Η Μαριάννα αφηγείται την προσωπική της ιστορία και εξηγεί πώς η προωρότητα την έκανε τελικά καλύτερο άνθρωπο.
Το παραμύθι μας.
Μια φορά κι έναν καιρό, δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν πολύ κι έτσι ήρθε στη ζωή ένας μικρός μαχητής! Όλα ήταν υπέροχα, ένα παιδικό δωμάτιο βαμμένο μπλε κι εγώ που ανυπομονούσα να συναντήσω τον γιο μου. Μέχρι την 30η εβδομάδα κύησης ήταν ένα φυσιολογικό έμβρυο που απλά το κεφαλάκι του μεγάλωνε στα κατώτατα, αλλά φυσιολογικά όρια στις καμπύλες, καλός τράχηλος και καθόλου συσπάσεις.
Και έφτασε η στιγμή που στο doppler το κεφάλι του μωρού δεν αναπτυσσόταν φυσιολογικά, είχε πέσει κάτω του φυσιολογικού στην καμπύλη και υπήρχε πιθανότητα για κάποιο σύνδρομο.
Δεν με ένοιαξε καθόλου. Είμαι η μαμά του! Τον έχω λατρέψει πριν καν τον γνωρίσω και περιμένω να δώσουμε μαζί τον αγώνα μας στη ζωή! Και οι μέρες περνούσαν όμορφα….
Κυριακή 15 Οκτώβρη, 22:19, 34 εβδομάδων ακριβώς, σπάνε τα νερά! Έτσι απλά, χωρίς πόνο, χωρίς κάποια προειδοποίηση. Πηγαίνω αμέσως στο νοσοκομείο. «Προβολή οωθηλακίου», «διαστολή 2», «διακομιδή σε νοσοκομείο με ΜΕΝΝ» τα μόνα που θυμάμαι. Διακομίστηκα από την Κέρκυρα στο Π.Ν. Ιωαννίνων όπου έμεινα 4 μέρες με τοκολυτικά, για να προλάβουν να δράσουν οι ενέσεις κορτιζόνης.
Ξημερώματα Πέμπτης 19 Οκτώβρη ήρθε στη ζωή το αντράκι μου: 1800kg και 43εκ. Τι ευτυχία ένιωσα όταν άκουσα αυτό το δυνατό κλάμα του! Ασυναίσθητα άπλωσα τα χέρια μου να τον πάρω αγκαλιά.
Και τότε κατάλαβα πως τα πράγματα δεν είναι όπως τα ονειρεύτηκα! «Δεν μπορείς να τον πάρεις αγκαλιά, θα πρέπει να μπει στη μονάδα άμεσα. Θα έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας για αγκαλιές».
Γύρισα στο δωμάτιο με μια άδεια κοιλιά και μια άδεια αγκαλιά και περίμενα την επόμενη μέρα, μια μέρα που εύχομαι να μην την είχα ζήσει ποτέ!
Στο απογευματινό επισκεπτήριο μας ενημέρωσαν ότι το μωρό θα χρειαστεί χειρουργείο για αποκατάσταση ατρησίας οισοφάγου και θα πρέπει να διακομιστεί στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης.
Χειρουργείο. Μια λέξη-εφιάλτης! Πώς θα χειρουργηθεί αυτό το μικροσκοπικό παιδί, πώς θα αντέξει μια νάρκωση πώς, πώς, πώς…
19 Οκτώβρη, 18:00 ο γιος μου ξεκινάει μαζί με τον μπαμπά του για το πιο σημαντικό ταξίδι της ζωής του. 1η μέρα ζωής γίνεται το χειρουργείο και το αγοράκι μου μπαίνει στη ΜΕΝΝ ΑΠΘ του Ιπποκρατείου.
Πέντε μέρες μετά, είδα το παιδί μου για 3η φορά. Ήταν σε ανοιχτή θερμοκοιτίδα, σε καταστολή, διασωληνωμένο, είχε χίκμαν και δύο παροχετεύσεις. Κοίταξα γύρω μου και έπαθα σοκ. Μωράκια σε ό,τι μέγεθος μπορείς να φανταστείς πάλευαν για τη ζωή τους. Ήθελα τόσο πολύ να βάλω τα κλάματα, αλλά είπα στον εαυτό μου πως δεν υπάρχει χώρος για κλαψουρίσματα, ενώ τα μωράκια παλεύουν χωρίς να διαμαρτύρονται. Και δεν έκλαψα… ούτε τότε, ούτε ποτέ!
Αν εξαιρέσουμε έναν χυλοθώρακα που έπαθε το παιδί, η ζωή μας στη ΜΕΝΝ κυλούσε ομαλά, αλλά βασανιστικά αργά. Ήθελα το μωρό μου, να το αγκαλιάσω, να το μυρίσω, να του δώσω το γάλα που με τόσο πόνο έβγαζα με το θήλαστρο!
Και να που γύρω στην 20η μέρα νοσηλείας μας πήραμε την πολυπόθητη προαγωγή στον θάλαμο της απλής παρακολούθησης, κάναμε αυτή την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο τάισμα. Τον κοίμισα στην αγκαλιά μου, του είπα για την οικογένεια που μας περιμένει πίσω στο νησί. Κι αυτό το πονηρό πιθήκι με κοιτούσε με αυτά τα μεγάλα μάτια που έχει σαν να μου έλεγε «Πάμε να γνωρίσουμε τον κόσμο, μαμά».
1η Δεκεμβρίου το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο. «Καλημέρα, από το Ιπποκράτειο τηλεφωνώ, ελάτε προετοιμασμένοι για εξιτήριο σήμερα». Μετά από 41 μέρες ταξιδιού, ο «Οδυσσέας» θα επέστρεφε στην Ιθάκη του. Εκείνο το πρωινό ήταν το τέλος μιας περιπέτειας και η αρχή μιας άλλης που κάποια στιγμή θα την μοιραστώ κι εκείνη μαζί σας.
Πλέον είμαι μια ευτυχισμένη μαμά ενός μικρού Ταρζάν. Δεν έκανα τη χάρη ούτε στην κατάθλιψη, ούτε στους φόβους μου να με καταβάλλουν. Η ΜΕΝΝ με έκανε έναν καλύτερο άνθρωπο. Έμαθα να έχω ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μου, να πιστεύω στα θαύματα, να έχω υπομονή και κατάλαβα πως στη ζωή τα πιο μικρά πλάσματα κρύβουν μέσα τους τόνους δύναμης!
Ίσως χρωστάω ένα ευχαριστώ στην προωρότητα (όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό) γιατί έμαθα να δίνω σημασία εκεί που πραγματικά αξίζει! Και φυσικά ένα ακόμα μεγαλύτερο στους γιατρούς μας που δεν με άφησαν ούτε λεπτό να χάσω την αισιοδοξία και την πίστη μου!