Ο Μανολέτε είναι ο μεγαλύτερος ίσως ταυρομάχος που πέρασε ποτέ από την ισπανική αρένα και σίγουρα ο κορυφαίος που άφησε την τελευταία του πνοή στο καθήκον της ψυχαγωγίας.
Όταν τον νίκησε ο ταύρος στην αρένα του Λινάρες στις 29 Αυγούστου 1947, θεωρούνταν ήδη εθνικός θησαυρός της χώρας και μια από τις μεγαλύτερες τουριστικές ατραξιόν της Ισπανίας! Ολόκληρο μουσείο (Μουσείο Ταυρομαχίας) στήθηκε στη γενέτειρά του Κόρδοβα προς τιμήν του. 00
Ο Μανουέλ Ροδρίγκεζ Σάντσεζ, που θα έμενε γνωστός με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο «Μανολέτε», αποτέλεσε ορόσημο για την επικράτεια της ταυρομαχίας, καθώς καθιέρωσε το δικό του στιλ σε τέτοιο βαθμό που η ιστορία του βάρβαρου αθλήματος χωρίζεται πια σε προ και μετά Μανολέτε!
Ο ματαδόρ άφησε το χνάρι του βαθιά στον χώρο της ταυρομαχίας, πυροδοτώντας πολεμικές και παθιασμένους διαξιφισμούς τόσο μεταξύ των ταυρομάχων όσο και ανάμεσα στο κοινό, καθώς έφερε στις βαλίτσες του μια πληθώρα νέων τεχνικών στην ταυρομαχία αλλάζοντας άρδην την ίδια την καθημερινότητα της αρένας.
Ο Μανολέτε πήρε τα βασικά εργαλεία της ταυρομαχίας και τα μετέτρεψε σε ένα απαράμιλλο θέαμα που δεν ήταν για λιπόψυχους: ο ματαδόρ στεκόταν αγέρωχα ακίνητος κάνοντας τον ταύρο να περιστρέφεται γύρω του, με τα κέρατά του να τον αγγίζουν σχεδόν!
Ακόμα και τον τραγικό θάνατο του περήφανου ζώου είχε μετατρέψει σε τέρψη για τα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού, παίρνοντας απίστευτα ρίσκα για τη δική του ζωή. Πάμπολλες φορές τα φαρμακερά κέρατα του ταύρου πέρασαν ξυστά από το σώμα του, κάποιες φορές τον βρήκαν κιόλας, προκαλώντας ρίγη ανατριχίλας στις εξέδρες.
Αλλά και για την ίδια την ιστορία της ταυρομαχίας είναι ογκόλιθος, καθώς έδρασε αμέσως μετά τα αιματοβαμμένα χρόνια του ισπανικού εμφυλίου, όταν κανείς δεν είχε πια την όρεξη να αναβιώσει τη δολοφονική σκληρότητα των ταυρομαχιών. Κι όμως, ο Μανολέτε άλλαξε τον βαρύ παραδοσιακό ταύρο με νεότερα και πιο ενεργητικά ζώα, δίνοντας στην ταυρομαχία νέες προοπτικές και κάνοντάς τη σύμβολο τελικά της εθνικής αναγέννησης!
Κι όλα αυτά πριν καν φτάσει στα 30 χρόνια της ζωής του, όταν ένας νεαρός και αδάμαστος ταύρος έμελλε να αποδείξει πως δεν κερδίζει πάντα ο άνθρωπος στην αρένα…
Πρώτα χρόνια
Ο Μανουέλ Λαουρεάνο Ροδρίγκεζ Σάντσεζ γεννιέται στις 4 Ιουλίου 1917 στην Κόρδοβα, την καρδιά της ισπανικής ταυρομαχίας, μέσα σε χαροκαμένη οικογένεια ματαδόρ. Ο θείος του είχε σκοτωθεί από διαβόητο ταύρο μέσα στην αρένα και η μητέρα του ήταν ήδη χήρα ταυρομάχου όταν παντρεύτηκε τον ματαδόρ πατέρα του, ο οποίος τυφλώθηκε και πέθανε μέσα στη φτώχεια πριν κλείσει ο μικρός το πέμπτο έτος της ηλικίας του.
Ο Μανουέλ δεν θα ξέφευγε από τη μοίρα που φαινόταν να σφραγίζει την οικογένεια και ήδη από 12 ετών παιδί θα βρεθεί στην αρένα να εκπαιδεύεται για ταυρομάχος! Αφού ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση σε μόλις έναν μήνα, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως επαγγελματίας ταυρομάχος σε ηλικία 13 ετών. Το 1933 θα βρεθεί μέλος μιας κωμικής μπάντας ταυρομάχων που λεγόταν «Χαλίφηδες».
Ο λιπόσαρκος και αδέξιος έφηβος ανακαλύφθηκε στις αρένες της Κόρδοβας από έναν παλαίμαχο ταυρομάχο που λειτουργούσε ως κυνηγός ταλέντων. Αφού αναγνώρισε τις καλές προοπτικές του πιτσιρικά, τον παίρνει υπό την προστασία του στη Μαδρίτη. Η ισόβια σχέση με τον προπονητή του θα κάνει τον Μανολέτε έναν σωστό χορευτή της αρένας!
Τόσο η χάρη που είχε στα πόδια όσο και το εξευγενισμένο στιλ του ήταν πρωτόγνωρα για τον χώρο των ταυρομαχιών. Ο νεαρός πλαισίωνε τις ικανότητές του με απίστευτο θάρρος, παντελή έλλειψη φόβου αλλά και μια στωικότητα μπροστά στο μανιασμένο θηρίο που θα τον έστεφαν σύντομα βασιλιά του σπορ.
Η πρώτη του κανονική ταυρομαχία ως ματαδόρ θα έρθει στις 2 Ιουλίου 1939 στη Σεβίλλη και μέχρι το τέλος της χρονιάς θα έχει πάρει ήδη μέρος σε 16 μάχες με τον ταύρο…
Ο θρυλικός ματαδόρ
Τόσο ραγδαία ήταν η άνοδος του Μανολέτε στην επικράτεια της ταυρομαχίας που μέσα σε πολύ λίγα χρόνια θεωρούνταν ήδη εθνικός θησαυρός της Ισπανίας! Ακόμα και ο περίφημος ματαδόρ Χουάν Μπελμόντε τον έχρισε διάδοχό του όταν αποσύρθηκε από την αρένα το 1935.
Δεκάδες χιλιάδες κόσμου έσπευδαν στην αρένα για να θαυμάσουν από κοντά τον χορευτή-ματαδόρ και εκατοντάδες από δαύτους στρατοπέδευαν έξω από το στάδιο για μέρες ώστε να εξασφαλίσουν καλές θέσεις. Όσο για τον Μανολέτε, ζητούσε και έπαιρνε τεράστιες χρηματικές αμοιβές, ανήκουστες μέχρι πρότινος για το σπορ, καθώς όλοι ήξεραν ότι η αρένα θα ήταν κατάμεστη.
Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Μανολέτε μετακόμισε στη Λατινική Αμερική και είδε τη φήμη του να εξαπλώνεται σε όλο τον νότο της ηπείρου! Τέτοια ήταν η απήχησή του στο Μεξικό, το Περού, τη Βενεζουέλα και την Κολομβία που ακόμα και καυγάδες ξεσπούσαν για ένα μαγικό χαρτάκι για τις παραστάσεις του, την ίδια ώρα που κυκλοφόρησαν κούκλες Μανολέτε για τα κοριτσάκια αλλά και αλκοόλ με το όνομά του για την ψυχαγωγία των ενηλίκων!
Υπολογίζεται ότι η περιουσία του στη δεκαετία του 1940 ήταν πάνω από 4 εκατ. δολάρια. Ο Μανολέτε έφερε στην Ισπανία και μια αμερικανική κούρσα Buick, παρά το γεγονός ότι βενζίνη για να τη φουλάρει δεν υπήρχε στη χώρα…
Η αρχή της πτώσης
Το καθεστώς του Μανολέτε ως διασημότητα διεθνούς βεληνεκούς (οι αστέρες του Χόλιγουντ έσπευδαν στη Λατινική Αμερική να του σφίξουν το χέρι) προσυπέγραψε και την αρχή της ηχηρής του πτώσης. Οι διοργανωτές, βλέποντας την απίστευτη εμπορική επιτυχία που είχε το «εμπόρευμα» Μανολέτε, τον ήθελαν συνεχώς στην αρένα, παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Όχι όμως και ακατόρθωτο.
Ο ματαδόρ έδινε στη δεκαετία του 1940 απίστευτο αριθμό ταυρομαχιών κάθε χρόνο και τα νούμερα είναι εδώ χαρακτηριστικά: 50 ταυρομαχίες το 1940, 58 το 1941, 72 το 1942 και 71 το 1943, όταν πια ήταν ο γνωστότερος ταυρομάχος παγκοσμίως. Αλλά και ο πιο παραγωγικός σε παραστάσεις. Το 1944, για παράδειγμα, πήρε μέρος σε 92 ταυρομαχίες σε Ισπανία και Αμερική και το 1945 μια σπασμένη κλείδα τον ανάγκασε να δώσει «μόλις» 71 παραστάσεις!
Οι συνεχείς εμφανίσεις διακινδύνευαν πια ανοιχτά τη ζωή του, κι έτσι έπρεπε να βρεθεί μια λύση. Όχι βέβαια να δίνει λιγότερες παραστάσεις το απόλυτο «χρυσωρυχείο» Μανολέτε, αλλά να γίνουν λιγότερο επικίνδυνοι οι ταύροι. Τώρα οι διοργανωτές πριόνιζαν τα κέρατα των ζώων (παράνομη αλλά διαδεδομένη τεχνική στην εποχή του) κάνοντάς τα λιγότερο φονικά, αν και πάλι ο Μανολέτε δεν θα βρισκόταν στο απυρόβλητο, καθώς μια νέα και διψασμένη για διακρίσεις γενιά ματαδόρ ήθελαν να τον ξεπεράσουν ως Νο 1 του κόσμου.
Η κόπωση και η φθορά θα τον προλάβαιναν ωστόσο όσο πλησίαζε ο Μανολέτε τα 30ά του γενέθλια στις 4 Ιουλίου 1947. Πλέον έδινε ταυρομαχίες στις σαφώς επικερδέστερες ΗΠΑ (το 1946, χαρακτηριστικά, δεν έκανε καμιά ταυρομαχία στην Ισπανία, δίνοντας 30 παραστάσεις στα μήκη και τα πλάτη της Αμερικής), αν και το γνώριμο αγέρωχο στιλ του είχε αρχίσει να γίνεται ολοένα και πιο απρόσεκτο.
Και οι τραυματισμοί του λάμβαναν όμως χώρα συχνότερα (από 11-33, σύμφωνα με την πηγή που θα συμβουλευτεί κανείς), κάνοντας πολλούς να τον ψέξουν ότι είχε χάσει το μαγικό άγγιγμα και την κομψή τεχνική του. Ήταν όμως και το άλλο: ο Μανολέτε ζούσε τη μεγάλη ζωή ως σωστή διασημότητα, έπινε και ξενυχτούσε διαρκώς, χάνοντας έτσι την παροιμιώδη συγκέντρωσή του στην αρένα. Όλα αυτά γίνονταν φανερότερα όσο πλησίαζε η αποφράδα μέρα.
Το καλοκαίρι του 1947, ο θρυλικός πια ματαδόρ κλήθηκε να απαντήσει σε άλλη μια πρόκληση ενός νέου φιντανιού που ήθελε να πάρει τη θέση του. Η κοινή εμφάνιση κανονίστηκε για τις 28 Αυγούστου στην αρένα της ισπανικής Λινάρες…
Η μοιραία ταυρομαχία
Λίγο πρωτύτερα, τον Ιούλιο του 1947, ο τριαντάχρονος πια ματαδόρ (ο οποίος κατά γενική ομολογία έμοιαζε πολύ μεγαλύτερος) βγήκε στο ραδιόφωνο μετά την ταυρομαχία του Σαν Σεμπαστιάν σε κλίμα πανηγυρικό, για να γιορτάσει τον χιλιοστό ταύρο που είχε μόλις ξεκάνει. Ήταν πράγματι ο μεγαλύτερος ταυρομάχος της οικουμένης και ο ραδιοφωνικός παραγωγός του ζήτησε να σχολιάσει το κατόρθωμά του.
Μιλώντας με ξεψυχισμένη φωνή, που καλυπτόταν σχεδόν από τις ιαχές των θαυμαστών του κάτω στην αρένα, ο Μανολέτε δεν μάσησε τα λόγια του: «Ζητάνε περισσότερα απ’ όσα μπορώ να δώσω», διαμαρτυρήθηκε για να συνεχίσει: «Πάντα περισσότερα και περισσότερα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εύχομαι να τελειώσει σύντομα η αγωνιστική σεζόν».
Ο Μανολέτε σκεφτόταν μάλιστα να τα παρατήσει όλα στο τέλος της προηγούμενης σεζόν, τον έπεισαν όμως οι καλοθελητές να επιστρέψει για μια τελευταία χρονιά. Η γνωστή ισπανίδα ηθοποιός και μακροχρόνια ερωμένη του εξάλλου Αντονία Λούπε Σίνο (η σχέση τους είχε προκαλέσει απίστευτα σκάνδαλα στην εποχή) πίστευε ακράδαντα ότι οι φανατικοί θαυμαστές του Μανολέτε δεν θα τον άφηναν ποτέ ήσυχο, λέγοντας στα ερτζιανά: «Δεν θα τον αφήσουν ποτέ να φύγει μέχρι να τον δουν νεκρό».
Λιγότερο από έναν μηνά μετά τη λυπητερή αυτή ραδιοφωνική συνέντευξη, ο Μανολέτε θα έπεφτε νεκρός από ταύρο της ίδιας ράτσας Μιούρα που είχε ξεκάνει τον θείο του αλλά και τον πρώτο άντρα της μητέρας του.
Περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι είχαν κατακλύσει την αρένα του Λινάρες για να θαυμάσουν τον Μανολέτε και τον νεαρό διεκδικητή να τα βάζουν με μια στρατιά από ταύρους Μιούρα, τους πιο επιθετικούς και απρόβλεπτους ταύρους του πλανήτη. Ο Μανολέτε, εμφανώς αλλαγμένος, έδωσε μια παράσταση ρουτίνας στον πρώτο του ταύρο, γι’ αυτό και το θερμό χειροκρότημα το πήρε ο αντίπαλός του.
Όταν βγήκε μάλιστα για τη δεύτερη φορά, το κοινό τον γιουχάριζε. Για πρώτη φορά στη σπουδαία καριέρα του ως ταυρομάχος! Αποφασισμένος να τους χαρίσει την ταυρομαχία της ζωής τους, ο Μανολέτε έκανε πραγματικά ό,τι ήθελε τον φημισμένο ταύρο Islero, μέχρι να του γυρίσει τουλάχιστον αυθάδικα την πλάτη για τη μεγάλη στιγμή, τον φόνο του ζώου.
Ο ταλαιπωρημένος ταύρος δεν είχε πει όμως την τελευταία του λέξη και κατάφερε να διαπεράσει με το κέρατό του τον μηρό του ματαδόρ, τρυπώντας τη μηριαία αρτηρία.
Όσο ο Μανολέτε προσπαθούσε να καλύψει με τα χέρια το τραύμα και να βγει έξω από την αρένα, ο τρεμάμενος Islero, που είχε δεχτεί ήδη το σπαθί στο κεφάλι, κατέρρεε και πέθαινε.
Όντας ξαπλωμένος στον σταθμό πρώτων βοηθειών της αρένας, ο Μανολέτε ζήτησε ένα τσιγάρο. Αφού τράβηξε μια τζούρα, ρώτησε αν είναι νεκρός ο ταύρος. Όταν έλαβε τη διαβεβαίωση που περίμενε, είπε ότι δεν ένιωθε τα πόδια του και έπεσε σε λήθαργο. Μέχρι το βράδυ είχε μεταφερθεί σε νοσοκομείο του Λινάρες και τα ξημερώματα κατέφτασε εκεί διαπρεπής γιατρός από τη Μαδρίτη. Αν και ήταν πλέον αργά. Στις 5:07 τα χαράματα, ο Μανολέτε μουρμούρισε τα τελευταία του λόγια: «Η μαμά μου δεν θα χαρεί γι’ αυτό. Δον Λουίς, δεν βλέπω. Δεν βλέπω τίποτα»…
Ο θρυλικός Μανολέτε ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο της Κόρδοβας έχοντας εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα. Το Μουσείο Ταυρομαχίας της πόλης τού αφιερώθηκε, το Μουσείο Ταυρομαχίας της Μαδρίτης φιλοξενεί έκτοτε μόνιμη συλλογή με τα προσωπικά του αντικείμενα και το Μουσείο Ταυρομαχίας της Σεβίλλης παρουσιάζει το κεφάλι του ταύρου που τον σκότωσε.
Ο ταύρος Islero έμελλε να περάσει στην Ιστορία όταν ο επίσης θρυλικός ιταλός κατασκευαστής Φερούτσιο Λαμποργκίνι (γεννήθηκε έναν χρόνο πριν από τον Μανολέτε), που είχε ήδη κυκλοφορήσει τη Miura του (δεκαετία του 1960) ως φόρο τιμής στη ράτσα Μιούρα, έδωσε το όνομα του Islero στο νέο μοντέλο που κυκλοφόρησε το 1968.
Ο νεαρός διεκδικητής Luis Miguel Dominguin που είχε προκαλέσει στη μοιραία μονομαχία τον Μανολέτε στην αρένα του Λινάρες ανακήρυξε τελικά τον εαυτό του Νο 1 μετά τον θάνατο του αντιπάλου του, γράφοντας κι αυτός με τη σειρά του μια σπουδαία καριέρα. Μέσα στη φανταχτερή στολή που του είχε φτιάξει ο κολλητός του Πάμπλο Πικάσο, o πολυεκατομμυριούχος Dominguin ξεπάστρεψε 2.300 ταύρους πριν από τα 30 του, κυκλοφόρησε τις πιο γνωστές γυναίκες του καιρού του (Άβα Γκάρντνερ, Λορίν Μπακόλ, Ρίτα Χέιγουορθ και Μπριζίτ Μπαρντό) και αποκαλούσε φίλους τους Όρσον Γουέλς και Έρνεστ Χέμινγουεϊ!
Ο αδικοχαμένος από την πλεονεξία και την αλαζονεία Μανολέτε, που κυριάρχησε στις αρένες για περισσότερο από μια δεκαετία και έγινε λαϊκός ήρωας αλλά και εξαγώγιμο προϊόν της Ισπανίας, αναβιώνοντας ουσιαστικά την ξοφλημένη ιστορία των ταυρομαχιών στη μετεμφυλιακή Ισπανία, ήταν όμως πάντα ένα σκαλί παραπάνω, ως η απόλυτη ψυχή του βάρβαρου σπορ που θέλησε να ανάγει σε τέχνη…