Όλοι μας ενσωματώνουμε μέσα στο ασυνείδητό μας αντιλήψεις της ευρύτερης κοινωνίας στην οποία ζούμε, οι οποίες εμφυτεύονται μέσα μας χωρίς να έχουν επεξεργαστεί κατάλληλα από εμάς ως προς το πόσο έγκυρες είναι στο περιεχόμενό τους.
Μία από αυτές τις πεποιθήσεις, αφορά την εικόνα της “καλής μητέρας” η οποία θυσιάζει κάθε της όνειρο και επιθυμία για χάρη των παιδιών της. Γεννάται το ερώτημα: η καλή μητέρα είναι, τελικά, αυτή η οποία θυσιάζεται;
Η Ελληνική κοινωνία τοποθετεί την τεκνογονία πολύ ψηλά για μεγάλο μέρος ανθρώπων και κοινωνικών αντιλήψεων, η γυναίκα δεν είναι ολοκληρωμένη αν δεν τεκνοποιήσει. Όλο αυτό τοποθετεί τη μητέρα σε μία εξιδανικευμένη θέση, θεωρείται η φιγούρα εκείνη η οποία πάντοτε οφείλει να παραμερίζει κάθε δική της ανάγκη για το παιδί/παιδιά της.
Όμως, αυτό δεν είναι υγιές. Μία μητέρα η οποία δεν υπολογίζει ποτέ τις ανάγκες της, γίνεται ένας άνθρωπος ανικανοποίητος, ανολοκλήρωτος, δυστυχισμένος. Ένας άνθρωπος με απωθημένα ο οποίος ψάχνει να βρει ανθρώπους προκειμένου να του τα καλύψουν. Και αυτοί οι άνθρωποι, συνήθως, είναι τα παιδιά.
Μία μητέρα που δεν κοιτάζει ποτέ τα θέλω της, όχι με την έννοια της καλοπέρασης και της αδιαφορίας για το παιδί αλλά με την έννοια της υγιούς φροντίδας του εαυτού, δείχνει και στο παιδί ένα άσχημο μήνυμα για την αυτοεκτίμηση. Ένας άνθρωπος που θέλει να είναι πετυχημένος στις σχέσεις του, φροντίζει και τον εαυτό του και έχει χώρο και για τις δικές του ανάγκες. Αντιθέτως, μία μητέρα που αγαπάει τον εαυτό της, διδάσκει και το ίδιο το παιδί εμπράκτως την αξία της αυτοεκτίμησης και τη σημασία του να αγωνίζεσαι για τους στόχους σου, ανεξαρτήτως συνθηκών.
Η καλή μητέρα είναι εκείνη που αγαπάει τα παιδιά της, αλλά δεν παραμερίζει εντελώς τα δικά της όνειρα και επιθυμίες.