Το ότι πρέπει να περάσεις από πολλά άσχημα ώστε όταν έρθει η ώρα να αναγνωρίσεις το «δέκα το καλό» χωρίς καμιά δυσκολία, είναι γεγονός. Πλάκα-πλάκα αν το καλοσκεφτείς, πρέπει να υμνούμε τις κακές μας στιγμές, τους ανθρώπους που μας γέμισαν πληγές μέσα κι έξω. Γιατί χωρίς αυτές, χωρίς αυτούς, δε θα εκτιμούσαμε τα όμορφα. Δε θα δίναμε στο «σωστό» την αξία που του αρμόζει.
Όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ, έτσι κι όλοι μας, δεν ταιριάξαμε με όλους τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή μας. Με κάποιους φαινόταν μάλιστα απ’ την αρχή πού θα καταλήξει η ιστορία, οπότε μικρό το κακό, ήσουν προετοιμασμένος.
Υπήρχαν όμως κι αυτές οι περιπτώσεις της απόλυτης δυσαναλογίας ανάμεσα σε αρχή και σε κατάληξη. Εισέβαλαν άνθρωποι στη ζωή σου τόσο απρόσμενα, τόσο μαγικά ίσως, που δεν μπορούσες να το πιστέψεις. Είπες μέσα σου «εδώ είμαστε», ή «σταματάω την αναζήτηση: σε βρήκα». Έβλεπες κι απ’ τη μεριά του άλλου την αντίστοιχη ανταπόκριση, οπότε πίστευες ότι τίποτα δε θα πήγαινε στραβά. Έλα όμως που ο χρόνος σου απέδειξε πόσο έξω μπορείς να πέσεις στην εκτίμησή σου απέναντι στους ανθρώπους. Πόσο εύκολα τη μία στιγμή ανεβαίνεις στα σύννεφα με τον έρωτά σου και την άλλη πέφτεις απότομα στο έδαφος, μόνος.
Σχέσεις τοξικές, σχέσεις τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά, σχέσεις που δεν ήταν καν σχέσεις στην τελική. Ήταν καταστάσεις που ζόρισες, ήταν άνθρωποι πάνω στους οποίους έχτιζες ελπίδες κι όνειρα, ενώ οι ίδιοι την επόμενη στιγμή στα γκρέμιζαν. Άνθρωποι πάνω στους οποίους πίστεψες επειδή είχες την ανάγκη να πιστέψεις, να νιώσεις ασφάλεια, να μαζευτείς, να δεις τι πάει να πει αυτό το «σχέση» που λένε όλοι. Είτε επειδή βαρέθηκες να είσαι μόνος είτε επειδή οι σκόρπιες αγκαλιές και τα εφήμερα κρεβάτια σε κούρασαν.
Όπως κατάλαβες όμως, το γεγονός ότι εμείς θέλουμε να έχουμε κάτι σοβαρό με έναν άνθρωπο, δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα θέλει κι εκείνος το ίδιο. Ρίξε το στο timing, στις ανασφάλειες, στην ίδια την κοινωνία. Το θέμα εδώ είναι ότι δε γίνεται με όποιον άνθρωπο γνωρίσεις κατευθείαν να ταιριάξεις κι ειλικρινά όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός από πάνω γελά.
Εδώ που τα λέμε, ούτε εσύ τους θες όλους. Ήθελες κάποιους ανθρώπους συγκεκριμένους, που πέρασαν σε μία συγκεκριμένη φάση απ’ τη ζωή σου και σου δημιούργησαν μια συγκεκριμένη έλξη. Κάτι σε τράβηξε σε αυτούς και μέχρι να βρεις τι ήταν αυτό το κάτι, έβρισκες το επόμενο υποψήφιο έτερον ήμισυ και πάει λέγοντας.
Κάπως έτσι λοιπόν, πέρασαν κι άνθρωποι απ’ τη ζωή σου που το μόνο που κατάφεραν ήταν να σε πληγώσουν. Όσα καλά κι αν έκαναν, ο χαμός κι η πληγή που άφησαν πίσω ήταν τόσο μεγάλα, που επισκίασαν το οποιοδήποτε θετικό κι αν είχαν. Πολλές φορές σκεφτόσουν γιατί τους γνώρισες και πόσο ωραία θα ‘ταν όλα αν τότε το τάδε πράγμα ήταν αλλιώς, ο τάδε άνθρωπος δεν ήταν αυτός που ήταν κι ούτω καθ’ εξής.
Να ξέρεις, αν δεν ήρθε ακόμα, θα έρθει μια στιγμή στη ζωή σου που θα συναντήσεις τον άνθρωπο που σου αξίζει. Τον άνθρωπο που διάλεξε το κάρμα σου για σένα, αξιολογώντας τη στάση σου μέχρι τώρα. Το πιο πιθανόν είναι πως όσο καλύτερος υπήρξες με τους ανθρώπους, τόσο καλύτερος θα είναι αι ο άνθρωπος που θα χαρακτηρίσεις «τον έναν και μοναδικό».
Θα είναι αυτός που θα κάνει το πιο βασικό και σωτήριο πράγμα για σένα: θα σε κάνει να καταλάβεις γιατί δε δούλεψε με όλους τους υπόλοιπους. Ό,τι ανασφάλεια σου δημιουργήθηκε από προηγούμενες σχέσεις, αυτός ο άνθρωπος θα τη διαλύσει, χωρίς απαραίτητα να ξέρει το ιστορικό σου. Δε θα είναι τέλειος, θα πλησιάζει όμως πολύ κοντά σε αυτό.
Δε θα ρίξει την ευθύνη σε σένα για να γλυτώσει απ’ τις τύψεις, αλλά θα σε βάλει κάτω και θα σου πει: «τα σκατώσαμε κι οι δυο, έλα να βρούμε πώς θα το λύσουμε». Θα σε συγκινήσει με το πόσο ανθρώπινα θα σου φερθεί και θα σε κάνει να γελάς με το να σκέφτεσαι για ποιους ανθρώπους κάποτε υπέφερες. Για το ποιοι άνθρωποι επιχείρησαν να σε γονατίσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν πρώτα εξαιτίας σου κι έπειτα εξαιτίας του.
Γιατί μέσα σε όλο αυτό ας μην ξεχνάμε και σένα. Ένα μεγάλο μπράβο σου αξίζει, καταρχάς και μόνο που επιβιώνεις στους σημερινούς καιρούς. Έπειτα, γιατί για να γνωρίσεις αυτόν τον άνθρωπο, σημαίνει πως έκανες υπομονή και μάλιστα μεγάλη. Περίμενες κι όταν κάτι δε σου κολλούσε ή δε σε γέμιζε, έφευγες.
Κι αν κάποτε φοβήθηκες μη σου συμβεί αυτό το απαίσιο κι απάνθρωπο πράγμα, το λεγόμενο: «μη μείνεις μόνος σου» και πόνταρες σε λάθος ανθρώπους, μην ξεχνάς ότι αυτοί οι άνθρωποι σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα. Αυτοί οι σκάρτοι χαρακτήρες διαμόρφωσαν τον δικό σου χαρακτήρα. Έναν χαρακτήρα δυναμικό που δύσκολα συγκινείται, ακόμη πιο δύσκολα εμπιστεύεται κι ακόμα πιο ακατόρθωτα αγαπάει κι αφήνεται.
Να θυμάσαι λοιπόν: αν είσαι μέσα σε μία κατάσταση όπου δεν περνάς καλά, όπου κάτι σου λείπει και πιστεύεις ότι ο άλλος δε σου φέρεται όπως σου αξίζει, τότε πάντα θα αξίζεις κάτι καλύτερο. Πάντα αυτό το καλύτερο θα σε περιμένει εκεί έξω, οπότε μη χάνεις άλλα χρόνο και πήγαινε να το βρεις.
Κι όταν βρεις αυτό το άτομο που πρώτα από όλα μαζί σου θα είναι άνθρωπος και μετά όλα τα υπόλοιπα, μην τον αφήσεις να φύγει. Ίσως και να έρθει μία και μοναδική φορά στη ζωή σου κι αν τον αφήσεις να φύγει, μετά θα περάσεις την υπόλοιπή σου ζωή ψάχνοντας κάποιον που να του μοιάζει.
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά κι εμπιστεύσου ένα και μόνο πράγμα: το ένστικτό σου. Αυτό θα σε οδηγήσει εκεί που πρέπει, με φιλική συμμετοχή της καρδιάς και του μυαλού σου. Γιατί εδώ, όπως είπαν κάποτε και δύο σπουδαίοι Γερμανοί συγγραφείς, ισχύει το εξής: «Η καρδιά και το μυαλό πρέπει να συνεργάζονται. Αν το ένα υπερέχει του άλλου, τότε δημιουργείται το απόλυτο χάος, και δεν το θέλουμε αυτό».