Αν αλήθεια υπήρχε σ ‘αυτή τη Γη ένα βιβλίο που μέσα θα είχε γραμμένη τη μοίρα μας, θα μπαίναμε στον κόπο να το διαβάσουμε απ’ την αρχή; Ναι, θα απαντούσαμε μεμιάς, μα λίγο αργότερα θα σκεφτόμασταν πως για κάθε άνθρωπο που έπρεπε να αποφύγουμε από τη ζωή μας, θα χάναμε ένα μάθημα που μέσα από αυτό θα βάζαμε ένα λιθαράκι στο χαρακτήρα που πλάσαμε σήμερα.
Αν δεν πονούσαμε, δεν θα λεγόμασταν άνθρωποι. Αν δεν χάναμε ανθρώπους απ’ το πλάι μας, δεν θα καταλαβαίναμε ποτέ πόσο σημαντικό είναι να ζεις και να αγαπιέσαι σε ετούτη την πλάση. Αν δεν δίναμε την αγάπη μας, δεν θα μαθαίναμε ποτέ πόσο μεγάλη γίνεται η καρδιά μας. Πόσα κομμάτια μπορεί να γίνει στα χέρια των ανθρώπων που τη χαρίσαμε.
Δεν την άξιζαν όλοι την καρδιά μας. Δεν τη δώσαμε σωστά την καλοσύνη μας. Γιατί η συναισθηματική απληστία που στολίζει την κοινωνία μας σήμερα, ζητά όλο και περισσότερα από ανθρώπους που μέσα τους κρύβουν το φόβο να δεθούν, να ερωτευθούν, να βγάλουν τις μάσκες και με γυμνές καρδιές στα χέρια να πουν την αλήθεια τους.
Ντύσαμε κάθε μας θέλω με ένα φόβο. Μάθαμε πίσω από κάθε χαρά να περιμένουμε δάκρυ. Παντρέψαμε στο μυαλό μας το καλό και το κακό και μάθαμε πως το ένα διαδέχεται το άλλο. Σταματήσαμε να ελπίζουμε. Σταματήσαμε να ζούμε και μάθαμε απλά να υπάρχουμε. Να γλείφουμε τις πληγές μας τα βράδια σε γωνιές που δεν πιάνει το μάτι. Μην έρθει το φως και φανούν.
Γεμίσαμε τη ζωή μας με μια βαλίτσα από χαμένες ευκαιρίες. Μ’ ένα τσουβάλι φορτωμένο στιγμές τραβώντας σιωπηλά προς το άγνωστο. Μα αλήθεια πόσες στιγμές έκαψε μέσα μας η φλόγα της ελπίδας; Αν αλήθεια μαθαίναμε να ζούμε με τις λάθος επιλογές μας και με το κεφάλι μας ψηλά, αφήναμε ένα χαμόγελο και μια συγχώρεση σε όποιον μας πλήγωσε, αλήθεια πόσο αλλιώς θα ζούσαμε; Πόσο χρόνο θα κερδίζαμε από ετούτη τη ζωή που θα βαδίσουμε μονάχα μια φορά;
Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και στάσεις η ζωή μας. Έτσι θα έπρεπε να το ζούσαμε απ’ την αρχή. Να το απολαμβάναμε σε κάθε μέρος που περνά χωρίς να ξεχνάμε κομμάτια του εαυτού μας σε κάθε σταθμό που κάναμε στη ζωή μας. Κάθε άνθρωπος που κάθεται στο πλάι μας σε αυτή τη διαδρομή, κάτι φοβάται, κάτι ποθεί και κάτι ονειρεύεται. Κι είναι αλήθεια αυτά τα όνειρα που κάνουμε όλοι μας μια ανάσα. Μια σκιά σε μια μέρα του Αυγούστου χωρίς αέρα. Μια όαση σε κάθε καυτή έρημο που βάδισαν γυμνά τα πόδια μας.
Μια συγνώμη στον εαυτό μας και μια συγχώρεση σε ό,τι μας πλήγωσε. Σε ό,τι μας άλλαξε. Σε ό,τι μαζί του αφήσαμε κομμάτια του εαυτού μας. Η καρδιά μας μεγαλώνει. Αυτός ο μικρός ελαστικός μυς είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ τη γροθιά μας. Κι έχει τόση πολύ αγάπη να δώσει. Έχει τόσα πολλά να ζήσει και να λάμψει. Ας μη χάνουμε πια χρόνο σε ό,τι μας πλήγωσε. Μονάχη διαδρομή μας, ο δρόμος που μας πάει μονάχα μπροστά.
Από την Χριστιάνα Παναγίδου