ΑΦΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΨΑΜΕ την ακολουθία του Νυμφίου με πλησίασε ένας καλοντυμένος δάσκαλος, γύρω στα τριάντα όπου με ευγένεια με ρωτά:
-Πάτερ πως και έχετε το Εικονοστάσι των Αγίων Αρσενίου και Παϊσίου σε περίοπτη θέση;
-Εε, τους ευλαβούμαστε ιδιαίτερα.Έχουν άλλωστε θαυματουργήσει πολλές φορές στην Εκκλησία μας.
-Εσύ τώρα για να ρωτάς μάλλον θα τους αγαπάς και εσύ.
-Και βέβαια, ήταν οι προγόνοι μου από τα Φάρασα της Καππαδοκίας ,από το ίδιο χωριό του Αγίου Παϊσίου . Έχουμε χτίσει μάλιστα και ένα Εκκλησάκι του Αγίου Παϊσίου στο χωριό μας στην Δράμα.
_Ωωω και θυμάσαι κάτι να σου έχουνε πεί οι παππούδες σου από τον Άγιο;
-Θα σας απογοητεύσω. Κάτι καλό δεν μπορώ να σας πώ.Ήταν χολιασμένοι και τσακωμένα τα σόγια μας πολλά χρόνια.
-Ε ποιος ξέρει; Ήταν Πρόεδρος του χωριού ο πατέρας του Αγίου Παϊσίου και στην διοίκηση συμβαίνουν οι προστριβές.
-Μα το καταπληκτικό πάτερ μου και ακόμη με συγκινεί , είναι ότι κάποτε ο Όσιος Παϊσιος έκανε τόσα χιλιόμετρα και ήρθε από το Άγιον Όρος στο χωριό μας για να ζητήσει συγνώμη και συγχώρεση για λογαριασμό των προγόνων του.
Είχε τόσο λεπτή συνείδηση που ακόμη και τις διενέξεις και τα λάθη των πατεράδων του (που ενδεχομένως να είχανε δίκαιο στην αναφερόμενη παρεξήγηση) τα θεωρούσε και δικά του σφάλματα και έτσι νοιαζότανε για την ανάπαψη των εδικών του δίνοντας πάψη και τέλος στην φιλονικία των προγόνων του με την συγχώρεση που ζητούσε . Τούτο θαρρώ πως είναι το καλύτερο μνημόσυνο για μία ψυχή.Και μετά σου λένε πως δεν ενδιαφερόταν ο άγιος για τους συγγενείς του!
-Βέβαια πολύ άγιο και έξυπνο δάσκαλε.Να ανακαλύπτεις με ποιους ο κοιμηθείς είχε χολιαστεί και να ζητείς για λόγου του συγχώρεση ως φυσικός απόγονός του και ως ο έχων νομίμως τα πνευματικά δικαιώματα της εδικής του συγνώμης.
Άλλωστε Άγιος δεν είναι ο αλάνθαστος αλλά αυτός που έχει την τιμιότητα να δέχεται τα λάθη του.
π. Διονύσιος Ταμπάκης