Το 1935, ένας ναυτικός από τη Γαλλία, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει στην πατρίδα του από το Βλαδιβοστόκ, το ανατολικότερο άκρο της Σιβηρίας, αφηγήθηκε στον γαλλικό Τύπο τις περιπέτειές του εναντίον ενός τεράστιου μυθικού κεφαλόποδου, που έμοιαζε με γιγαντιαίο χταπόδι, αυτό που συνηθίζεται να αποκαλείται «Κράκεν».
Ο ναυτικός είχε εξιστορήσει τα εξής:
«Κατά τη διαμονή μου στο Αλεξαντρόφσκι, ένα ρωσικό λιμάνι βορείως του Βλαδιβοστόκ, φιλοξενήθηκα από τον Πλοίαρχο Πιοτρ, έναν πραγματικό θαλασσόλυκο, ο οποίος διατηρούσε ένα αλιευτικό καράβι.
Μια μέρα, λοιπόν, γύρω στη δύση του ήλιου, μου είπε: «Απόψε θα πάμε για κυνήγι πελώριων χταποδιών, τα οποία εδώ τα λέμε Κράκεν. Θέλεις να έρθεις μαζί μας;»
Είχα ήδη ακούσει να μιλούν για αυτά τα τεράστια θαλάσσια τέρατα, που σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζονται στις νότιες θάλασσες, αλλά ζουν στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό.
Τα πλάσματα αυτά, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, παραμένουν κρυμμένα στους βράχους και βγαίνουν μόνο τη νύχτα στο πέλαγος, για να αναζητήσουν τη λεία τους. Η κολυμβητική τους δεινότητα είναι απίστευτη, ιδίως όταν πλησιάζουν τα θηράματά τους. Είναι ευφυείς θηρευτές, ταχύτατοι. Η πείνα τους είναι ακόρεστη, λόγω του ασύλληπτου μεγέθους τους.
Η νύχτα είχε καλύψει τη θάλασσα, όταν απομακρυνόμασταν από την ακτή. Το πλοίο μας προχωρούσε αργά, ενώ οι άντρες έριχναν δυνατές πετονιές με μεγάλα αγκίστρια, εφοδιασμένα με δολώματα. Ύστερα από λίγα λεπτά, δύο άντρες του πληρώματος φώναξαν πως κάτι έπιασαν.
Είχαν αγκιστρωθεί δύο σχετικά μικρά Κράκεν, τα οποία τίναζαν τα πλοκάμια τους σε όλες τις κατευθύνσεις. Ο Πιοτρ, με απαράμιλλη ψυχραιμία, τα φόνευσε με ένα μεγάλο μαχαίρι και τα πέταξε στο αμπάρι.
Οι πετονιές ξαναρίχτηκαν στο νερό. Ξάφνου, έγινε αντιληπτό ότι κάτι ογκώδες είχε πιαστεί στο αγκίστρι. Ένα τεράστιο Κράκεν είχε αρπάξει και κρατούσε δυνατά στα πλοκάμια του ένα πολύ μεγάλο ψάρι, που είχε πιαστεί στο δόλωμα.
Το πλοίο εξακολουθούσε τη ρότα του. Αλλά, σε μια στιγμή, ένας από τους ναυτικούς του πληρώματος φώναξε να ακινητοποιηθεί το σκάφος. Είχε δει κάτι στα κύματα πίσω από την πρύμνη. Κοιτάξαμε κι εμείς οι υπόλοιποι προς την κατεύθυνση που μας είχε υποδείξει ο ναύτης και είδαμε, όχι πολύ μακριά από το ξύλινο σκαρί, μια θηριώδη μελανωπή μάζα πότε να εμφανίζεται και πότε να εξαφανίζεται από τα μάτια μας.
Ο Πλοίαρχος Πιοτρ είπε σκεφτικός: «Μου φαίνεται πως πρόκειται για Κράκεν τόσο μεγάλο, ώστε μάλλον θα είναι αδύνατον να το πιάσουμε».
Όμως, όλοι οι άντρες του πληρώματος εκδήλωσαν την επιθυμία να προσπαθήσουμε να το πιάσουμε, διότι ήθελαν να έχουν την ικανοποίηση και την υπερηφάνεια να κατανικήσουν ένα τέτοιο ασύγκριτο θαλάσσιο τέρας.
Φυσικά, εναντίον του, οι πετονιές που διαθέταμε, δεν μπορούσαν να φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Έμοιαζαν με κλωστές και με κλωστές δεν τιθασεύεις ένα άγριο θηρίο τέτοιου υπερφυσικού μεγέθους. Γι’ αυτό, άλλωστε, αποφασίστηκε να χρησιμοποιήσουμε μεγάλα καμάκια και αρπάγες. Οι άντρες πήραν τις κατάλληλες θέσεις και ανέμεναν καρτερικά την προσέγγιση του υδάτινου θηρίου.
Πράγματι, ύστερα από λίγα λεπτά, φάνηκε τρομακτική η μελανωπή του μάζα στην επιφάνεια. Αιφνιδίως, είδαμε να δημιουργείται, πολύ κοντά στο πλοίο, μια άγρια δίνη και το φως του προβολέα μας αποκάλυψε ένα Κράκεν μεγαλύτερο από έξι μέτρα μήκος, που μαστίγωνε με τα γιγάντια πλοκάμια του τα κύματα!
Ο Πιοτρ έριξε αμέσως καταπάνω του τη σιδερένια αρπάγη, που μπήχτηκε βαθιά στο σώμα του τέρατος. Αλλά, εκείνο, καταδύθηκε αστραπιαία και εξαφανίστηκε από την επιφάνεια. Σε λίγο, το ξαναείδαμε και πάλι από την άλλη πλευρά του καραβιού. Πάνω στη ράχη του διακρίναμε μεγάλα στίγματα σε χρώμα σκούρο βιολετί.
Η στιγμή ήταν δραματική. Ένας από τους καλύτερους ναύτες ερευνούσε επισταμένως με τον προβολέα, προκειμένου να το εντοπίσει. Ξάφνου, είδαμε να διαγράφεται το περίγραμμά του κάτω από την επιφάνεια του νερού και να συστρέφεται ιλιγγιωδώς. Ήταν τόσο κοντά μας, ώστε τα πλοκάμια του, κατά τη συστροφή του, έσκασαν με μανία πάνω στα τοιχώματα του πλοίου. Τα ξύλα έτριξαν και το σκαρί σείστηκε απότομα.
Τότε, ακούσαμε οξύτατες κραυγές και ταυτοχρόνως, διακρίναμε τον ναύτη, ο οποίος διηύθυνε τον προβολέα, να κρέμεται προς τη θάλασσα και να κρατάει σφιχτά με τα χέρια του την κουπαστή. Ο Πλοίαρχος και ορισμένοι άλλοι ναύτες που ήταν κοντά, έσπευσαν να τον αρπάξουν απ’ τα χέρια, για να τον φέρουν πάλι μέσα στο σκάφος. Η προσπάθειά τους πέτυχε μόνο εν μέρει, καθώς, όπως αντιληφθήκαμε, μια άλλη δύναμη, ισχυρότερη, τον τραβούσε έξω απ’ το πλοίο. Ένα από τα πλοκάμια του Κράκεν είχε τυλιχθεί γύρω από το πόδι του. Το τέρας πάσχιζε να παραλάβει το θύμα του στη θάλασσα, ενώ, εν τω μεταξύ, ο ατυχής ναύτης λιποθύμησε.
Τότε, θυμήθηκα πως κάπου μέσα στο καράβι είχα δει ένα τσεκούρι. Αμέσως έτρεξα να το πάρω. Αλλά, είχε ήδη διαδραματιστεί μια άλλη τραγική σκηνή. Το πελώριο Κράκεν είχε υπερνικήσει την αντίσταση των υπολοίπων και κατόρθωσε να σφίξει ολόκληρο τον δύσμοιρο ναυτικό μέσα στα πλοκάμια του.
Τη στιγμή, λοιπόν, που έτρεχα, κραδαίνοντας το τσεκούρι στα χέρια, το Κράκεν είχε τυλίξει ένα από τα πλοκάμια του στον λαιμό ενός άλλου μέλους του πληρώματος και ετοιμαζόταν να τον στραγγαλίσει. Τότε, ενστικτωδώς, έδωσα δυο επανειλημμένα χτυπήματα στο πλοκάμι του Κράκεν, στο σημείο που ακουμπούσε στην κουπαστή. Το εγχείρημά μου απέβη σωτήριο για τον δεύτερο ναύτη. Η σάρκα του θηρίου αποκόπηκε κι έτσι, καταφέραμε να λύσουμε τον βρόχο που είχε σχηματιστεί στον λαιμό του θύματος. Μα, ταυτοχρόνως, το πλοίο μας υπέστη τέτοιον συγκλονισμό, ώστε ήταν θαύμα που δεν αναποδογύρισε, για να βρεθούμε όλοι βορά στις ακόρεστες ορέξεις του θαλάσσιου θηρίου.
Από το δυνατότατο χτύπημα που κατάφερε το τεράστιο Κράκεν στο καράβι του Πιοτρ, που λίγο έλειψε να το ανατρέψει ολάκερο σαν φυλλαράκι, συνειδητοποιήσαμε μεμιάς πως ο αγώνας τούτος ήταν άνισος και ο εχθρός, πανίσχυρος.
Έτσι, κρίναμε σκόπιμο-και φρόνιμο συνάμα-να εγκαταλείψουμε το μάταιο κυνήγι του πελώριου θαλάσσιου θεριού. Βάλαμε γρήγορα πλώρη για την ακτή και κανένας μας δεν πίστευε ακόμη πως είχαμε σωθεί από το αδηφάγο στόμα του».
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 28/05/1935…