαιο επιμερισμό της τεράστιας οικονομικής ζημιάς που αυτή συνεπάγεται.
γράφει ο Γιάννης Μαντάς
Μα, στην Ελλάδα είναι ακόμη νωπές οι μνήμες του μνημονιακού εφιάλτη!
Τόσο γρήγορα ξέχασαν, ότι η ΕΕ έχει μετατραπεί σε εργαλείο του Βερολίνου; Και πως οι Γερμανοί αισθάνονται πλέον αρκετά ισχυροί, ώστε να μην χρειάζεται να εκταμιεύουν κονδύλια προς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, προκειμένου να εξαγοράζουν τη συναίνεσή τους στη νομιμοποίηση της μεταναζιστικής Γερμανίας, όπως έκαναν επί δεκαετίες;
Πριν οκτώ χρόνια ο διαπρεπής Γερμανός καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας στο London School of Economics (LSE), Άλμπρεχτ Ριτσλ, εξηγούσε στη γαλλική εφημερίδα «La Croix» ότι, λόγω μιας «αντιστροφής των δεδομένων», η Γερμανία αυτή τη στιγμή (σ.σ. 2012) «βρίσκεται απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους της στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι τελευταίοι, μετά το πέρας του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου: μια χώρα πιστωτής που θα πρέπει να επιλέξει κατά πόσο θα απαιτήσει να την ξεπληρώσουν ή όχι». Σύμφωνα με τον καθηγητή, το γεγονός αυτό αποτελεί μια «ειρωνεία της Ιστορίας».
Έξι μήνες ενωρίτερα ο Aλμπρέχτ Ρίτσλ, δήλωνε στο περιοδικό Der Spiegel, πως η Γερμανία ήταν η χειρότερη χώρα-οφειλέτης του περασμένου αιώνα, επισημαίνοντας ότι, «οφείλουμε ευγνωμοσύνη στους Έλληνες που δεν ζήτησαν μέχρι σήμερα τις επανορθώσεις και τα δάνεια διότι στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να «ξεβρακωθούν» οι Γερμανοί για να πληρώσουν τα τεράστια ποσά που τους οφείλουμε…»
Ο Aλμπρέχτ Ρίτσλ, τόνιζε, τότε, πως η χώρα του ήταν υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες κρατικές χρεοκοπίες στην πρόσφατη ιστορία. Και πως μόνον χάρις στην οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ, μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους, είναι σήμερα η Γερμανία χρηματοοικονομικά σταθερή και ηγείται της Ευρώπης.
Σύμφωνα με τον καθηγητή, «το γερμανικό οικονομικό θαύμα οφείλεται στη μη αποπληρωμή των χρεών τής χώρας του μετά από δύο Παγκοσμίους πολέμους».
Σήμερα, που όλόκληρος ο πλανήτης, εξ αιτίας της πανδημίας, βρίσκεται στα πρόθυρα μιας εκρηκτικών διαστάσεων κρίσης, η Γερμανία αρνείται την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, παραπέμπει στις καλένδες το «άψυχο» αίτημα των «εννέα» για ευρωομόλογα και κοινό χρέος, υποδεικνύει σε κάθε κράτος-μέλος να λύσει μόνο του τα προβλήματα, που δημιουργεί ο κορωνοϊός, ζητώντας παράλληλα δημοσιονομικό κοστούμι από τις χώρες του Ευρωπαικού Νότου.
Είναι προφανές ότι, η πορεία της Ευρώπης υπό το πρίσμα της ολοκλήρωσης της ΕΕ κρίνεται μόνο από το αν υπάρχουν κυβερνήσεις χωρών, πρωτίστως ισχυρών χωρών, οι οποίες να έχουν την βούληση και την αποφασιστικότητα να αντιπαρατεθούν με τη Γερμανία. Αλλά προσώρας καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει τέτοια κυβέρνηση.
Η Ελληνική κυβέρνηση όσο κι αν επιμένει να είναι «καλό παιδί» του Βερολίνου, χαρακτηρίζοντας ικανοποιητικό το αποτέλεσμα του Eurogroup – αυτό που τα διεθνή ΜΜΕ θεωρούν προοίμιο τέλους για την ΕΕ, δεν έχει ελπίδες να ανταμειφθεί με ευνοϊκότερους όρους για να διαχειριστεί την φτωχοποίηση την επομένη της υγειονομικής κρίσης. Άλλωστε, αυτό που μάθαμε από το 2010 είναι πως, το πόσο οδυνηρό θα είναι ένα μνημόνιο είναι συνάρτηση της δουλικότητας μιας κυβέρνησης.
Κατανοούμε ότι, το πρόβλημα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι βαθύτατα ιδεολογικό καθώς καλείται να παρέμβει με τρόπο που είναι αντίθετος με τις αρχές της. Ωστόσο, θα είναι εγκληματικό εάν, τώρα, δεν προτάξει τη διεκδίκηση «των νομικώς ενεργών και δικαστικώς επιδιώξιμων» αξιώσεων της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας για το κατοχικό δάνειο και τις εν γένει αποζημιώσεις της ναζιστικής κατοχής.