Υπέροχη η προσμονή για την «Αγια-Σοφιά», μα ποιος ξεχνάει και το «Νίκος Γκούμας»;;;
Δυο ημέρες περίμενε με καημό εδώ και τόσα χρόνια ο ΑΕΚτζής:
Εκείνη που η ομάδα του θα σήκωνε ξανά το πρωτάθλημα μετά από τόσες πίκρες, αδικίες και βάσανα.
Και εκείνη (η 100 φορές σημαντικότερη και πολυ-αναμενόμενη) που θ’ ανατριχιάσει μπαίνοντας στο νέο γήπεδο.
Τον περασμένο Μάιο λοιπόν το πρώτο απωθημένο έφυγε. Η «Ένωση» πήρε την κούπα και τη γλέντησε με την ψυχή της στα άγια χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας.
Μέχρι να ‘ρθει όμως και η δεύτερη (για την οποία τόσο γλυκά έχει αρχίσει πλέον η αντίστροφη μέτρηση) το μυαλό αναπόφευκτα θα ταξιδεύει και στο προηγούμενο σπίτι των «κιτρινόμαυρων».
Και τη μέρα που αναγκάστηκαν να το αποχαιρετίσουν για πάντα…
Στις 3 Μαΐου του 2003 λοιπόν τα συναισθήματα στο «Νίκος Γκούμας» ήταν ανάμεικτα:
Από τη μια πόνος και συγκίνηση για το «αντίο» στο γήπεδο που χτίστηκε με τους κόπους και τον ιδρώτα των προγόνων, φιλοξένησε αμέτρητες χαρές, γονάτισε αναρίθμητους αντιπάλους.
Και από την άλλη η γλυκιά (αλλά μάταιη όπως αποδείχθηκε) προσμονή ότι το γκρέμισμα θ’ αποτελούσε τουλάχιστον την απαρχή για τη δημιουργία του νέου σπιτιού της ομάδας.
Μπορεί λοιπόν ο χαρακτήρας του «αποχαιρετιστήριου αγώνα» να είχε δοθεί και σε 3-4 προηγούμενα εντός έδρας παιχνίδια (με την αναβολή των εργασιών να τον μεταθέτει κάθε φορά) ωστόσο εκείνο το απόγευμα ήταν στ’ αλήθεια το τελευταίο στο «Νίκος Γκούμας».
Φρόντιζαν να το κάνουν ξεκάθαρο οι μπουλντόζες που ήδη είχαν πάρει θέση περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου.
Εκεί όπου η ΑΕΚ (αν και χωρίς ουσιαστικό στόχο πλέον) συνέχιζε τις εντυπωσιακές εμφανίσεις του τελευταίου διαστήματος.
Φιλοξενώντας τον Άρη, άγγιζε την υλοποίηση του διαχρονικού συνθήματος των οπαδών της «για τον Νικολάκη (σ.σ. Ξηροκώστα) πέντε γκολ»…
Και με τον Κατσουράνη ν’ ανοίγει το σκορ, τον Λάκη να βρίσκει δίχτυα δυο φορές και τον Ίβιτς να πετυχαίνει το τελευταίο γκολ στον «ναό», φρόντιζε να ικανοποιήσει τον κόσμο.
Αν και το κλίμα στην εξέδρα -ακόμα κι εκείνη την ιδιαίτερη μέρα- παρέμενε αλλόκοτο.
Η κόντρα μπαγεβιτσικών και αντι-μπαγεβιτσικών διατηρούσε την αρρώστια του διχασμού στην ατμόσφαιρα.
Και η παρουσία κάποιων λίγων οπαδών του Άρη γινόταν η αφορμή για… αποχαιρετιστήριες συμπλοκές φίλων της ΑΕΚ και των ΜΑΤ με φόντο τον δικέφαλο στα καθίσματα της θύρας 21!
Με το σφύριγμα της λήξης ωστόσο όλα αυτά πήγαν στην άκρη. Το μόνο που είχε σημασία για όλους ήταν να εξασφαλίσουν ένα ενθύμιο από το «Νίκος Γκούμας».
Οτιδήποτε θα μπορούσε να τους θυμίζει για πάντα το πρώτο σπίτι της ΑΕΚ.
Την ειρηνική εισβολή λοιπόν στον αγωνιστικό χώρο ακολούθησε το ξήλωμα των διχτυών από τα δίχτυα. Σκάψιμο του αγωνιστικού χώρου για ένα κομμάτι από το γρασίδι. Αναμνηστικές φωτογραφίες στο τερέν όπου οι παίκτες του συλλόγου είχαν γράψει ιστορία.
Και όλα αυτά υπό ένα συνεχές και μελαγχολικό «κρατς-κρατς» που δονούσε την ατμόσφαιρα από τα καρεκλάκια που έσπαγαν στις εξέδρες για ν’ αποτελέσουν επίσης ιερά κειμήλια.
Από κανενός το μυαλό δεν περνούσε τότε ότι το υπό κατασκευή γήπεδο θα έμενε μακέτα.
Ότι τη θέση του στον φάκελο των Ολυμπιακών Αγώνων θα την έπαιρνε μέσα σ’ ένα βράδυ το «Καραϊσκάκη». Ότι η ομάδα τους θα ξεπερνούσε τα 16 χρόνια άστεγη.
Κι ότι σήμερα θα ‘μοιαζε τόσο αστεία (και εξοργιστική ταυτόχρονα) η δήλωση του Γρανίτσα ότι τα επεισόδια οφείλονταν «στον ενθουσιασμό του κόσμου για την κατεδάφιση του γηπέδου»…