Η Γκρέις μοιράστηκε μια ιστορία σχετικά με την αγχωτική μετάβαση του μεγαλύτερου γιου της σε μια νέα κατάσταση (νέο μέλος στην οικογένεια), που αποδεικνύει τη θεραπευτική δύναμη των γονικών πρακτικών που στηρίζονται στο σεβασμό και στην αποδοχή των συναισθημάτων.
«Ο Μπεν, (το νέο μέλος της οικογένειας) διαγνώστηκε κατά τη γέννησή του με εγκεφαλική βλάβη και χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νεογνική μονάδα εντατικής θεραπείας. Οι μήνες μετά τη γέννησή του ήταν πολύ αγχωτικοί. Αφιερώναμε όλο το χρόνο μας και την ενέργεια μας στην φροντίδα και στην ιατρική παρακολούθηση του Μπεν.
Μια μέρα όταν ο Μπεν ήταν περίπου τεσσάρων μηνών, ο μεγαλύτερος γιος μου (σχεδόν τεσσάρων) μου είπε ήρεμα ότι αισθάνεται ότι δεν το αγαπούσαμε πια.
Η αρχική μου αντίδραση ήταν να πω: «Ωωωω, μην το αισθάνεσαι αυτό, φυσικά και σ αγαπάμε τόσο πολύ», αλλά σταμάτησα για λίγο, σκέφτηκα και συνέχισα. Του είπα ότι πρέπει να αισθάνεται πολύ μεγάλη μοναξιά και ότι καταλαβαίνω ότι πρέπει να είναι δύσκολο για αυτόν να νιώθει ότι δεν τον αγαπάμε. Τον ρώτησα πότε αισθάνθηκε τελευταία φορά την αγάπη μου και μου είπε τη μέρα πριν γεννηθεί ο Μπεν. Τον διαβεβαίωσα ότι τον αγαπάμε πάρα πολύ και ότι από εδώ και στο εξής θα το ρωτάω κάθε μέρα πως αισθάνεται. Πραγματικά επικεντρώσαμε την προσοχή μας στον Μπεν. Δεν αλλάξαμε κάτι στην καθημερινότητα, ούτε γίναμε περισσότερο επιτρεπτικοί σε ότι έκανε ο Μπεν. Εστιάσαμε στην επικοινωνία μαζί του με ευγένεια, στο να του αφιερώνουμε προσωπικό χρόνο ξεχωριστά από τον αδερφό του, παρέχοντας αγάπη και στοργή και εξηγώντας σε βάθος τι συνέβαινε με τον Μπεν (για παράδειγμα, ακριβώς ποια θεραπεία ακολουθούσε, και γιατί ήμασταν αγχωμένοι κτλ.)
Μετά από τέσσερις εβδομάδες, είπε ότι ναι, ήξερε πλέον ότι τον αγαπούσαμε και ένιωθε χαρούμενος και πάλι. Ευχαριστώ που μου δώσατε τα εργαλεία να τον βοηθήσουμε σε αυτήν την πολύ δύσκολη στιγμή.»
Η ιστορία της Γκρέις ξεκινάει με ένα πολύ θετικό στοιχείο της σχέσης της με τον γιο της. Ο τετράχρονος γιος της αισθανόταν ικανός να αναγνωρίσει το συναίσθημά του και άνετα να το εκφράσει στη μητέρα του. Στη συνέχεια, η Γκρέις εστίασε στα παρακάτω:
1. Αποδεχτείτε όλα τα συναισθήματα με αυθεντικό ενδιαφέρον.
Είναι δύσκολο να επιτευχθεί , όταν τα παιδιά αισθάνονται αρνητικά συναισθήματα όπως απογοήτευση, θυμό (ιδίως θυμό), ή οτιδήποτε προκαλεί στο γονιό αμηχανία. Αν παρ όλα αυτά αντιδράσουμε αυθόρμητα, πολλοί θα προσπαθήσουμε να «διορθώσουμε» το συναίσθημα για να κάνουμε το παιδί να αισθανθεί καλύτερα, ή να καταπιέσουμε αυτό που αισθάνεται και να αποθαρρύνουμε το παιδί. Σε αυτή την περίπτωση, χάνουμε την ευκαιρία να συνδεθούμε μαζί του μέσα από συζητήσεις εξαιρετικά βοηθητικές για τη σχέση μας. Η Γκρεις κατάφερε να συγκρατήσει την πρώτη της αντίδραση και με αυτό τον τρόπο έδωσε την ευκαιρία σε εκείνη και στο γιο της να εξερευνήσουν αυτό που αισθάνθηκε και μαζί να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο υποστήριξης. Οι περισσότεροι γονείς θέλουμε να είμαστε το πρόσωπο που το παιδί εμπιστεύεται. Η αντιμετώπιση παρόμοιων «δύσκολων» καταστάσεων ανοιχτά και με θάρρος είναι ένας τρόπος για να το πετύχουμε.
2. Διατηρήστε τη ρουτίνα σας και παραμείνετε με σεβασμό σταθεροί σε όσα έως πρότινος κάνατε στην καθημερινότητά σας.
Κατά τη διάρκεια αγχωτικών καταστάσεων και μεταβάσεων, τα παιδιά χρειάζονται την ασφάλεια και την προβλεψιμότητα της ρουτίνας και της σταθερότητας όσο ποτέ άλλοτε.
3. Δώστε άφθονη, αυθεντική αγάπη, αλλά όχι με την πρόθεση να διορθώσετε αυτό που αισθάνονται τα παιδιά.
Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν προσπαθούμε να «σκεπάσουμε/κρύψουμε» τα αρνητικά τους συναισθήματα με την αγάπη μας.
4. Αφιερώστε προσωπικό χρόνο.
Χρειάζεται να δείχνουμε έμπρακτα στα παιδιά ότι η φροντίδα της σχέση μας μαζί τους είναι για εμάς προτεραιότητα και ότι δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι ιδιαίτερο ώστε να κερδίσουν την προσοχή μας.
5. Ενημερώστε τα παιδιά όσο πιο πλήρως γίνεται ώστε να μπορούν να προετοιμαστούν για νέες ή δύσκολες εξελίξεις, να αποκτήσουν μια υγιή αίσθηση ελέγχου και να αισθάνονται μέλη της ομάδας.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να μοιραζόμαστε μαζί τους τα συναισθήματά μας – με τρόπο κατάλληλο για το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού – ώστε να μην αναρωτιούνται για τις συμπεριφορές μας (πχ όταν είμαστε αγχωμένοι), ή να μην το παίρνουν προσωπικά και ανησυχούν (πχ. « Ο μπαμπάς έχει θυμώσει μαζί μου»). Τα παιδιά πάντα καταλαβαίνουν και αισθάνονται όταν δεν είμαστε καλά και αντιμετωπίζουμε μία δύσκολη κατάσταση, δεν έχει νόημα να το κρύβουμε ή να αποφεύγουμε να εξηγήσουμε.
6. Να είστε υπομονετικοί.
Αποδεχτείτε τα δύσκολα συναισθήματα και μη βιάζεστε να τα αλλάξετε. Δώστε χώρο να τα αισθάνονται τα παιδιά για όσο το χρειάζονται. Μέσα από την υπομονή και την εμπιστοσύνη μας, παρέχουμε στα παιδιά μας ανεκτίμητα, υγιή μηνύματα:
Είναι εντάξει και είσαι ασφαλής να αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι
Μπορείς να είσαι ο εαυτός σου – ακόμα και όταν μοιράζεσαι τις σκοτεινότερες σκέψεις σου.
Σε εμπιστεύομαι.
Τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν, ενώ ο εαυτός σου παραμένει πάντα το σταθερό σημείο αναφοράς