Ο φετινός εορτασμός της Πασχαλιάς σίγουρα είναι διαφορετικός. Ο αποκλεισμός μας από τους χώρους λατρείας, είτε λόγω απαγόρευσης είτε λόγω φόβου, μας αναγκάζει εξάπαντος να παρακολουθήσουμε, και ίσως να συμμετάσχουμε, ιδιότυπα στις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος και του Πάσχα.
γράφει ο π. Χρήστος Κούρτης
Φέτος η πρόσκληση του Ιησού προς τους Αποστόλους και κατ’ επέκταση και σε μας να ανέβουμε στα Ιεροσόλυμα, να συμπορευθούμε μαζί του και να συσταυρωθούμε φαίνεται να πέφτει στο κενό. Καθώς δεν θα μπορούμε να τον συνοδεύσουμε, όπως όλες τις άλλες χρονιές, προς το εκούσιόν Του πάθος, τουλάχιστον με την φυσική μας παρουσία.
Αυτό από μόνο του, οδηγεί την σκέψη μας στους 10 από τους 12 μαθητές. Αυτούς, δηλαδή, που μετά τον Μυστικό Δείπνο, ενώ η καρδιά τους, πιθανόν, τους έλεγε να συμπορευθούν με τον Διδάσκαλο, ώστε ίσως και να συσταυρωθούν, τελικά είτε ο φόβος των Ιουδαίων είτε ο αναγκαστικός περιορισμός, λόγω της αναταραχής που προκάλεσαν τα γεγονότα, έκαμαν τους μαθητές να διασκορπιστούν και μείνουν ερμητικά κλεισμένοι και κρυμμένοι στις οικείες τους. Εξαίρεση ο προδότης Ιούδας, που εξέθεσε τον εαυτό του στους κινδύνους του πάθους του και του θελήματός του και ο ηγαπημένος Ιωάννης που διακόνησε, μέχρι τέλους, τον Διδάσκαλο, που έπασχε.
Και όσον αφορά για τους 10, το φυλλοκάρδι τους γνωρίζει πως κύλησαν εκείνες οι ώρες-ημέρες των παθών του Κυρίου τους. Σίγουρα, θα ήθελαν να είναι μαζί Του κατά τον εγκλεισμό και την φυλάκιση, έστω για να πούνε ένα λόγο παρηγοριάς και να αντλήσουν δύναμη. Σίγουρα θα ήθελαν να είναι κοντά στην διάρκεια των βασανιστηρίων, για να Του σκουπίσουν τα αίματα από τις πληγές.
Σίγουρα, θα ήθελαν να πορεύονται παράπλευρα στην via dolorosa, για να σηκώσουν κι αυτοί, έστω για λίγο, τον Σταυρό, αντί ο άγνωστος και τυχαίος Κυρηναίος. Σίγουρα, θα ήθελαν να παρευρίσκονται κάτω από τον Σταυρό, συσταυρούμενοι, για να προσφέρουν την τελευταία σταγόνα δροσερού ύδατος. Σίγουρα θα ήθελαν να μετάσχουν στην Αποκαθήλωση και στην Ταφή, για να αποχαιρετήσουν, τον Κύριό τους για τελευταία φορά. Κι όμως, τίποτε από τα παραπάνω δεν συνέβη, ακόμη κι αν αυτοί ήταν οι μαθητές του Χριστού. Απλά κλείστηκαν στην οικεία και εκεί ανέμεναν και αυτοί δεν γνώριζαν τι. Ακόμη και το νέο της Ανάστασης που έφεραν γυναίκες μόνο τον ένα από τους 10 οδήγησε έξω, μέχρι τον τάφο.
Φέτος, λοιπόν, η συμπόρευσή μας προς το εκούσιο πάθος του Κυρίου, με ή χωρίς το θέλημά μας, μοιάζει πιότερο με συμπόρευση με τους 10 μαθητές Του και με όσα βίωσαν εκείνες τις τρεις ημέρες. Τουλάχιστον, η συμπόρευση αυτή, ας μην έχει χρονικό ορίζοντα την Ταφή του Κυρίου αλλά ας ομοιάσει έτι περισσότερο με την χαρά, την λαχτάρα, την αγαλλίαση, την ειρήνη, το φως, την ζωή που έλαβαν και έβαλαν, από κείνη την πολύτιμη στιγμή, στην καρδιά τους και στην ύπαρξή τους, όταν στο υπερώο, όπου ήταν κλεισμένοι και φοβισμένοι, τους ξαναβρήκε και τους απελευθέρωσε από όποιον φόβο και εγκλεισμό ο πλέον Αναστημένος και λάμποντας μέσα στο Αναστάσιμο Φως Κύριός τους και Κύριός μας.
Καλή Ανάσταση.