Πριν από όχι πολλά χρόνια, στις αρχές του 2000, υπήρχαν ορισμένα αυτοκίνητα που μιλούσαν στην ψυχή μας, ανέβαζαν τους παλμούς τις καρδιάς και εκτόξευαν στα ύψη την αδρεναλίνη και μόνο που τα ακούγαμε, τα βλέπαμε ή τα αγγίζαμε. Διέθεταν μοναδικό χαρακτήρα, είχαν τη δική τους πικάντικη γεύση και προκαλούσαν έντονη διέγερση στον εγκέφαλο. Οι ζωντανές αυτές μηχανές οδηγικής απόλαυσης, καταφέρνουν ακόμα και σήμερα να μας συγκινούν με τα χαρακτηριστικά τους, την ανόθευτη οδηγική τους αίσθηση, την συναρπαστική τους εμφάνιση και τους κινητήρες τους, και όχι με τα διάφορα ηλεκτρονικά τους καλούδια, τις μεγάλες οθόνες αφής και τους ψηφιακούς πίνακες οργάνων.
Με κίνηση στους πίσω τροχούς, στους εμπρός αλλά και στους τέσσερις, κινητήρες 4κύλινδρους, 6κύλινδρους, boxer, ατμοσφαιρικούς και turbo προσφέρουν ένα δυνατό κοκτέιλ, το οποίο πλέον έχει χαθεί από πολλά νέα μοντέλα εις το όνομα των χαμηλών εκπομπών CO2 και της χαμηλής κατανάλωσης βενζίνης. Ευτυχώς, προλάβαμε και τα οδηγήσαμε και έχουμε να αφηγούμαστε ιστορίες για αυτά, νιώθοντας παράλληλα μια ανατριχίλα να μας διαπερνά.
Alfa Romeo 147 GTA
Συναρπαστική, γοητευτική, μυώδης και εκρηκτική. Μια Alfa Romeo με ανόθευτο οδηγικό χαρακτήρα, τιμόνι «ξυράφι» με μόνο 1,7 στροφές από άκρη σε άκρη, σκληρή όσο και όπως πρέπει ανάρτηση και με κινητήρα ατμοσφαιρικό με πολλά κυβικά: 3.2 λίτρα V6 με γυαλισμένους επινικελωμένους αυλούς εισαγωγής, απόδοση 250 ίππων στις 6.200 σ.α.λ. και 0-100 χλμ./ώρα σε 6,3 δευτερόλεπτα. Πραγματικά απίστευτο μοτέρ με αστείρευτη δύναμη μέχρι τα «κόκκινα», με μπάσο και μεταλλικό ήχο που σε ξεσήκωνε και σε ωθούσε να πατάς το πεντάλ του γκαζιού τέρμα. Όχι μόνο στις ευθείες αλλά και σε κάθε λογής στροφιλίκια. Κράτημα και φρένα που νόμιζες ότι θα «ξεκολλήσουν» τα μάτια και ο εγκέφαλος και μούδιασμα σε όλο σου το σώμα από την έκρηξη αδρεναλίνης. Μέχρι που άναβε -γρήγορα- χωρίς να το έχεις ακόμα καταλάβει το λαμπάκι της βενζίνης…
Fiat Coupe 20V Turbo Plus
Θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί μια προσθιοκίνητη Ferrari της εποχής τόσο μέσω της πολύ προχωρημένης εμφάνισής του, όσο και του οδηγικού του ταμπεραμέντου. Το Coupe με τον turbo 5κύλινδρο κινητήρα των 2.0 λίτρων και τους 220 ίππους, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα είναι ένα αυτοκίνητο από τα λίγα. Διέθετε τον τσαμπουκά των παλιών υπερτροφοδοτούμενων αυτοκινήτων και ανέβαζε τρομακτικά χιλιόμετρα. Η οδική του συμπεριφορά ήταν εκπληκτική τόσο μέσω του στησίματος και του τιμονιού, όσο και του πολύ καλού σε λειτουργία και άμεσου, Viscodrive εμπρός διαφορικού. Ο ήχος του δε, αλησμόνητος. Το φύσημα της τουρμπίνας και ο μπάσος ήχος της εξάτμισης γέμιζε τα αυτιά σου μέχρι να φτάσεις στην απόλυτη διέγερση, στον απίστευτο -για turbo- ήχο του κόφτη. Βέβαια το Coupe είχε και τα «θεματάκια» του με βασικότερο το πολύ σκληρό setup της ανάρτησης που σε κούραζε γρήγορα.
Honda S2000
Πισωκίνητο roadster με κινητήρα διαμάντι και οδική συμπεριφορά που αν δεν το’χες, καλύτερα να το πάρκαρες. Το πρώτο S2000 ήταν ατίθασο όντας πολύ δυνατό και δύστροπο στο όριο αλλά το καλύτερο ήταν ότι αυτό δεν προσδιόριζες σχεδόν ποτέ για το που βρίσκεται. Έβαζες 3η για να σταματήσεις τα ψευτομπαντιλίκια των εκκινήσεων και μόλις «ρόπιαζε» στις… 7.000 σ.α.λ. βρισκόσουν με ανάποδα σε ευθεία. Το μπροστινό ήταν διαβήτης, όμως το πίσω χάραζε την γραμμή. Τιμόνι, επιλογέας, θέση οδήγησης για σεμινάριο και 240 άλογα να γυρίζουν στις 9.000 σ.α.λ. παίρνοντάς σου το κεφάλι από το μελωδικό ουρλιαχτό του V-TEC. Χρειαζόταν το 100% της προσοχής σου στο δρόμο, χειρουργικές κινήσεις στα πολλά και σεβασμό. Το Honda S2000 ήταν αυτοκίνητο από τα λίγα και για λίγους, το οποίο σε έβαζε συνεχώς να ψάχνεις τα όριά σου ως οδηγός και να είσαι σε εγρήγορση.
Mitsubishi Lancer Evolution IX
Το EVO ΙΧ ήταν το αυτοκίνητο που δεν το αγόραζες ούτε γιατί ήταν όμορφο, ούτε για την ποιότητά του. Ξεκινώντας από τον εκπληκτικό 4G63 δίλιτρο κινητήρα που σε αυτή τη γενιά ενσωμάτωσε και μεταβλητό χρονισμό, για να περάσεις σε ένα από τα καλύτερα τιμόνια της ιστορίας του αυτοκινήτου και φυσικά στη μετάδοση. Τι να πει κανείς για αυτή την τετρακίνηση με τα τρία διαφορικά και την ευκολία της να εξαντλεί όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου. Οι 280 ίπποι περνούσαν στο δρόμο παντού και πάντα και αν στιγμιαία επιθυμούσες να αλλάξεις στυλ και να αφήσεις τις γραμμές, το ελάφρωμα του πίσω μέρους ήταν συγκλονιστικό. Η προτοποθέτηση – φλικάρισμα ποτέ άλλοτε δεν γινόταν τόσο εύκολα και ελεγχόμενα. Γύριζε όσο και όποτε ήθελες, παρέμενε ακλόνητο αν και όταν ήθελες και κάπως έτσι περνούσες από την μια στροφή στην άλλη «ταξιδEVOντας» σε μια άλλη διάσταση. Αρκεί να άντεχε η τσέπη σου τη βενζίνη που λαίμαργα ρουφούσε.
Peugeot 106 Rallye
Μαζί με Citroen Saxo VTS ήταν γνωστά με το παρατσούκλι «τα πασχαλιάτικα» στις πιάτσες των φαναρτζήδων λόγω της συχνότητας επισκέψεών τους σε αυτούς. Τα τσουγκρίσματα οφείλονταν στο γεγονός ότι αποτέλεσε ένα προσιτό αυτοκίνητο της εποχής με αρκετό γκάζι αλλά και ιδιαίτερη οδική συμπεριφορά, που σε αρκετές περιπτώσεις οι νεαροί και άπειροι οδηγοί δεν μπορούσαν να διαχειριστούν. Γεγονός πάντως είναι ότι το 106 Rallye ήταν το αυτοκίνητο που πολλοί εκείνης της γενιάς ανδρώθηκαν οδηγικά (μαζί με το Punto GT των «ευθειάκηδων»). Ήταν αρκετά γρήγορο με 122 ίππους στην τελευταία του έκδοση (1.6 16V), έστριβε απίθανα έχοντας εξαιρετικά μεγάλα όρια πρόσφυσης. Το πίσω μέρος «ξεκόλλαγε» απότομα και μπορούσε να σου προσφέρει απλόχερα στιγμές οδηγικής απόλαυσης, αλλά ήθελε και γρήγορα αντανακλαστικά. Εκείνο που αγαπήθηκε περισσότερο ήταν το 8βάλβιδο με τον 1.6 λίτρων κινητήρα, λόγω του πιο ισορροπημένου του χαρακτήρα.
Subaru Impreza STi (2006)
Αυτό το Impreza STi διέθετε το ρυθμιζόμενο κεντρικό διαφορικό DCCD, το οποίο για πρώτη φορά μπορούσε να αποτρέψει την αρχικά υποστροφική συμπεριφορά ενός Impreza. Αν και πιο φιλικό στην οδήγηση αυτής της γενιάς το STi είχε και εκείνο κάποια κουσούρια όπως ήταν το κακό σύστημα διεύθυνσης. Το «γερακίσιο» STi ήταν ένα πολύ γρήγορο 4κίνητο που μπορούσες να βγάλεις και οδηγικά γούστα μαζί του αλλάζοντας ανάλογα με τις ορέξεις σου το ποσοστό ροπής ανά άξονα. Πολεμικό ήταν γενικότερα το προφίλ του αυτοκινήτου τόσο σε εμφάνιση όσο και σε χαρακτήρα και αναμφισβήτητα αυτός είναι και ένας από τους βασικότερους λόγους που το συναντάμε σε αυτή την ελιτ, αν και είχε την ατυχία να βρεθεί αντιμέτωπο με το καλύτερο EVO. Πάντως σε σχέση με εκείνο, το εσωτερικό του ήταν ανώτερο σε ποιότητα, εργονομία και αισθητική ενώ και σε οδηγικό επίπεδο θα μπορούσε να περιγραφεί αντίστοιχα ίσως και υπό προϋποθέσεις πιο γρήγορο από εκείνο, όχι όμως και αντίστοιχα fun to drive.
Toyota MR2 (1999-2007)
Έκανε την εμφάνισή του αρκετά μετά το Mazda MX-5, ωστόσο ως κεντρομήχανο και πανάλαφρο (λίγο κάτω από τόνο) κατάφερε να αφήσει το δικό του στίγμα σε αυτή την κατηγορία. Το MR2 στόχευε απευθείας στην τότε «καλή» έκδοση του MX-5 και όπως εκείνη, διέθετε μπλοκέ πίσω διαφορικό και 1.8 λίτρων κινητήρα με απόδοση 140 ίππους. Μπορεί να μην ήταν τόσο προβλέψιμο οδηγικά όσο το Mazda, ωστόσο διέθετε πολύ καλύτερο μπροστινό και καλύτερη κατανομή βάρους ως κεντρομήχανο. Καθόσουν χαμηλά, άκουγες και ένιωθες τον κινητήρα πίσω από την πλάτη σου και είχες στην διάθεσή σου ένα πολύ ακριβές σύστημα διεύθυνσης και επάρκεια δύναμης για να μπορέσεις να χαρείς τις αρετές της πίσω κίνησης. Επειδή -είναι αλήθεια- απαιτούσε εγκράτεια και προσοχή για να μην αρχίσεις να φέρνεις τετ-α-κε σε κάθε καμπή, η Toyota στο facelift έβαλε μεγαλύτερα ελαστικά και 16άρες ζάντες στον πίσω άξονα και του χάρισε και μια 6η σχέση στο κιβώτιο.