Η Καταλανική Εταιρεία και η δράση της στη Μικρά Ασία

Η δράση των μισθοφόρων της Καταλανικής Εταιρείας κατά των Τούρκων στη Μικρά Ασία, τον 14ο αιώνα.

Ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της Ελλάδας τον 14ο αιώνα καλύπτεται από τη δράση της Καταλανικής Εταιρείας. Επρόκειτο για μια ομάδα μισθοφόρων, ικανότατων πολεμιστών με τυχοδιωκτική φύση, η οποία κλήθηκε από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β’ να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων που είχαν αρχίσει να γίνονται απειλητικοί για το Βυζάντιο. Αφού οι Καταλανοί πήγαν στη Μικρά Ασία και πέτυχαν μια σειρά από νίκες επί των Τούρκων άρχισαν να δείχνουν το τυχοδιωκτικό τους πρόσωπο.

Ήρθαν σε σύγκρουση με τους Βυζαντινούς και αφού έκαναν ορμητήριο την Καλλίπολη, πέρασαν στη Θράκη και τη Μακεδονία όπου προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές. Αφού λεηλάτησαν και διέλυσαν πολλές μονές του Αγίου Όρους κατέβηκαν στη Θεσσαλία. Με τη συνδρομή των Τούρκων πολέμησαν με τους Φράγκους και στην περίφημη μάχη της Κωπαΐδας (ή του Αλμυρού) το 1311 τους συνέτριψαν και έγιναν κύριοι του Δουκάτου των Αθηνών ως την κατάκτηση της πόλης από τον Νέριο Ατζαγιόλι. Σήμερα θα δούμε τη δράση της Εταιρείας στη Μικρά Ασία εναντίον των Τούρκων και την επόμενη εβδομάδα όσα προκάλεσε στην Ελλάδα.

Ιστορία της Καταλονίας

Η Καταλανία ή Καταλονία είναι περιοχή της Ισπανίας στο ΒΑ μέρος της Ιβηρικής Χερσονήσου, δυτικά της Αραγονίας. Πρώτοι κάτοικοί της θεωρούνται οι Ίβηρες. Ακολούθησαν οι Φοίνικες που εγκαταστάθηκαν εκεί μεταξύ 8ου-7ου αιώνα π.Χ. για να εκμεταλλευτούν τα άφθονα μεταλλεύματά της. Ακολούθησαν οι Έλληνες, ενώ στα τέλη του 3ου π.Χ. αιώνα εμφανίστηκαν στην Καταλονία και οι Καρχηδόνιοι. Το 19 μ.Χ. η περιοχή υποτάχθηκε στους Ρωμαίους. Υπήρξε μία από τις πρώτες κτήσεις των Ρωμαίων στην Ισπανία, αποτέλεσε δε επαρχία με το όνομα «Ισπανία Ταρρακωνησία» με πρωτεύουσα την πόλη Ταρράκων, τη σημαντικότερη της εποχής. Λατίνοι συγγραφείς αναφέρουν ότι στην περιοχή κατοικούσαν διάφοροι λαοί, ανάμεσά τους και οι Καστελλάνοι. Πολλοί αποδίδουν το όνομα Καταλονία σε αυτούς. Νεότεροι συγγραφείς παράγουν τη λέξη από το «Castellanos» επειδή κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους ιδρύθηκαν εκεί για την άμυνα της περιοχής πολλά καστέλια, μικρά σχετικά φρούρια. Αυτά διοικούνταν φεουδαρχικά από τους Κατελάνους που έδωσαν το όνομά τους στην Καταλονία.

Οι Άραβες τον 8ο αιώνα κατέλαβαν την Ιβηρική Χερσόνησο. Ίδρυσαν ισχυρά Χαλιφάτα στα νότια και νοτιοανατολικά της Ισπανίας με κέντρο την Κόρδοβα, περιορίζοντας τους Χριστιανούς στο βόρειο μέρος της. Εκεί, οι Ισπανοί δημιούργησαν αρχικά πέντε κρατίδια: τη Λεόν και την Καστίλη στα δυτικά, τη Ναβάρα στο κέντρο και στα ανατολικά την Αραγονία και την Καταλονία. Μετά από αλλεπάλληλες συγκρούσεις, ως τον 13ο αιώνα, οι Χριστιανοί είχαν καταλάβει όλη την Ιβηρική Χερσόνησο με εξαίρεση ένα μικρό τμήμα της στον νότο, το αραβικό βασίλειο της Γρανάδας, το οποίο κατακτήθηκε οριστικά το 1422.

Καταλανική Εταιρεία και Αλμογάβαροι

Οι Ισπανοί αντιτάχθηκαν σθεναρά στους Άραβες. Σημαντικότεροι αγωνιστές ήταν χωρικοί και βοσκοί από τα Πυρηναία, την Αραγονία και την Καταλονία και λιγότερο από τη Ναβάρα. Επρόκειτο για σκληραγωγημένους άντρες, χωρίς σπίτια και υπάρχοντα, ο βίος τους ήταν άγριος, πλάνης και ληστρικός. Αργότερα, τα άτακτα και τυχοδιωκτικά σώματα που δημιούργησαν ζούσαν στα απρόσιτα όρη της Βόρειας Ισπανίας κινούνταν μεταξύ χριστιανικής και μουσουλμανικής Ισπανίας και προέβαιναν σε λεηλασίες και αρπαγές στις περιοχές των Αράβων.

Οι πολεμιστές αυτοί συγκρότησαν μία οργάνωση για την αντιμετώπιση των εχθρών τους δημιουργώντας στα τέλη του 13ου και τις αρχές του 14ου αιώνα το καλύτερο πεζικό της εποχής. Οι πολεμιστές αυτοί ονομάζονταν από τους Άραβες «αλ-μουγκαβίρ», δηλαδή στρατιώτες επιδρομείς σε εχθρική χώρα ή αυτοί που φέρνουν νέα ή επίσης «αλ-μουγκαβάρ», αυτοί δηλαδή που προκαλούν ταραχές, οι καταστροφείς.

Τελικά επικράτησε η ονομασία «Αλμογαβάροι». Θεωρούνται λείψανα των βαρβαρικών φυλών που κατέλυσαν την κυριαρχία των Ρωμαίων και εγκαταστάθηκαν εκεί μέχρι την αραβική κατάκτηση. Στη συνέχεια κατέφυγαν στα βουνά κι έγιναν αμείλικτοι εχθροί των Μουσουλμάνων. Όταν δεν πολεμούσαν εναντίον τους περιφέρονταν διαρκώς, προσφέροντας μισθοφορικές υπηρεσίες σε διάφορους ηγεμόνες.

Μετά την εκδίωξη των Αράβων από τη βόρεια Ισπανία και την ένωση των ισπανικών κρατών της Καστίλης και της Ναβάρας, τα στρατιωτικά αυτά σώματα δεν διαλύθηκαν, αλλά αποτέλεσαν τον πυρήνα των στρατευμάτων των ντόπιων ηγεμόνων. Αυτά εξελίχθηκαν στο ικανότερο και φοβερότερο πεζικό εκείνης της εποχής. Τον 13ο αιώνα εμπειροπόλεμοι ορεινοί Καταλανοί ίδρυσαν τη «Μεγάλη Καταλανική Εταιρεία» (Catalan Grand Company), ή «Καταλανική Εταιρεία» (Societate Catallanorum, στα Καταλανικά) ή «Καταλανική Κομπανία της Ανατολής» (Companyia Catalana d’ Orient) ή «Κουμπάνια» όπως αναφέρεται στο «Χρονικό του Μορέως». Επρόκειτο για μια στρατιωτική οργάνωση που ενισχύθηκε αργότερα με την προσθήκη διαφόρων τυχοδιωκτών από τη Ναβάρα, την Αραγονία, την Καρδουία, τη Μαγιόρκα αλλά και από τα γαλλικά χωριά Rousillon και Bas-Lan-guedoc που βρίσκονται πέρα από τα Πυρηναία. Τα μέλη της Καταλανικής Εταιρείας πρόσφεραν μισθοφορικές στρατιωτικές υπηρεσίες.

Η δράση της «Καταλανικής Εταιρείας»

Πάντως η Καταλανική Εταιρεία απαρτιζόταν κυρίως από Καταλανούς, Αλμογάβαρους και Αραγονέζους. Στα τέλη του 13ου αιώνα, αρχηγός της ήταν ένας γερμανικής καταγωγής τυχοδιώκτης ο Ροζέ ντε Φλορ, γιος του αρχιερακοτρόφου (σημαντικότατο αξιωμα εκείνα τα χρόνια) του αυτοκράτορα της Γερμανίας Φρειδερίκου Β’. Ο Ροζέ (ή Ρογήρος) εξευγένισε το επώνυμό του αλλάζοντας το από Μπλουμ (άνθος, λουλούδι στα Γερμανικά) σε Φλορ. Στον πόλεμο του Γαλλικού Οίκου των Ανζού και του Ισπανικού Στέμματος της Αραγόνας, μεταξύ του Καρόλου Β’ των Ανζού και του Φρειδερίκου Β’ της Αραγονίας για την κυριαρχία της Σικελίας, ο Φρειδερίκος είχε στην υπηρεσία του την «Καταλανική Εταιρεία» και επικράτησε του αντιπάλου του.

Με την Ειρήνη της Καλταμπελότα (1302), ο Φρειδερίκος αναδείχθηκε νόμιμος επικυρίαρχος της Σικελίας και πλέον δεν χρειαζόταν τη βοήθεια των Καταλανών που είχαν σημαντική συμμετοχή στην τελική νίκη του, ιδιαίτερα με τη συνεισφορά τους στην άμυνα της Μεσσήνης το 1302. Πρότεινε στον πρίγκιπα Κάρολο Α’ του Βαλουά, αδελφό του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου Δ’ του Ωραίου και σύζυγο της Αικατερίνης του Κουρτενέ, άτυπης αυτοκράτειρας της Κωνσταντινούπολης, της οποίας είχε αναλάβει να υποστηρίξει τις απαιτήσεις στον βυζαντινό βασιλικό θρόνο, δεν βρήκε όμως ανταπόκριση. Ο Ροζέ ντε Φλορ ήταν φυγόδικος από το Τάγμα των Ναϊτών λόγω παλαιότερης κατάχρησης και υπεξαίρεσης λαφύρων και λιποτάκτης από το Τάγμα των Ιπποτών και φοβόταν τυχόν παράδοσή του στους Ναΐτες και την Αγία Έδρα, που τον θεωρούσαν μάστιγα των Ανζού. Έτσι πήγε στη Μεσσήνη όπου ζήτησε από τον Φρειδερίκο να τον απαλλάξει από τα καθήκοντά του, κάτι που ο τελευταίος δέχτηκε με ευχαρίστηση.

Ο Ροζέ ντε Φλορ στράφηκε προς την Ανατολή και συγκεκριμένα στο Βυζάντιο. Οι πρώτες επαφές των Βυζαντινών με τους Καταλανούς είχαν γίνει το 1270. Αυτοκράτορας του Βυζαντίου τότε(1302) ήταν ο Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος που βρισκόταν σε δύσκολη θέση , λόγω της εσωτερικής κατάστασης της αυτοκρατορίας, αλλά κυρίως λόγω των Σελτζούκων Τούρκων που είχαν κατακτήσει μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας, ωθώντας τους χριστιανικούς πληθυσμούς της προς τα παράλια, αλλά και την Κωνσταντινούπολη.

Ο Ροζέ έστειλε δύο έμπιστους ιππότες του στον Ανδρόνικο για να διαπραγματευτούν μαζί του τη μετάβαση των Καταλανών στην Κωνσταντινούπολη. Το σχετικό έγγραφο είχε συντάξει ο υπαρχηγός του ντε Φλορ Ramon Muntaner (1265-1336), γιος επιφανούς καταλανικής οικογένειας. Οι Καταλανοί ζητούσαν μεγάλα ανταλλάγματα, οικονομικά και όχι μόνο, από τον Ανδρόνικο, για να πολεμήσουν τους Τούρκους στη Μικρά Ασία. Ο αυτοκράτορας υποδέχτηκε εγκάρδια τους ιππότες και δέχτηκε τους όρους του ντε Φλορ. Μάλιστα, με χρυσόβουλο τον έχρισε Μέγα Δούκα και του έστειλε σε χρυσή κασετίνα τον τίτλο του, τη ράβδο και τα σχετικά εμβλήματα του αξιώματός του. Οι οικονομικές απαιτήσεις των Καταλανών ήταν εξωφρενικές, αλλά ο Ανδρόνικος τις αποδέχτηκε. Λέγεται ότι οι μισθοί των Καταλανών ήταν διπλάσιοι από αυτούς των Τούρκων και των Αλανών που υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στον αυτοκρατορικό στρατό. Ο Ροζέ κατόρθωσε να αναχωρήσει από τη Σικελία χάρη στη βοήθεια του Φρειδερίκου, αλλά και 20.000 νομίσματα που έλαβε, δανεικά, από τους Γενουάτες. Είναι αβέβαιο πόσοι επέβαιναν στις 36 γαλέρες που ξεκίνησαν για την Κωνσταντινούπολη. Ο Νικηφόρος Γρηγοράς κάνει μνεία για 1.000 Καταλανούς και 1.000 Αλμογάβαρους. Ο Muntaner αναφέρει ότι συνολικά περισσότεροι από 6.000 άνδρες με τις συζύγους ή τις ερωμένες τους και τα παιδιά τους στοιβάχτηκαν στα πλοία.

Οι Καταλανοί στην Κωνσταντινούπολη

Οι Καταλανοί ξεκίνησαν από τη Μεσσήνη, πέρασαν από την Κέρκυρα την οποία και λεηλάτησαν, καθώς ανήκε στον Οίκο των Ανζού. Έφτασαν έπειτα, στη Μονεμβασιά, όπου έλαβαν τα χρήματα που είχαν συμφωνήσει και προμήθειες και συνέχισαν το ταξίδι τους για την Κωνσταντινούπολη, όπου έφτασαν τον Σεπτέμβριο του 1303. Εκεί έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό. Τους υποδέχτηκαν ο Ανδρόνικος Β’ και ο γιος του Μιχαήλ. Ο Ροζέ, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά Ελληνικά παντρεύτηκε τη δεκαπεντάχρονη πανέμορφη Μαρία, πριγκίπισσα, ανιψιά του αυτοκράτορα, καθώς ήταν κόρη της αδελφής του Ειρήνης Παλαιολογίνας. Τη στέψη ακολούθησαν θεάματα και διασκεδάσεις…

Σύντομα όμως άρχισαν τα παρατράγουδα. Οι Γενουάτες που ζούσαν στην Πόλη ζήτησαν από τον ντε Φλορ τα 20.000 νομίσματα που είχε λάβει από τους συμπατριώτες τους. Εκείνος αρνήθηκε και σύντομα ξέσπασαν πρωτοφανούς αγριότητας επεισόδια μεταξύ Καταλανών και Γενουατών. Σε 3.000 υπολογίζονται οι νεκροί από τις συγκρούσεις, οι οποίες έληξαν με παρέμβαση του Ανδρόνικου και του ντε Φλορ. Ωστόσο, το μίσος μεταξύ Γενουατών και Καταλανών ήταν πλέον αβυσσαλέο και επιβλαβές για το Βυζάντιο…

Οι Καταλανοί συντρίβουν τους Τούρκους στη Μικρά Ασία

Όταν ομαλοποιήθηκε η κατάσταση, οι Καταλανοί αναχώρησαν για τη Μικρά Ασία. Διοικητής του στόλου ορίστηκε ο Φεράνδο δ’ Ονές, ανδρείος και ικανότατος ιππότης, γόνος επιφανούς ισπανικής οικογενείας. Ο Ανδρόνικος τον νύμφευσε με μια συγγενή του, ενώ ο δ’ Ονές ασπάστηκε το Ορθόδοξο Χριστιανικό δόγμα. Παράλληλα ο αυτοκράτορας διέθεσε στον Ροζέ ένα σώμα Αλανών μισθοφόρων από τη Γερμανία υπό την αρχηγία του Γρηγορίου και απόσπασμα του αυτοκρατορικού στρατού υπό τον Στρατηγό Μαρούλη. Στις αρχές του 1304, οι Καταλανοί ξεκίνησαν από την Κωνσταντινούπολη και έφτασαν με τα πλοία του στόλου στο ακρωτήριο της Αρτάκης, κοντά στην Κύζικο, στη Μικρά Ασία, 100 μίλια μακριά από την Κων/πολη. Στην Κύζικο κατοικούσαν χιλιάδες Έλληνες (20.000 ήταν τα σπίτια της πόλης). Όταν αποβιβάστηκαν οι Καταλανοί, οι Τούρκοι τους επιτέθηκαν, αλλά οι δεινοί πολεμιστές Αλμογάβαροι τους απέκρουσαν. Ο Ροζέ αποφάσισε να αιφνιδιάσει τους Τούρκους καθώς έμαθε ότι το στρατόπεδό τους βρισκόταν μόνο έξι μίλια μακριά. Με επικεφαλής τους ντε Φλορ και Μαρούλη τα αυτοκρατορικά στρατεύματα αιφνιδίασαν τους Τούρκους. Η Καταλανική Εταιρεία δικαίωσε τη φήμη της. 3.000 ιππείς και 2.000 πεζοί Τούρκοι σκοτώθηκαν. Καρατομήθηκαν όσοι ήταν άνω των 10 ετών. Μη γνωρίζοντας τα μέρη, ο ντε Φλορ άφησε να διαφύγουν ελάχιστοι χωρίς να τους κυνηγήσει. Στην Κωνσταντινούπολη έφτασαν τέσσερις γαλέρες φορτωμένες με λάφυρα, προκαλώντας θύελλα ενθουσιασμού. Ο ντε Φλορ αποφάσισε να διαχειμάσει με τον στρατό του στην Κύζικο, λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών, ενώ έστειλε τον δ’ Ονές στη Χίο με τον στόλο του για να προστατεύσει τα νησιά του Αιγαίου από τυχόν τουρκικές επιδρομές. Όμως, οι Καταλανοί έκαναν βίαιες πράξεις, λεηλασίες και καταστροφές που εξόργισαν τους Κυζικηνούς. Την άνοιξη του 1304 ο Ροζέ ζήτησε από τους κατοίκους να συντάξουν καταλόγους δαπανών που έκαναν για τους στρατιώτες του και αναχώρησε για την Κων/πολη. Εκεί ο Ανδρόνικος τον υποδέχτηκε εγκάρδια, σε αντίθεση με τον γιο του Μιχαήλ που αρνήθηκε να συναντήσει τον ντε Φλορ, καθώς είχε γίνει αποδέκτης έντονων παραπόνων από τους Κυζικηνούς.

Επιστρέφοντας στην Κύζικο ο Ροζέ είδε ότι οι στρατιώτες του είχαν ξοδέψει όχι μόνο τους μισθούς τεσσάρων μηνών, αλλά ακόμα περισσότερα χρήματα. Προτιμώντας να μην δημιουργήσει προβλήματα στον στρατό του, ο ντε Φλορ δεν επέβαλε ποινές. Ωστόσο η αντιπάθεια μεταξύ Καταλανών και Αλανών οδήγησε με ασήμαντη αφορμή σε σύγκρουση μεταξύ τους. Στη μάχη που έγινε σκοτώθηκε ο γιος του Γεώργιου, ένας αρχοντικός και ανδρείος νέος. Τελικά, η κατάσταση εκτονώθηκε, προσωρινά, με παρέμβαση του ντε Φλορ, ο οποίος αναδείχθηκε σε σπουδαίο ηγέτη.

Στο μεταξύ, οι Τούρκοι μην έχοντας πλέον την πίεση των Μογγόλων, καθώς πέθανε ο ικανότατος ηγέτης τους Καζάν κατέλαβαν την Τρίπολη (του σημερινού Λιβάνου) ενώ ο Αλί Σιρ του Κέρμιαν (Αλισύρας της Καραμανίας στις ελληνικές πηγές) πολιορκούσαν τη μεγάλη και σπουδαία πόλη της Φιλαδέλφειας, ανατολικά της Σμύρνης. Στα μέσα Μαΐου 1304, με 6.000 Καταλανούς, 1.000 Αλανούς και τους Έλληνες υπό τον Μαρούλη, ο αυτοκρατορικός στρατός ξεκίνησε από την Κύζικο. Αρχικά πήγε στην Αγχίαλο όπου έμεινε για λίγο. Έπειτα κατευθύνθηκε στη Γέρμη, οχυρή θέση των Τούρκων που πανικόβλητοι την εγκατέλειψαν, μπροστά στον φόβο των Καταλανών. Μετά την παραμονή τους σε μία πόλη, το όνομα της οποίας δεν αναφέρουν οι χρονικογράφοι, οι Καταλανοί κινήθηκαν προς την πολιορκούμενη Φιλαδέλφεια. Ο Αλί Σιρ παρέταξε 12.000 πεζούς και 8.000 ιππείς, απέναντι στους Καταλανούς, τους 1.000 Αλανούς και τους Έλληνες υπό τον Μαρούλη και του Στρατηγού του Θέματος Μαγνησίας Νεστόγγου Δούκα. Στη μάχη που ακολούθησε, οι Τούρκοι υπέστησαν πανωλεθρία. Σώθηκαν μόλις 100 ιππείς και 500 πεζοί! Από τον αυτοκρατορικό στρατό σκοτώθηκαν μόνο 80 πεζοί και 100 ιππείς.

Ο ντε Φλορ με τα αυτοκρατορικά στρατεύματα μπήκαν θριαμβευτικά στη Φιλαδέλφεια όπου έμειναν για 15 μέρες. Ακολούθησε η ανακατάληψη του μικρού φρουρίου του Κουλά καθώς οι Τούρκοι που το κατείχαν έφυγαν άρον άρον. Οι Καταλανοί επέστρεψαν στη Φιλαδέλφεια όπου όμως επιδόθηκαν σε αρπαγές, κραιπάλη και ακολασίες. Τα ίδια έγιναν στο Πυργίο και την Έφεσο. Μετά τη Φιλαδέλφεια, οι Καταλανοί ακολουθώντας τον ρου του ποταμού Μαίανδρου έφτασαν στη Μαγνησία. Ακολούθησε νέα σύγκρουση με τους Τούρκους στα Θυάτειρα, που δεν είχαν επαρκή φύλαξη. Μόλις αντίκρισαν τους Καταλανούς, οι Τούρκοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Ο ντε Φλορ έστειλε τον σενεσάλη (seneshal) αξιωματικό αρμόδιο για θέματα διοίκησης και διαχείρισης Κορμεράν δ’ Αλέ να τους κυνηγήσει. Οι Τούρκοι έχασαν 700 άνδρες πριν προλάβουν να κρυφτούν στα γειτονικά βουνά. Ο δ’ Αλέ παράτολμα τους κυνήγησε, κι εκεί κάποια στιγμή έβγαλε την περικεφαλαία του, μάλλον από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Επρόκειτο για μοιραίο λάθος που του στοίχισε τη ζωή καθώς ένα τουρκικό βέλος τον βρήκε στο κεφάλι. Ο θάνατός του προκάλεσε μεγάλη θλίψη στους Καταλανούς. Μετά από παραμονή οκτώ ημερών στα Θυάτειρα έφυγαν για την Έφεσο. Εκεί προέβησαν στις γνωστές τους λεηλασίες και ωμότητες.

Μια απρόσμενη άφιξη, του Μπερανζέ δε Ροκαφόρ, με μερικές μπρατσέρες, δύο γαλέρες, 200 ιππείς και 1.000 Αλμογάβαρους χαροποίησε τους Καταλανούς. Ο δε Ροκαφόρ είχε μείνει λόγω οικονομικών εκκρεμοτήτων στη Σικελία για κάποιους μήνες. Μόλις οι εκκρεμότητες τακτοποιήθηκαν, ο ευγενής Καταλανός ιππότης έσπευσε να συναντήσει τους φίλους και συμπολεμιστές του στη Σικελία. Αφού συναντήθηκαν στην Έφεσο, αναχώρησαν για την πόλη Άναια. Ο Τούρκος άρχοντας της περιοχής, γύρω από τα Άναια, επιτέθηκε στους Καταλανούς, που χωρίς να λάβουν διαταγή, αντεπιτέθηκαν σκοτώνοντας 1.000 ιππείς και 2.000 πεζούς. Οι υπόλοιποι Τούρκοι τράπηκαν σε φυγή. Τον Αύγουστο του 1305 οι Ισπανοί έφτασαν στο όρος Ταύρος που χωρίζει την Κιλικία από την Αρμενία. Ο δε Φλορ έστειλε ανιχνευτές οι οποίοι εντόπισαν τους Τούρκους κρυμμένους στις χαράδρες και τα στενώματα του Βουνού. Η δύναμη τους ήταν πολύ μεγάλη. 20.000 πεζοί και 10.000 ιππείς. Η σύγκρουση που ακολούθησε ήταν τρομακτική. Για πρώτη φορά οι Καταλανοί βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση παρά τη μεγάλη βοήθεια που είχαν από τον νεοφερμένο δε Ροκαφόρ και τον ικανότατο Μαρούλη.

Κάποια στιγμή φάνηκε ότι οι Τούρκοι θα κέρδιζαν. Τότε οι αξιωματικοί τους άρχισαν να φωνάζουν δυνατά: «Αραγόν, Αραγόν». Αυτό έδωσε θάρρος στους σιδερόφραχτους Καταλανούς οι οποίοι ρίχτηκαν με μανία κατά των Τούρκων, διαλύοντάς τους. 12.000 πεζοί και 6.000 πεζοί εξοντώθηκαν από τους φοβερούς Καταλανούς. Τα λάφυρα ήταν άφθονα. Αφού ξεκουράστηκαν για οκτώ μέρες εκεί, οι Καταλανοί κινήθηκαν προς τη Σιδηρά Πύλη απ’ όπου ξεκινά η Αρμενία. Ο δε Φλορ προσπαθούσε να προσεταιριστεί ηγεμόνες της περιοχής για να ιδρύσει ένα δουκάτο ή πριγκιπάτο στη Μικρά Ασία, δεν τα κατάφερε όμως. Καθώς η περιοχή ήταν άγνωστη και ο χειμώνας πλησίαζε, οι Καταλανοί και ο Μαρούλης αποφάσισαν να αναδιπλωθούν. Ωστόσο κάποιοι Ισπανοί έκαναν ληστρικές επιδρομές στη Μικρά Ασία, τη Χίο, τη Λέσβο, ακόμα και την Κέα, προκαλώντας οργή στους κατοίκους των περιοχών αυτών. Στο μεταξύ, ο άρχοντας της Μαγνησίας, Ατταλειώτης, που είχε βοηθηθεί από τον δε Φλορ, στασίασε. Έσφαξε τη φρουρά που είχε αφήσει ο δε Φλορ στην πόλη και οικειοποιήθηκε τους θησαυρούς που του είχε εμπιστευθεί. Όταν το έμαθε ο δε Φλορ έγινε έξαλλος. Κινήθηκε αμέσως προς τη Μαγνησία όπου βρήκε τις πύλες του κάστρου κλειστές και τους φρουρούς στις επάλξεις με εχθρικές διαθέσεις. Οι Έλληνες της Μαγνησίας και οι Αλανοί που δεν ξέχασαν όσα συνέβησαν στην Κύζικο, απέκρουσαν την έφοδο των Καταλανών. Μάλιστα οι υπερασπιστές της Μαγνησίας, χλεύαζαν, λοιδορούσαν και έβριζαν τους Καταλανούς, ακόμα και τον δε Φλορ, ο οποίος εξοργίστηκε. Αποφάσισε να στρέψει τον ρου του ποταμού Μαίανδρου, ώστε η έλλειψη νερού να αναγκάσει τους κατοίκους της Μαγνησίας να παραδοθούν. Οι πολιορκημένοι όμως επιχείρησαν δυναμική έξοδο από το κάστρο και απώθησαν τους Καταλανούς, που είχαν μεγάλες απώλειες.

Τότε έφθασε στον απελπισμένο δε Φλορ πρόσκληση του Ανδρόνικου Β΄ να εγκαταλείψει την Ασία και να μεταβεί στην Ευρώπη όπου η παρουσία του ήταν απαραίτητη.

Τέλος Α’ μέρους

Πηγή