Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, 2/4, παγκόσμιας ημέρας ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό, το Newsbomb.gr περιηγήθηκε στο Κέντρο Διημέρευσης και Ημερησίας Φροντίδας της «Παμμακάριστου» στη Νέα Μάκρη, στο οποίο δεκάδες συνάνθρωποί μας περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.
Οι συνάνθρωποί μας που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, αυξάνονται διαρκώς, σε μια κοινωνία που φέρεται όμως σαν να μην θέλει να τους βλέπει, κι ενώ οι ειδικές ικανότητες, και οι τόσο διαφορετικές τους αντιλήψεις, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και να αποτελέσουν εφόδιο για τη δημιουργία ενός καλύτερου, πιο συμπεριληπτικού και δίκαιου κόσμου.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει τον επιπολασμό της αναπτυξιακής αυτής διαταραχής στο 1% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο σχεδόν διπλάσιο σε σχέση με το 0,62% 15 χρόνια νωρίτερα, με τον πραγματικό αριθμό των ατόμων που βρίσκονται στο φάσμα να εκτιμάται ότι είναι κατά πολύ μεγαλύτερος.
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα, όταν αυτοί οι άνθρωποι ενηλικιώνονται, κι ενώ το μόνο που γνωρίζουν και μαθαίνουν είναι το περιθώριο; Και, κυρίως, τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Το Newsbomb.gr περιηγήθηκε στο Κέντρο Διημέρευσης και Ημερησίας Φροντίδας της «Παμμακάριστου» στη Νέα Μάκρη, στο οποίο δεκάδες συνάνθρωποί μας περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, όπου παρακολουθήσαμε έναν υπέροχο διαγωνισμό τραγουδιού – τον δεύτερο που διοργανώνεται ποτέ, μεταξύ όλων των ιδρυμάτων της Αττικής που παρέχουν τις υπηρεσίες τους και τις φροντίδες σε ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.
Δείτε το ρεπορτάζ:
Κέφι, χαρά, δημιουργία και τραγούδι, με ανθρώπους, μικρότερους και μεγαλύτερους, που το απήλαυσαν και το διασκέδασαν σαν μικρά παιδιά, ενώ όμως η ενηλικότητα, για αυτούς, είναι πολύ πιο διαφορετική και σκληρή, σε σχέση με τους περισσότερους.
Κι αυτό διότι, αν και η ψυχολογία και οι νευροεπιστήμες έχουν εξελιχθεί ραγδαία, δεν συμβαίνει το ανάλογο και με τις πολιτικές ενσωμάτωσης, ανθρώπων που, σε πολλές περιπτώσεις, και μπορούν να συνυπάρξουν με το κοινωνικό σύνολο χωρίς προβλήματα, και ακόμα να προσφέρουν με τις ειδικές τους ικανότητες, αλλά και να είναι ευτυχισμένοι και οι ίδιοι, ως ισότιμοι πολίτες, με επιθυμίες, στόχους, και χαρές.
Ο Νίκος Ρούσσος, πρόεδρος του ιδρύματος, εξηγεί το πλαίσιο του ιδρύματος και πως τα συγκεκριμένα κέντρα λειτουργούν με τη συμβολή ειδικών ψυχολόγων, λογοθεραπευτών και εργοθεραπευτών -κι οι απαιτούμενες ειδικότητες δεν σταματούν εδώ- ενώ οι περίπου 85 ωφελούμενοι ανήκουν στις ομάδες χαμηλής, μέσης ή υψηλής λειτουργικότητας.
Αναλόγως του βαθμού λειτουργικότητας, ακολουθείται και το ανάλογο πρόγραμμα εκπαίδευσης, με έμφαση στο πως οι ωφελούμενοι θα είναι αυτόνομοι – με δράσεις όπως το στρώσιμο κρεβατιού και προσωπική υγιεινή, ενώ για όσους βρίσκονται σε στάδιο υψηλότερης λειτουργικότητας, υπάρχουν ακόμα και εργαστήρια πληροφορικής, καθώς και εκπαιδεύσεις άλλων χρήσιμων δραστηριοτήτων, (μαγειρική, κηπουρική).
Το κράτος φροντίζει -στον βαθμό που φροντίζει – μέχρι τα 21 έτη. Μετά αυτοί οι άνθρωποι συνήθως μένουν στο σπίτι όλη τη μέρα. Το κράτος όμως θα έπρεπε να υποστηρίζει ενεργά αυτά τα ιδρύματα – που κάνουν τη δουλειά που αυτό θα όφειλε να κάνει και όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, αναφέρει και εξηγεί τους λόγους.
«Αν δεν το ζήσει αυτό κάποιος, για το πώς γίνεται αυτή η εκπαίδευση, για την τεράστια ψυχολογική πίεση, για τις κρίσεις που συμβαίνουν, δεν μπορεί να το καταλάβει», τονίζει με νόημα.
Η Αναστασία Γερμάνη, Κοινωνική Λειτουργός στην Παμμακάριστο, με τεράστια εμπειρία, ξεκαθαρίζει ότι αφενός η δουλειά της τη γεμίζει ολοκληρωτικά, αφετέρου ότι «ο αυτισμός που έχουν αυτοί οι άνθρωποι είναι το ένα χαρακτηριστικό, έχουν όμως πολλά ακόμη, όπως και δεξιότητες που μπορεί εμείς να μην τις καταλαβαίνουμε τόσο».
Αναρωτιέται, ωστόσο, για το τι θα συνέβαινε για αυτούς του ανθρώπους, αν δεν υπήρχαν αυτά τα ιδρύματα, ή τι συμβαίνει στις πάμπολλες και άγνωστες περιπτώσεις κατά τις οποίες οι άνθρωποι στο φάσμα του αυτισμού δεν ωφελούνται -για διάφορους λόγους- από αυτά.
«Η υποστήριξη που χρειάζονται είναι δια βίου. Εάν δεν υπήρχαν αυτά τα ιδρύματα, τα παιδιά θα κάθονταν σπίτι όλη τη μέρα. Με ποιες συνθήκες όμως θα ανέπτυσσαν τις δεξιότητες που πρέπει, όπως π.χ. τη λεπτή κινητικότητα ή σχετικά με τις κοινωνικές συναναστροφές»… Κι αυτό διότι, στα ιδρύματα αυτά, εκτός από τα εφόδια που προσφέρονται ώστε να βρουν ακόμα και μια υποστηριζόμενη εργασία, «εδώ οι ωφελούμενοι περνούν τις πιο ωραίες ώρες της ημέρας τους, γιατί εκτός από τις δραστηριότητες, αποκτούν και το αίσθημα του ανήκειν σε μια ομάδα, με συνομηλίκους δηλαδή που τους αποδέχονται».
Η Κατερίνα Θέου, Ειδική Εκπαιδευτικός Εργαστηρίου Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, δηλώνει υπερήφανη για τον ρόλο της, μεταξύ άλλων ως εμψυχωτής, ώστε οι ωφελούμενοι «να συνεχίζουν να προσπαθούν να εξελίσσονται και να ανθίζουν».
Και καταλήγει:
«Είναι θλιβερό που τους ανθρώπους αυτούς δεν θα τους δούμε σχεδόν ποτέ έξω, σε μια ψυχαγωγική δραστηριότητα, σε ένα καφέ, ακόμα και στα μαγαζιά. Ή να εργάζονται, αν και έχουν μοναδικές ικανότητες.
Γνωρίζω ότι μπορούν να κάνουν πολλά, αρκεί να έχουν αυτή την υποστήριξη και να τους δώσουμε αυτή τη δυνατότητα. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν σταθερά ανοδικά βήματα όταν υπάρχει το κατάλληλο πλαίσιο, και μάλιστα υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα και με βαριές περιπτώσεις που βελτιώθηκαν πάρα πολύ. Όλοι οι άνθρωποι δεν εξελίσσονται; Αυτοί γιατί όχι»;
