Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε πως τα ψάρια είναι πλούσια σε φώσφορο και κάνουν καλό στην όραση μας και τα οστά μας. Τώρα, μια νέα έρευνα Σουηδων επιστημόνων δείχνει πως η κατανάλωση ψαριών μπορεί να λειτουργήσει προληπτικά και για τη νόσο του Πάρκινσον.
Μια μελέτη από το Chalmers University of Technology στη Σουηδία, φωτίζει περισσότερο τη σχέση μεταξύ κατανάλωσης ψαριών και της μακροπρόθεσμης νευρολογικής υγείας.
Η παρβαλβουμίνη (parvalbumin), μία πρωτεΐνη που βρίσκεται σε μεγάλες ποσότητες σε πολλά διαφορετικά είδη ψαριών, έχει διαπιστωθεί ότι συμβάλλει στην πρόληψη του σχηματισμού ορισμένων πρωτεϊνικών δομών που συνδέονται στενά με τη νόσο του Πάρκινσον.
Η παρβαλβουμίνη συλλέγει την πρωτεΐνη του Πάρκινσον και την αποτρέπει από τη συσσωμάτωσηΈνα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εν λόγω νόσου είναι ο σχηματισμός αμυλοειδούς μέσω μιας ανθρώπινης πρωτεΐνης, που ονομάζεται άλφα-συνουκλεΐνη (alpha-synuclein). Η αλφα-συνουκλεΐνη μερικές φορές αναφέρεται ως «πρωτεΐνη του Πάρκινσον».
Αυτό που οι ερευνητές βρήκαν είναι ότι η παρβαλβουμίνη μπορεί να σχηματίσει αμυλοειδείς δομές που συνδέονται μαζί με την άλφα-συνουκλεΐνη. Η παρβαλβουμίνη «καθαρίζει» αποτελεσματικά τις πρωτεΐνες της άλφα-συνουκλεΐνης, τις χρησιμοποιεί για δικούς της σκοπούς, εμποδίζοντας έτσι να σχηματίσουν αργότερα τα δικά τους δυνητικά επιβλαβή αμυλοειδή.
«Η παρβαλβουμίνη συλλέγει την πρωτεΐνη του Πάρκινσον και στην πραγματικότητα την αποτρέπει από τη συσσωμάτωση επειδή απλώς συσσωματώνεται αυτή πρώτη» είπε η Pernilla Wittung-Stafshede, επικεφαλής του τμήματος χημικής βιολογίας στο Chalmers και επικεφαλής της μελέτης.
Με την πρωτεΐνη παρβαλβουμίνη τόσο άφθονη σε ορισμένα είδη ψαριών, η αύξηση της ποσότητας των ψαριών στη διατροφή μας μπορεί να είναι ένας απλός τρόπος καταπολέμησης της νόσου Πάρκινσον. Η ρέγκα, ο μπακαλιάρος, ο κυπρίνος και το κοκκινόψαρο έχουν ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα παρβαλβουμίνης. Τα επίπεδα της παρβαλβουμίνης μπορούν επίσης να διαφέρουν σημαντικά κατά τη διάρκεια του έτους.
Άλλες νευροεκφυλιστικές ασθένειες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η νόσος Πάρκινσον, το Αλτσχάιμερ και το Χάντινγκτον, προκαλούνται επίσης από ορισμένες δομές αμυλοειδούς που παρεμβαίνουν στον εγκέφαλο. Συνεπώς, η ερευνητική ομάδα ενδιαφέρεται να εξετάσει περαιτέρω το θέμα αυτό, προκειμένου να διαπιστώσει εάν η ανακάλυψη σχετικά με τη νόσο Πάρκινσον μπορεί να έχει συνέπειες και για άλλες νευροεκφυλιστικές διαταραχές.
Η Pernilla Wittung-Stafshede ανέφερε: «Αυτές οι ασθένειες έρχονται με την ηλικία και οι άνθρωποι ζουν όλο και περισσότερο, άρα θα υπάρξει »έκρηξη» αυτών των ασθενειών στο μέλλον και το τρομακτικό είναι ότι σήμερα δεν έχουμε καμία θεραπεία. Ως εκ τούτου, πρέπει να ερευνήσουμε ό,τι φαίνεται υποσχόμενο».