Ήταν μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα και βρισκόμασταν μαζί με την Ιωάννα, τη φίλη της τη Μαρίνα και τη μαμά της σε ένα παιδικό φεστιβάλ. Όλα ήταν τέλεια μέχρι που…
Εκεί που έπαιζαν μαζί με πολλά άλλα παιδιά στην παιδική χαρά, βλέπω από μακρυά την κόρη μου να έχει σοβαρέψει. Αμέσως κατάλαβα ότι κάτι έγινε, κάτι δεν πάει καλά.
Μετά από λίγο βλέπω ένα κοριτσάκι να μιλάει έντονα, να κινείται έντονα, να έχει ένα ύφος «θα σας δείξω εγώ». Ώπα. Και ελάχιστα πράγματα να ξέρεις για τη γλώσσα του σώματος καταλαβαίνεις ότι αυτό το κοριτσάκι την έχει κάνει τη στραβή του.
Πλησιάζοντας άκουγα: «Εσύ με έσπρωξες», «όχι εσύ με έβρισες», «εσύ μου τράβηξες την μπλούζα». Η Ιωάννα βουρκωμένη και παράλληλα θυμωμένη.
Τι είχε συμβεί; Σε ένα σημείο της τσουλήθρας και ενώ η Ιωάννα ήταν ακριβώς πίσω από αυτό το κοριτσάκι που πήγαινε να κάνει κάτι παρακινδυνευμένο, της είπε: «Πρόσεχε, μην το κάνεις έτσι γιατί μπορεί να χτυπήσεις». Και εκείνη της απάντησε: «Και εσένα τι σε νοιάζει;».
Και το κοριτσάκι αποφάσισε να μην προχωρήσει, παραχώρησε τη θέση της στην Ιωάννα και ενώ εκείνη μόλις είχε αρχίσει να τσουλάει, την τράβηξε από την μπλούζα. Η κόρη μου τρομοκρατήθηκε και το κοριτσάκι γελούσε εις βάρος της.
Κάπως έτσι έγινε η ιστορία ή κάπως έτσι την κατάλαβα μέσα από τις έντονες περιγραφές του κοριτσιού και τα λόγια της κόρης μου.
Πώς μπορεί ένα παιδί τόσο μικρό να ασκεί βία και να λέει τόσα ψέματα; Αυτό κι αν είναι τρομακτικό.
Το κοριτσάκι ήταν μαζί με μια φίλη της και τη γιαγιά της φίλης της, η οποία δεν συμμετείχε καθόλου. Ούτε καν μιλούσε. Μόνο κάποια στιγμή μου ψιθύρισε «είναι δύσκολο παιδί, δημιουργεί προβλήματα, είναι φίλη της εγγονής μου». «Μάλλον θα πρέπει να προσέχετε τις παρέες της τότε», της απάντησα.
Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να απέχεις και να αφήσεις τα παιδιά να τα βρουν ή να μην τα βρουν μεταξύ τους; Να επέμβεις γιατί είσαι μάνα και σε πνίγει το δίκιο; Άσε που τα έχεις κάνει πάνω σου γιατί σκέφτεσαι τι θα είχε γίνει εάν είχε κινδυνεύσει να πνιγεί το παιδί σου ή είχε πέσει να χτυπήσει άσχημα.
Τις ρώτησα μία μία τι έγινε και δεν πίστεψα κανένα ψέμα. Ξέρω καλά την κόρη μου. Θέλησε να προστατεύσει ένα παιδάκι που δεν ήξερε και την πάτησε όπως την έχω πατήσει κι εγώ πολλές φορές που το ενδιαφέρον μου για τον άλλον έχει παρεξηγηθεί και παρερμηνευτεί. Κυρίως όταν ο άλλος έχει σοβαρά ψυχολογικά θέματα.
Προφανώς και αυτό το κοριτσάκι έχει τα δικά του θέματα. Πού είναι η μαμά και ο μπαμπάς του; Γιατί το έμαθαν ή του επέστρεψαν να φέρεται έτσι; Γιατί αυτή η γιαγιά που το συνόδευε ήταν παντελώς αμέτοχη;
Τους πρότεινα να ζητήσουν συγγνώμη η μία από την άλλη και να καταλάβουν ότι αυτό που έγινε ήταν επικίνδυνο. Είπα πολλά, χωρίς φωνές και ουρλιαχτά- σκέφτηκα ότι ίσως αυτό το κοριτσάκι τα έχει χορτάσει.
Στο τέλος είπα ότι ξέρω πολύ καλά τα παιδιά αυτής της ηλικίας και καταλαβαίνω πότε κάποιος λέει ψέματα. Γιατί είμαι… δασκάλα! Σε άλλες δύσκολες περιπτώσεις λέω ότι είμαι δημοσιογράφος και πιάνει, αλλά σε αυτή το δασκάλα ήταν πιο πειστικό. Δεν είπα και ψέματα, παλιά έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδάκια.
Είχα φουντώσει. Είχα ανάψει. Τα είχα πάρει με αυτό το κακότροπο κοριτσάκι που έβαλε την κόρη μου σε κίνδυνο, την κατηγόρησε άδικα και επιπλέον νόμιζε ότι οκ, όλα καλά.
Ξέρω όμως ότι πίσω από κάθε κακότροπο κοριτσάκι κρύβεται μια ψυχούλα που αναζητά αγάπη. Που του λείπει η τρυφερότητα. Που δεν του έμαθε κανείς να είναι γλυκός και τρυφερός με τους άλλους. Να μην τους πονά και να μην τους πληγώνει. Που όταν συναντά κάποιον που νοιάζεται του φαίνεται ξένο και περίεργο.
Κάθε φορά που η Ιωάννα μου παραπονιέται για τη συμπεριφορά μιας φίλη της ή ενός συμμαθητή της, το κουβεντιάζουμε και την συμβουλεύω να το συζητήσει μαζί του ή σε ακραίες περιπτώσεις να το πει στη δασκάλα της. Ποτέ δεν πήρα τηλέφωνο μια άλλη μαμά. Ποτέ δεν πήρα στο σχολείο να διαμαρτυρηθώ. Η κόρη μου ήξερε τι να κάνει.
Αυτή τη φορά όμως πολύ θα ήθελα να είχα μπροστά μου αυτή τη μάνα. Που φυσικά ήταν απούσα. Και εκεί και γενικά.