Βιβλίο,
εσύ δεν μπόρεσες
να με τυλίξεις στο χαρτί,
δε με γέμισες τυπογραφία
με εντυπώσεις ουράνιες,
δεν μπόρεσες να τετραγωνίσεις (καδράρεις)
τα μάτια μου,
φεύγω από σένα και πάω
να πληθύνω τα δάση με
τη βραχνή φαμελιά του τραγουδιού μου,
να δουλέψω μέταλλα πυρωμένα,
ή να φάω κρέας ψημένο
κοντά στη βουνίσια φωτιά.
Αγαπώ τα βιβλία τα εξερευνητικά,
βιβλία με δάσος ή χιόνι,
βυθό ή ουρανό,
αλλά μισώ το βιβλίο αράχνη
όπου η σκέψη
έδωσε σύρμα φαρμακερό
για να μπλεχτεί η νεαρή,
η τριγυρίστρα μύγα.
Βιβλίο, άσε με λεύτερον.
Δεν θέλω
να κυκλοφορώ ντυμένος τεύχος,
δεν έρχομαι από έναν τόμο,
τα τραγούδια μου
δεν έχουν φάει τραγούδια,
καταβροχθίζουνε παθιασμένα γεγονότα,
τρέφονται με ύπαιθρο,
βγάζουνε τροφή από τη γη και τους ανθρώπους.
Βιβλίο,
άσε με να διαβαίνω τις στράτες,
με σκόνη στα παπούτσια
και χωρίς μυθολογία:
γύρνα στη βιβλιοθήκη σου,
εγώ πάω στους δρόμους.
Έμαθα τη ζωή
Απ’ τη ζωή,
τον έρωτα τον έμαθα από ένα μόνο φιλί,
και δεν μπόρεσα να διδάξω
σε κανέναν τίποτα άλλο
εξόν απ’ ό,τι έζησα,
όταν από κοινού
με τους ανθρώπους βρισκόμουνα,
όταν μ’ αυτούς αγωνίστηκα:
όταν τους έκφρασα όλους
μέσα στο τραγούδι μου.
Pablo Neruda, Ωδή στο Βιβλίο -(απόσπασμα), μτφ. Δανάη Στρατηγοπούλου.