Ο «ένοχος» κρύβεται μακριά.
Το φεγγάρι κρύβει αρκετό νερό μόνο λίγα εκατοστά κάτω από όλη την επιφάνεια του, αλλά αυτό δυστυχώς σταδιακά χάνεται με ρυθμό οκτώ γραμμαρίων ανά δευτερόλεπτο και ο ένοχος πρέπει να αναζητηθεί στο διάστημα, σύμφωνα με Αμερικανούς επιστήμονες.
Όταν οι μικροί μετεωρίτες που συνεχώς πέφτουν πάνω στη Σελήνη, σηκώνουν λίγη σκόνη, κάνουν και κάτι άλλο: εκτινάσσουν στο διάστημα μικροποσότητες νερού που βρίσκονται λίγο κάτω από την επιφάνεια. Μια νέα έρευνα επιστημόνων της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) εκτιμά ότι με αυτό τον αφανή τρόπο το φεγγάρι χάνει κάθε χρόνο περίπου 200 τόνους νερού.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον πλανητικό επιστήμονα Μεχντί Μπένα του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard, μελέτησαν στοιχεία από τους αισθητήρες του σεληνιακού δορυφόρου LADEE (Lunar Atmosphere and Dust Environment Explorer) της NASA που παλαιότερα κινείτο σε ύψος μόνο 20 έως 60 χιλιομέτρων από την επιφάνεια του φεγγαριού και έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών “Nature Geoscience”.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η βροχή των μετεωριτών εκτινάσσει συνεχώς μόρια νερού. Υπολόγισαν ότι μέσω αυτού του μηχανισμού κάθε χρόνο περίπου 300 τόνοι νερού απελευθερώνονται από το έδαφος της Σελήνης. Το ένα τρίτο από αυτούς (100 τόνοι) τελικά ξαναπέφτει κάπου αλλού στο φεγγάρι, αλλά τα υπόλοιπα δύο τρίτα (200 τόνοι) χάνονται για πάντα στο διάστημα.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι κάτω από ένα τελείως άνυδρο επιφανειακό στρώμα πάχους οκτώ εκατοστών, το σεληνιακό έδαφος σε βάθος έως τριών μέτρων περιέχει 200 έως 500 μέρη νερού ανά εκατομμύριο (μορίων) ή περίπου το 0,05% του βάρους του πετρώματος. Ακόμη σημαντικότερο είναι ότι, κατά τους επιστήμονες, το νερό αυτό θα είναι πιο εύκολο να αντληθεί από ό,τι είχε υποτεθεί έως τώρα.
Προς το παρόν, παραμένει άγνωστο τόσο το πώς βρέθηκε το νερό στο φεγγάρι, όσο και το πόσο βαθιά μπορεί να φθάνει το νερό κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης. Μελλοντικές αποστολές θα ρίξουν φως σε αυτά τα ερωτήματα.