Ο Μάρτιν Σκορσέζε παίρνει συνέντευξη από τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Το λες και όνειρο. [Μήπως, επιτέλους, μάς έλυσαν και το μυστήριο: είναι η διάσημη “You Talkin’ to me” φράση του Ντε Νίρο κλεμμένη από τις συναυλίες του Μπρους στα 70ς;]
Πριν από λίγες μέρες στο Λος Αντζελες, σε μία “For Your Consideration” εκδήλωση του Netflix, με σκοπό την προώθηση για τα βραβεία ΕΜΜΥ του μαγνητοσκοπημένου για το κανάλι θεατρικού σόου του Μπρους Σπρίνγκστιν «Springsteen on Broadway», ο Μάρτιν Σκορσέζε ανέλαβε ρόλο δημοσιογράφου. Ενας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες και ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή ρόκερς συζήτησαν για όλα όσα έχουν κοινά: τις ιταλοαμερικανικές τους ρίζες (και τι σημαίνει να μεγαλώνεις με αυτή την καταγωγή στην Αμερική των 50ς), την επιρροή (την απόρριψη και την αποδοχή) της καθολικής εκκλησίας στην ανατροφή και το έργο τους, και, πάνω από όλα, τo πώς έχουν αγγίξει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων – ο καθένας με τον τρόπο του.
«Το ταλέντο της δημιουργίας είναι δώρο και τύχη» εξηγεί ο Μπρους Σπρίνγκστιν σ’ έναν εμφανώς ενθουσιασμένο, χαμογελαστό Σκορσέζε. «Πλησιάζει με κάτι που μοιάζει με θεία επιφοίτηση. Για αυτό και ποτέ, μα ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να εξηγήσει στον διπλανό του τι του συμβαίνει κατά τη διάρκεια της δημιουργίας στην τέχνη, πώς είναι η δημιουργική διαδικασία, η σύλληψη. Είναι κάτι το ανεξήγητο. Αλλά αν είσαι τυχερός και σου συμβεί, τότε σε ξεπερνά. Ξεπερνά εσένα, τους θεατές ή ακροατές σου, γίνεται κάτι πολύ μεγαλύτερο: ένα μικρό μικρό κομματάκι θεϊκής οντότητας…»
Ο Σκορσέζε, 7 μόλις χρόνια μεγαλύτερος από το Αφεντικό, στεκόταν ως σύμβολο για το πώς γράφεις σκοτεινές ιστορίες και αντιήρωες που θέλει το κοινό να ακολουθήσει. Ο Σπρίνγκστιν (οι φανς ξέρουμε ότι το αγαπημένο του τραγούδι είναι το «Be my Baby» των Ronettes) του ομολόγησε ότι η αρχή των «Κακόφημων Δρόμων» (όπου ο Σκορσέζε, μετά την εισαγωγή του Χάρβεϊ Καϊτέλ, χρησιμοποιεί το κομμάτι για να ντύσει τους τίτλους) είναι για εκείνον «η καλύτερη αρχή ταινίας στην ιστορία του σινεμά». Και πώς το «The Last Waltz» ήταν για αυτόν μεγάλο σημείο αναφοράς για να στήσει το τόσο άμεσο, επικοινωνιακό «Springsteen on Broadway» (μια εξομολογητική, ψυχαναλυτική και φυσικά ροκ παράσταση που έτρεξε για 236 βράδια στο Μπρόντγουεϊ πριν παιχτεί στο Netflix) για τους φανς του.
«Οι φανς έχουν ξανακούσει τα τραγούδια μου. Οι εξομολητικοί μονόλογοι, η αφήγηση της ζωής μου, ήταν το βασικό στοιχείο στο σανίδι. Και παρόλο που ξέρω να το κάνω, το έκανα κάθε βράδυ, το πρώτο βράδυ που στήθηκαν οι κάμερες για να το μανγητοσκοπήσουμε, μου κόπηκαν τα πόδια. Είναι πολύ περίεργο να μη μιλάς στους θεατές αλλά σε έναν φακό. Δεν ξέρω πώς το κάνετε όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ ένιωσα έξω από το κεφάλι μου, προβαριστός, ψεύτικος. Μου πήρε πολύ να επανέλθω. Και σε αυτό που κάνω εγώ με τους θεατές μου δεν μπορώ να μην είμαι ειλικρινής. Κάθε βράδυ στις συναυλίες ή στη σκηνή προσφέρω συναίσθημα. Τότε μόνο συνδέονται μαζί μου, όταν τολμάω να απογυμνωθώ και να καταθέσω το συναίσθημά μου. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για μένα…»
Οχι, προς μεγάλη μας λύπη, ο Σκορσέζε δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει κάτι που κυκλοφορεί ως αστικός μύθος ανάμεσα στους φανς του Μπρους: ότι η διαβόητη ατάκα του Ντε Νίρο στον «Ταξιτζή» είναι “κλεμμένη” από την πλάκα που έκανε ο Σπρίνγκστιν με το κοινό στις συναυλίες του στα 70ς. “You Talkin’ to Me? You Talkin’ to Me?” Ανάμεσα στους θεατές στη συναυλία στο Roxy 1975 o νεαρός Μπόμπι Ντε Νίρο ο οποίος την εφήρμοσε μπροστά από τον καθρέφτη σε μία impromptu αυτοσχεδιαστική πρόζα.
«Ανάμεσά μας υπάρχει κι αυτή η 40 χρόνων σύνδεση» είπε ο Σκορσέζε γελώντας. «Το “Are you talkin’ to me” θέμα. Προσπάθησα να βρω τον Μπόμπι πριν από λίγο, όταν συνειδητοποίησα ότι θα βρεθούμε να μιλάμε, αλλά είναι στο αεροπλάνο…»
«Νομίζω ότι είναι μύθος ότι το πήρε από μένα» χαχάνισε νευρικά ο Σπρίνγκστιν.
«Νομίζω ότι μπορεί να ισχύει. Μου κολλάει. Ποτέ δεν ξέρεις από που πηγάζει ένας αυτοσχεδιασμός…»
«Εντάξει, αλλά αν δεν ισχύει θα απογοητευθώ. Ας το αφήσουμε μυστήριο» γέλασε το Αφεντικό προσθέτοντας ότι «ο Ντε Νίρο είναι ένας από τους αγαπημένους του, γιατί έχει ένα πρόσωπο που θέλεις να μάθεις τι το βασανίζει – έτσι μένεις 90 λεπτά να ακολουθείς τις ιστορίες του…»