Αγαπητή φίλη,
Ο κόσμος λέει συχνά πως οι φιλίες μεταξύ γυναικών δεν κρατάνε. Ξέρεις, γελάω πολύ όταν το ακούω αυτό, γιατί πολλοί άντρες και γυναίκες θα ήθελαν να έχουν τη φιλία που έχουμε εμείς∙ την ουσιαστική, τη δυνατή, που ακόμη κι αν είμαστε μακριά, επικοινωνούμε σαν να είμαστε δίπλα.
Που μπορούμε να κάνουμε πλάκα με οτιδήποτε, ακόμα και με τους εαυτούς μας, χωρίς να παρεξηγούμαστε, που μπορούμε να συζητάμε τα πάντα και να αναλύουμε με τις ώρες τα πάντα. Όχι απαραίτητα εpωτικά θέματα, αλλά κάθε είδους∙ από πολιτικά μέχρι την τρύπα του όζοντος.
Που ενώ μπορεί να είμαστε τελείως διαφορετικές, έχουμε έναν απίστευτο κώδικα επικοινωνίας και τελικά βγάζουμε συνεννόηση! Και φυσικά δεν είναι μόνο τα καλά που μας ενώνουν, είναι και τα δύσκολα -ορισμένες φορές τα πολύ δύσκολα, τα οποία δυνάμωσαν ακόμη περισσότερο τη φιλία.
Κάθε φορά που η μία χανόταν στον κόσμο της –για τον δικό της λόγο– η άλλη προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να την κρατήσει στην επιφάνεια, να τη συνεφέρει και να τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της. Ξέρεις, δεν το κάνουν όλοι αυτό. Πολλοί εγκαταλείπουν τους φίλους στα δύσκολα, καμιά φορά τους ρίχνουν κι άλλο, χωρίς έλεος, και τους αφήνουν να χάνονται στην κόλασή τους.
Γιατί θέλει καρδιά ενώ παλεύεις για τα δικά σου να παλέψεις και για τους φίλους σου, θέλει ψυχή, δυνατή ψυχή, κάτι που δε διαθέτουν οι ρηχοί άνθρωποι. Η φιλία δεν είναι απλά καλοπέραση, είναι μια σχέση δύσκολη, πιο δύσκολη απ’ την εpωτική, διότι στην εpωτική μπορείς να ενώνεσαι και με το σeξ, αλλά στη φιλία όχι.
Στη φιλία υπάρχει η εγκεφαλική ένωση, που είναι δυσκολότερη. Η φιλία είναι μια επένδυση, μια διαρκής επένδυση κι απ’ τις δύο μεριές, που αν δεν τη φροντίσεις, θα μαραθεί, θα χαλάσει και δυστυχώς βλέπω πολλές τέτοιες μαραμένες φιλίες εκεί έξω. Πόσο δυσεύρετη είναι στις μέρες μας, αλλά και πόσο τυχερές είμαστε εμείς που καταφέραμε να την έχουμε.
Ή μάλλον όχι, όχι τυχερές, γιατί παλέψαμε γι’ αυτή τη σχέση, ίσως να γνωριστήκαμε τυχαία, αλλά μια φιλία δέκα χρόνων σίγουρα μόνο στην τύχη δεν μπορεί να βασίζεται. Βασίζεται στη δουλειά, την υπομονή, την επιμονή, την αγάπη, την κατανόηση, τον σεβασμό. Γιατί ενώ ξέρεις πως δεν είμαι ο ευκολότερος άνθρωπος του πλανήτη, αντιθέτως με ανέχεσαι και με αγαπάς όπως είμαι, με όλα μου τα ελαττώματα.
Και το κυριότερο! Δεν ήσουν μόνο στα δύσκολα εκεί, ήσουν και στα πολύ καλά κι ήσουν εκατό φορές πιο χαρούμενη από μένα για μένα. Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό; Ξέρεις πόσοι ζηλεύουν τους φίλους τους στη χαρά; Τι αξιολύπητοι άνθρωποι! Ο φίλος σου είναι ο αδελφός που διάλεξες, θα ζήλευες ποτέ τον αδελφό σου; Δε θα μου φαινόταν, βέβαια, παράξενο αν κάποιοι απαντούσαν «ναι».
Άνθρωποι εκεί έξω ξυπνήστε και συνειδητοποιείστε πως τέσσερα πράγματα χρειάζεστε στη ζωή για να είστε χαρούμενοι: υγεία, τον πραγματικό έpωτα, έναν πολύ καλό φίλο και την οικογένειά σας, όλα τα άλλα περισσεύουν.
Κλείνοντας την επιστολή μου θέλω απλώς να σου πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα και ελπίζω να διαβάζουμε αυτή την επιστολή στα ογδόντα μας, σε ένα μπαλκόνι, πίνοντας καφέ κι ακούγοντας μουσική.
Με αγάπη,
η φίλη σου.