Το άγχος είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της εποχής μας. Οι λόγοι που εκδηλώνεται ποικίλλουν: συναισθηματική αστάθεια, επισφαλής εργασία, απαιτητική εργασία, κίνηση στους δρόμους (που οδηγούν σε αργοπορία στη δουλειά), καθημερινές προσωπικές και επαγγελματικές ευθύνες, προβλήματα στη σχέση ή στο γάμο, οικονομικά βάρη. Ωστόσο, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το στρες είναι κάτι το φυσιολογικό που όλοι βιώνουν ή θα βιώσουν ούτε μία, ούτε δύο, αλλά πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής τους, από την παιδική και την εφηβική μέχρι την ενήλικη.
Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που το άγχος έχει τεθεί πολλάκις κάτω από το μικροσκόπιο της επιστημονικής κοινότητας, που αναζητά όχι τόσο τις αιτίες, αλλά τους τρόπους εκδήλωσής του και τις λύσεις για την αντιμετώπισή του. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες έρευνες των τελευταίων ετών προέρχεται από την Ιαπωνία και τον ακαδημαϊκό Hidefumi Yoshida, που προτείνει μία απλή, ανέξοδη και εύκολα προσβάσιμη σε όλους “θεραπεία”, που δεν απαιτεί ούτε ψυχοφαρμακευτική αγωγή, ούτε ψυχανάλυση.
Σύμφωνα με τον Yoshida, το καλύτερο αντίδοτο στο στρες είναι το κλάμα, καθώς συμβάλλει στην απελευθέρωση όλης αυτής της κακής ενέργειας που έχει συσσωρευτεί μες στο σώμα και διοχετευτεί στο μυαλό μας, μπλοκάροντας τη σωστή λειτουργία του οργανισμού και τη νηφαλιότητα της σκέψης μας. Ουσιαστικά, όπως ο ίδιος σημειώνει, το κλάμα λειτουργεί περίπου το ίδιο σαν τη γυμναστική, μέσω της οποίας επιτυγχάνεται επίσης η εκτόνωση της έντασης και η “καθησύχαση” του νευρικού συστήματος. Πώς συμβαίνει αυτό;
Το κλάμα είναι το καλύτερο αντίδοτο στο στρες
Όταν κλαίμε, ο εγκέφαλος απελευθερώνει ενδορφίνες, όπως συμβαίνει μετά από οποιαδήποτε σωματική άσκηση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη γενική χαλάρωση του νευρικού συστήματος, η οποία επηρεάζει ολόκληρο το σώμα, από την κορυφή ως τα νύχια. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η λειτουργία της καρδιάς. Κατά τη διάρκεια και μετά το κλάμα, οι ρυθμοί της επιβραδύνονται για να φτάσουν τελικά να αγγίξουν τη χαμηλή ένταση που έχουν όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση ύπνου. Παρομοίως και ο ρυθμός της αναπνοής.
Οι συνέπειες του κλάματος
Ο πονοκέφαλος είναι λιγότερο οξύς
Οι κράμπες επίσης
Η δυσπεψία εξαφανίζεται
Η τάση για εμετό επίσης
Καταλήγοντας ο Yoshida υπογραμμίζει τη σημασία της απενοχοποίησης του κλάματος κυρίως στους άντρες, που τα κοινωνικά στερεότυπα τους θέλουν πάντα να δείχνουν άτρωτοι, δυνατοί, ανεπηρέαστοι από το συναίσθημά τους. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι το κλάμα δεν είναι ντροπή. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να κλάψουμε. Θα πρέπει να φοβόμαστε όταν θάβουμε το συναίσθημά μας και εν προκειμένω, την ανάγκη του οργανισμού μας να αφήσει τα δάκρυα να τρέξουν ποτάμι, ώστε να ανακουφιστεί από ό,τι τον στρεσάρει τη δεδομένη στιγμή.
Μάλιστα, ο καθηγητής έχει και ένα απλό hack για όσους αδυνατούν να αφεθούν ελεύθεροι να κλάψουν: το άκουσμα στενάχωρης μουσικής και συναισθηματικών τραγουδιών και η θέαση συγκινητικών ταινιών. Και το δάκρυ κορόμηλο.