«Η “Δεξιά Τσέπη του Ράσου” είναι η περιπέτεια ενός συναισθήματος που γιγαντώνεται και ξεχειλίζει. Είναι το ταξίδι της στεγνωμένης και μοναξιασμένης ψυχής ενός καλόγερου, που όταν με μια “ταπεινή” για τους πολλούς αφορμή καταρρέει και διαλύεται, ακούει τη δική του φωνή. Είναι η απλή ιστορία ενός απλού ανθρώπου. Μια απλή ιστορία που μέσα από τα “μικρά”, μιλά για τα “μεγάλα”.»
Εχοντας δουλέψει για χρόνια ως σκηνοθέτης στην τηλεόραση, ο Γιάννης Λαπατάς, μετά το ντοκιμαντέρ «Passage Into History» που προβλήθηκε στο LAGFF, έρχεται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, «Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου».
«Ενα συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει μετά από 30 χρόνια που είμαι στο χώρο, είναι πως στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να γίνει μια ταινία που δεν εντάσσεται σε αναγνωρισμένες και “θεσμοθετημένες” κατηγορίες,» λέει ο Λαπατάς. «Θεωρώ πως ταινίες αυτόνομης λογικής γίνονται πιο δύσκολα και αν και εφόσον ο συνδυασμός συγκυριών, συμπτώσεων, τύχης και άλλων αστάθμητων παραγόντων το επιτρέψει. Η “Δεξιά Τσέπη του Ράσου” είναι μια μικρή απόδειξη αυτής της άποψης, αφού ξεκίνησε το ταξίδι της στις αρχές του 2009 και κατάφερε να συνδυάσει τα δεδομένα για την υλοποίησή της εννιά χρόνια μετά. Από την στιγμή που το όλο πράγμα πήρε μπρος, θέλω να τονίσω και να υπογραμμίσω πως η υλοποίησή της σε όλα τα στάδια ήταν μια υπέροχη έκπληξη και μια διαδικασία που πέτυχε απολύτως. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι γίναμε αμέσως ομάδα και με κάποιο παράξενο τρόπο είχαμε όλοι την ίδια διάθεση και τον ίδιο προσανατολισμό. Ο καθένας από τη θέση του έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους μαζί και έναν – έναν ξεχωριστά. Η “Δεξιά Τσέπη του Ράσου” για μένα, ως ταινία, είναι μια μεγάλη πρόκληση, ένας δύσκολος στόχος, ένα όνειρο, γιατί όσο πιο απλό είναι κάτι, τόσο πιο δύσκολα κερδίζεις την αλήθεια του.»
Στη «Δεξιά Τσέπη του Ράσου», ένας μοναχικός καλόγερος προσπαθεί να διαχειριστεί την αβάσταχτη λύπη και μοναξιά, που ξαφνικά και αναπάντεχα επιστρέφουν, όταν χάνει τη μοναδική συντροφιά του: τη σκυλίτσα του. Εντονότατα συναισθήματα θα τον κάνουν να συνομιλήσει με το παρελθόν του και με αυτή την – ταπεινή, για πολλούς – αφορμή, θα επανατοποθετήσει την πορεία και τη ζωή του.
Εξηγώντας την πηγή της έμπνευσής του, ο Γιάννης Λαπατάς σημειώνει, «Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε πριν 9 χρόνια, αλλά και τότε και τώρα ένιωσα αυτή την ιστορία εντελώς δική μου. Η απλότητα, η αλήθεια και η ουσία της ιστορίας του Μακριδάκη που με χτύπησε τότε κατάκαρδα, με συγκίνησε τότε, με συγκινεί και τώρα και νομίζω θα με συγκινεί πάντα, γιατί μου θυμίζει αυτά που αξίζουν. Σήμερα δε ίσως ακόμα περισσότερο, γιατί τώρα, λίγο πριν, ως άνθρωποι, τινάξουμε τον πλανήτη “μας” στον αέρα, τώρα που ως είδος οι ομορφιές μας είναι πολύ λιγότερες από τις ασχήμιες μας, ναι ένα σκυλάκι μπορεί να μας θυμίσει την ανθρώπινή μας διάσταση πολύ καλύτερα από μια εκπομπή στην τηλεόραση. Ενα πλάσμα που δεν έχει δεύτερες σκέψεις, μπορεί να μας δείξει το μέγεθος της αναπηρίας μας πολύ πιο ανάγλυφα από ένα τάμπλετ. Μια τέτοια σχέση μπορεί να μας φέρει στο μυαλό ξεχασμένες λέξεις όπως ανιδιοτέλεια, φιλότιμο, νοιάξιμο, αλήθεια και να μας θυμίσει κάτι από την “ανθρωπιά” μας.»
Οσο για τη νέα παραγωγή ελληνικών ταινιών, της οποίας είναι πια μέρος, ο Γιάννης Λαπατάς εξηγεί: «Το ελληνικό σινεμά σήμερα νομίζω πως ψάχνεται. Βεβαίως υπάρχουν προτάσεις, αλλά έχω την αίσθηση πως τα πράγματα είναι σε κάποια εξέλιξη. Δεν είμαι σίγουρος πως υπάρχει αποκρυσταλλωμένη άποψη. Νομίζω πως ψάχνει ακόμα την επόμενη πρόταση του.»
