Ένα από τα ομορφότερα χωριά της ορεινής Αχαΐας είναι το Λεόντιο στους πρόποδες του βουνού του Παναχαϊκού.
Η εκκλησία του Προφήτη Ηλία, το πράσινο που τριγυρίζει το χωριό, τα νερά που τρέχουν από τα ρυάκια, τα μονοπάτια του και τα στενά, δίνουν στον επισκέπτη μία μοναδική αίσθηση για αυτό το μέρος. Το χωριό κρύβει μία ιδιαίτερη ομορφιά, μία ομορφιά που μπορεί να την νιώσει κάποιος όταν φτάσει εκεί και το ερευνήσει.
Να ανέβει στο λόφο και δει από ψηλά τα κεραμίδια των σπιτιών του, να περπατήσει τα δρομάκια του, να καθίσει στα καφενεία του, να μιλήσει με τους λιγοστούς κατοίκους που μένουν εκεί τον χειμώνα, να μυρίσει τα αμπέλια του και τους καρπούς των χωραφιών του, αλλά και να δει το ηλιοβασίλεμα του.
Ένα ηλιοβασίλεμα που μερικές φορές μοιάζει να βουτάει πάνω στα σπίτια του χωριού, έτοιμο να τα τυλίξει με τις φωτιές του για να απομακρυνθεί στη συνέχεια και να πάρει τον ήλιο από το χέρι, δίνοντας του μια σπρωξιά για τον ρίξει, πίσω από το βουνό ή στο κενό που υπάρχει μπρος του.
Το κενό που διαμορφώνουν οι μακρινοί ορίζοντες του που απλώνονται στις γύρω πλαγιές και φτάνουν (αν ανέβεις σε κάποιο ύψωμα) έως τις γαλάζιες “χαραμάδες” της θάλασσας. Και ύστερα έρχεται η νύχτα και η σελήνη της, με το Λεόντιο να σου δίνει την αίσθηση ότι ζει κάπου μέσα της. Μακριά από τον χώρο και τον χρόνο…
