“Είμαι vegan, δεν είμαι εξωγήινη, δε θέλω να κάνω κήρυγμα σε κανέναν, αφήστε με να φάω τη ροβίτσα* μου…”
Υπάρχει μια οικογενειακή φωτογραφία από ένα Πάσχα του ’80 όπου μας έχουν βάλει, όλα τα πιτσιρίκια, γύρω από το αρνί να τσιμπάμε, αλλά εγώ κοιτάζω προς τον τοίχο, μασουλάω μια ξύλινη οδοντογλυφίδα και προσποιούμαι την άνετη. Χρόνια vegetarian, η λέξη “φύτρες” και “ρίζες” ήταν πάντα στο ρεπερτόριο όταν ήθελαν να με πειράξουν οι φίλοι μου, αλλά δεν έγινα vegan παρά πριν από περίπου τρία χρόνια. Όταν αρρώστησε η μητέρα μου από καρκίνο, διάβασα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου σχετικά με την πρόληψη και, για να σταθώ στο ύψος μου απέναντι στη βίαιη κληρονομικότητα που είδα να με περιμένει στη γωνία, κατέληξα στο να αλλάξω τη διατροφή μου κάνοντάς την όσο πιο αλκαλική-αντιοξειδωτική μπορούσα. Κατά συνέπεια, έγινα αναπόφευκτα vegan: δεν τρώω κρέας, ψάρι, όστρακα, αβγά, τυρί, γάλα και ό,τι άλλο μπορεί να περιέχει, κρυφά ή φανερά, ζωικά στοιχεία (διαβάζοντας πάντα τις ετικέτες στα τρόφιμα, έμαθα ότι κρύβονται κι εκεί που δεν το περιμένεις…).
Διάβασε επίσης: Εσύ ξέρεις ποιοι celebrities είναι βίγκαν;
Είπα να το δοκιμάσω και ό,τι γίνει. Μέσα σε λίγες ημέρες άρχισα να νιώθω υπέροχα. Ξυπνούσα χοροπηδώντας από το κρεβάτι μου, έχασα πολύ περιττό βάρος, οι μύες μου ήταν πιο ελαστικοί από ποτέ, η δύναμή μου απερίγραπτη. Η ενέργειά μου καθαρή και ανεξάντλητη, το μυαλό μου λαμπερό σαν ανοιξιάτικος ουρανός. Ενθουσιασμένη άρχισα να μοιράζομαι τη χαρά μου με τους γύρω μου, μόνο και μόνο για να μάθω τον επόμενο κανόνα που μου επιφύλασσε η ζωή μου. Ποιος ήταν αυτός; “Μη λες πολλά”.
Vegan? Τι;
Όταν ξεστομίζεις σε μια παρέα τη λέξη vegan, είναι να σαν ενεργοποιείς το κουμπάκι που γράφει “επίθεση”. Πάντα θα βρεθούν δυο τρεις να προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι κάνεις λάθος, κινδυνεύεις, δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Το τι έχω ακούσει μπορεί να χωρέσει σε τόμο εγκυκλοπαίδειας.
Δε θέλω να προσηλυτίσω κανέναν, αλλά έχω πια καταλάβει ότι σχεδόν όλοι αισθάνονται μια αδιόρατη απειλή. Μοιάζουν σαν να τους επικρίνω, προσπαθούν να με πείσουν ότι κάνω κακό στον εαυτό μου και μάχονται κατά της επιλογής μου, λες και τους είπα ότι η δική τους δεν είναι σωστή. Κάποια στιγμή με κούρασαν τόσο πολύ οι εξηγήσεις που μου ζητούσαν οι φίλοι και οι γνωστοί, που αποφάσισα για κάποιο διάστημα να λέω ψέματα (και σιχαίνομαι τα ψέματα): “Δεν πεινάω, ευχαριστώ”, “Α, κάνω δίαιτα”, “Ναι, είμαι αλλεργική στο αβγό” κ.λπ. Αποφάσισα να απαντώ μόνο σε όσους πίστευα ότι θα δεχτούν απλά την επιλογή μου ή μπορεί να ήθελαν πραγματικά να μάθουν περισσότερα. Πολλοί φίλοι μου βάζουν ακόμη στοιχήματα πιστεύοντας ότι είναι μια μόδα που θα (μου) περάσει.
Τι τρώνε οι βίγκαν;
Άλλοι εκδηλώνουν ανησυχία για την υγεία μου, παρ’ ότι τα μάγουλά μου είναι ροδοκόκκινα και η ενέργειά μου αστείρευτη. Η πεθερά μου στην αρχή δε μου σέρβιρε τίποτα στα οικογενειακά τραπέζια. Δεν έβαζε καν πιάτο μπροστά μου. Τώρα πια, έπειτα από τεράστια συζήτηση, βράζει λίγο μπρόκολο όταν με περιμένει. Δεν ξέρει τι άλλο τρώω. Μια φορά μου ξεχώρισε τις πατάτες από το ψητό και μια άλλη μου σέρβιρε σαλάτα. Τονοσαλάτα. Και η ίδια μου η μητέρα δεν πάει πίσω. Αλλά εκεί θυμάμαι όλες τις αξέχαστες ατάκες που ακούω κατά καιρούς:
Τι ακούει ένας vegan (καθημερινά)
“Δηλαδή νηστεύεις όλο το χρόνο;”.
“Για σένα ετοίμασα ένα πιάτο μόνο με γαρίδες”.
“Έλα που δε θέλεις λίγο κρεατάκι… Δε σου λείπει;”. (ΟΧΙ!)
“Μα τι τρως;”.
“Δε σου λείπει το σίδηρο;”.
“Πρωτεΐνες;”.
“Εγώ, αν δε φάω κρέας, είναι σαν να μην έχω φάει φαγητό”.
“Δηλαδή δεν τρως ούτε κοτόπουλο; Μα δεν παχαίνει!”.
“Αυτό μπορείς να το φας, έχει μόνο σολομό”.
“Εξετάσεις κάνεις;”.
“Ακόμα δεν τρως κανονικά;”.
“Πόσο καιρό σκοπεύεις να το συνεχίσεις;”.
“Πατάτες τηγανητές τότε γιατί τρως;”.
“Δηλαδή δεν μπορείς να έρθεις μαζί μας να φάμε σε εστιατόριο;”.
“Δεν είναι πολύ ακριβό το σπορ;”.
“Και είσαι όλη μέρα στην κουζίνα και ετοιμάζεις φύτρες”.
“Βιταμίνες από πού παίρνεις;”.
“Και μια φίλη/ένας ξάδελφος/εγώ είχα σταματήσει το κρέας κι έπαθα αναιμία”.
Μόνη στον κόσμο (μου)
Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθώ τη διατροφή μου και φροντίζω να είναι ισορροπημένη περισσότερο από πολύ κόσμο γύρω μου. Τρώω έξι γεύματα την ημέρα, παίρνω σίγουρα περισσότερη πρωτεΐνη από κάποιον που τρώει κρέας αλλά δεν το συνδυάζει όπως πρέπει και κάνω ανελλιπώς εξετάσεις (by the way, ο αιματοκρίτης μου είναι σούπερ, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον). Τρώω όσπρια, μανιτάρια, ξηρούς καρπούς, φρούτα, κινόα, φαγόπυρο, πράσινα φυλλώδη λαχανικά, ταχίνι, αγαύη, σοκολάτα. Πηγαίνω για φαγητό όπου πάει η παρέα – πάντα κάτι θα βρω να φάω.
Αγαπάω το φαγητό, μου αρέσει και να το φτιάχνω και να το τρώω. Όπως μου έχει πει κι ένας φίλος σεφ, όσο πιο πολύ εντρυφάς στο φαγητό, τόσο πιο πολύ στη βάση του πράγματος θέλεις να πας, στις απλές γεύσεις, στα φρέσκα συστατικά, στην πρώτη ύλη.
Τώρα, κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, ήμουν χαρούμενη. Αυτές ήταν οι σαράντα μέρες του παραδείσου μου, όπου δε χρειάζόταν να εξηγήσω τίποτα σε κανέναν.
*ροβίτσα: αγαπημένη τροφή των vegans, ένα φασόλι που θεωρείται superfood.