Η έκφραση «Ο τάφος του Ινδού» στην Αθήνα, αναφέρεται στο κλειστό γυμναστήριο του ΠΑΟ στη Λ. Αλεξάνδρας. Η έκφραση καθιερώθηκε από το μπασκετμπολίστα Τ. Στεφάνου, που παρομοίασε τα σκαλάκια που οδηγούν στο γήπεδο, μ’ αυτά του τάφου της ομώνυμης ταινίας του Φριτς Λανγκ.
Τάφος του Ινδού, υπάρχει και στη Θεσσαλονίκη. Κυριολεκτικά όμως!
Είναι άνοιξη του 1915 και στη Γαλλία συγκροτείται η λεγόμενη Στρατιά της Ανατολής υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Μωρίς Σαράιγ, προορισμένη να αποσταλεί στο Βαλκανικό θέατρο επιχειρήσεων. Στις 5 Οκτωβρίου 1915 αποβιβάζονται τα πρώτα αγγλο-γαλλικά στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη. Η Βρετανική Κοινοπολιτεία από το 18ο αιώνα έχοντας ως αποικία της την Ινδία, διαθέτει στις τάξεις του στρατού της ένα αριθμό Ινδών, συνήθως άτομα φτωχά ή χαμηλής κοινωνικής τάξης (Sihks από το Punjáb, Rájputs από το Rajasthán, Jats από τις βορειοδυτικές πολιτείες και Gúrkhas από τις ορεινές περιοχές του Nepal).
Οι περισσότεροι Ινδοί εντάσσονταν σε ειδικές για αυτούς Μονάδες, με βοηθητικό συνήθως ρόλο [Indian Labour Corps (σώμα εργατών), Army Bearer Corps (σώμα στρατιωτικών αχθοφόρων), Mule Corps (σώμα μουλαριών), Supply and Transport Corps (σώμα ανεφοδιασμού και μεταγωγικών)]. Η πιο συνηθισμένη ειδικότητά τους ήταν αυτή του οδηγού, ενώ άλλοι ήταν νερουλάδες, χαμάληδες, σκουπιδιάρηδες, εργάτες, πλύντες ρούχων, μάγειροι, ιπποκόμοι, ξυλουργοί, σιδεράδες, σαμαράδες. Υπήρχαν και λίγοι μάχιμοι σε αγγλικές μονάδες ενώ Ινδοί αξιωματικοί ήταν μόνο χαμηλόβαθμοι, μέχρι το βαθμό του λοχαγού.
Από το 1916 μέχρι το 1920 στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, 520 Ινδοί άφησαν την τελευταία τους πνοή στην ευρύτερη περιοχή. Οι μάχιμοι Ινδοί που έπεσαν στη Θεσσαλονίκη ήταν σχετικά λίγοι (17%). 71 απλοί στρατιώτες και 17 χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί. Η μεγάλη πλειοψηφία των θανόντων (83%) ήταν άμαχοι και πέθαναν από ελονοσία ή από κρύο, ασυνήθιστοι στις χειμερινές θερμοκρασίες της Θεσσαλονίκης, χωρίς χειμωνιάτικα ρούχα ή επαρκή εξοπλισμό.
Συνήθως οι νεκροί ινδουιστές καίγονταν και οι μουσουλμάνοι θάβονταν. Στην αναμπουμπούλα όμως του πολέμου, τα πράγματα δεν γίνονταν ακριβώς έτσι. Όταν τα πτώματα όταν ήταν πολλά τα έκαιγαν μαζί, ενώ όταν πέθαιναν ένας-ένας, τους έθαβαν ανεξάρτητα από θρήσκευμα. Όσοι κάηκαν στην Θεσσαλονίκη ήταν σχεδόν όλοι ινδουιστές, πλην όμως πολλοί απ’ όσους θάφτηκαν, ήταν επίσης ινδουιστές.
Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, σχετικά μακριά από τα συμμαχικά κοιμητήρια του Ζέιτενλικ, όπου ήταν θαμμένοι οι χριστιανοί, δημιουργήθηκε ένα νεκροταφείο που παρόμοιό του ίσως δεν υπάρχει αλλού, καθώς τα άτομα διαφορετικών θρησκειών σχεδόν παντού θάβονται σε χωριστούς χώρους, ενώ δεν υπάρχουν πουθενά ινδουιστικά νεκροταφεία.
Στο ινδικό νεκροταφείο που δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη, «αναπαύονται» 384 ινδουιστές, 107 μουσουλμάνοι, 26 Sikh και 3 χριστιανοί. Υπάρχει ένα οκτάγωνο κτίσμα μέσα στο οποίο βρίσκονται στάχτες νεκρών (220 άτομα), ένα μνημείο πεσόντων, των οποίων τα οστά ή είναι θαμμένα σε ανώνυμους τάφους ή δεν βρέθηκαν ποτέ (163 άτομα), μεμονωμένοι τάφοι 105 ατόμων με μικρές όρθιες ταφόπετρες κι ένας τάφος με μεγάλη ταφόπετρα.
Το ινδικό νεκροταφείο βρίσκεται στο Δενδροπόταμο, κοντά στην οδό Μοναστηρίου, δίπλα στις γραμμές του τραίνου και είναι ιδιαίτερα φροντισμένο, από το Commonwealth War Graves Commission.