Λίγες ημέρες μετά τη μεγάλη περιπέτεια υγείας που πέρασε ο Πέτρος Τατσόπουλος, επέστρεψε στο δημόσιο λόγο με άρθρο στου στην εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», με τίτλο «Στα χέρια των άλλων», στο οποίο περιγράφει όλα όσα έζησε.
«Ο πόνος είναι τόσο ανεξέλεγκτος προβοκάτορας, ώστε η καταστολή του να καθίσταται η ύψιστη προτεραιότητα, να αξίζει ακόμα και το τίμημα να χάσεις προσωρινά τας φρένας. Την πρώτη μέρα που βγήκα από το χειρουργείο ήμουν απολύτως βέβαιος πως ένας κοντός με αλογοουρά προσπαθούσε να με στραγγαλίσει πισώπλατα με μια κίτρινη σακούλα και, ανεξαρτήτως αυτού του δυσάρεστου ενδεχομένου, όσο ήμουν ζωντανός, δεν θα επέτρεπα στον Δημήτρη Λυμπεριάδη, τον επικεφαλής καρδιοχειρουργό, να παρέμβει σε καμιά από τις εγκεφαλικές μου λειτουργίες, όλες εξίσου απαραίτητες μέχρι σήμερα για να γράψω τα είκοσι βιβλία μου», αναφέρει μεταξύ άλλων ο συγγραφέας στο άρθρο με τίτλο «Στα χέρια των άλλων».
«Ο Λυμπεριάδης ύστερα από πέντε ώρες στο χειρουργείο, με ανοιχτή ντουζιέρα τον ιδρώτα του, με κάθε λάθος χιλιοστού να γνωρίζει ότι μπορεί να καταδικάσει ισοβίως σε ηπατική ή νεφρική ή εγκεφαλική ανεπάρκεια, υποχρεώθηκε επιτέλους να αποκαλύψει πού έχει γραμμένα τα είκοσι βιβλία μου. Το έχω ξαναπεί. Ύστερα από τόσες ομηρικές μάχες, όπου η ομάδα των διασωστών σου προσπαθεί να επιτύχει τον απόλυτα πετυχημένο συνδυασμό ενεργειών στον απόλυτα νεκρό χρόνο, το να προσθέσεις στην εξίσωση παρεμβάσεις υπερφυσικών δυνάμεων δεν μαρτυράει παρά αχαλίνωτο σαδισμό και όχι ιδιαίτερη εξυπνάδα. Γιατί να το κάνουν; Για να επιβραβεύσουν τα αθώα πλάσματα –τα παιδιά ιδίως– και να τιμωρήσουν τα ένοχα κτήνη;», συνεχίζει.
«Εγκλωβισμένοι πρωτίστως σε ένα πολιτικό «σου ‘πα – μου ‘πες» χωρίς αρχή, μέση και τέλος, είναι φυσικό επόμενο πλέον να αντιδρούμε σαν τα σκυλάκια του Παβόλφ και να μην αναγνωρίζουμε στον πολιτικό μας αντίπαλο καμία ανθρώπινη ιδιότητα, καμία δημόσια αρετή, κανένα ιδιωτικό χάρισμα. Δεν χρειάζεται να σου ανοίξουν την καρδιά και να σου την ξεσκονίσουν προκειμένου να πάρεις χαμπάρι ότι αυτός ο δρόμος δεν σε βγάζει πολύ μακριά. Χάρη που αυτή η δοκιμασία μού έδωσε την ευκαιρία να κατανοήσω ότι απέναντί μου δεν στέκονται, δεν επιχειρηματολογούν και δεν χειρονομούν μονάχα πολιτικά τέρατα (εντάξει· την επόμενη φορά θα προτιμούσα κάτι πιο διακριτικό· μια κάρτα ίσως). Χάρη που κατάλαβα ότι, σε αυτή τη μικρή χώρα, όπου καθημερινά οι συμπολίτες μας περνούν από εξετάσεις απανθρωπιάς, υπάρχουν ακόμη περιθώρια για να κάνεις πράγματα που μέχρι σήμερα θεωρούσες αυτονόητο ότι κάποτε θα τα κάνεις και ουδέποτε τα έκανες. Ποτέ δεν είναι αργά, μέχρι την ώρα που είναι», καταλήγει ο συγγραφέας.