«Η Επανάσταση του 1821 έχει πολλά σκοτεινά σημεία» υποστήριξε σε συνέντευξή του ο καθηγητής Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας Κώστας Κωστής – Οι ισχυρισμοί του καθηγητή και η πραγματικότητα
Ο καθηγητής Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας, στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ κ. Κώστας Κωστής σε συνέντευξή του πριν από λίγες ημέρες με τίτλο «Η Επανάσταση του 1821 έχει πολλά σκοτεινά σημεία» έκανε μια σειρά από αναφορές οι οποίες δεν επαληθεύονται από τα πραγματικά γεγονότα ή αλλιώς βρίθουν ιστορικών λαθών.
Ο κ. Κωστής ξεκινά από τη Σύσκεψη της Λευκάδας (τέλη Ιανουαρίου- αρχές Φεβρουαρίου 1821), η οποία έγινε στο νησί του Ιονίου με σκοπό την οργάνωση της Επανάστασης στη Ρούμελη. Αναφέρει ότι έγινε στην οικία του θρυλικού Ιωάννη Ζαμπέλη. Πρόκειται για τον Λευκαδίτη ποιητή, Φιλικό και αγωνιστή του 1821 Ιωάννη Ζαμπέλιο (1787-1856) και όχι Ζαμπέλη. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες αναφέρει και τον Γεώργιο Βρανικιώτη. Προφανώς, πρόκειται για τον θρυλικό Ρουμελιώτη οπλαρχηγό Γεώργιο Βαρνακιώτη (1778-1842). Βρανικιώτης δεν συμμετείχε στη σύσκεψη.
Λέει ο κ. Κωστής, ότι στη Φιλική Εταιρεία δεν συμμετείχαν «οι πρώτης κατηγορίας έμποροι». Τους αδελφούς Μάνθο και Γεώργιο Ριζάρη, ο πρώτος από τους οποίους είχε το όνομα «Πρόθυμος» στην Εταιρεία, λόγω των τεράστιων ποσών που έδινε γι’ αυτή και την Επανάσταση δεν τους θεωρεί «πρώτης κατηγορίας εμπόρους»; Το ίδιο και τους Γιαννιώτες Ζωσιμάδες, οι οποίοι προσέφεραν πολλά χρήματα στη Φιλική Εταιρεία και στην Επανάσταση. Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν πέθανε ο τελευταίος από τους αδελφούς, ο Νικόλαος, το 1842, ο Όθωνας κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος για όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, ο δε θάνατός του χαρακτηρίστηκε «εθνική απώλεια». Αυτές είναι μόνο δύο από τις περιπτώσεις σημαντικών εμπόρων μελών της Φιλικής Εταιρείας. Όσο για τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, δεν ήταν μόνο 1.100 όπως λέει ο καθηγητής Κώστας Κωστής. Επίσημα, έχουν γίνει γνωστά 1.096 ονόματα, τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας όμως ήταν πολλές χιλιάδες.
Αναφέρει ο κύριος Κωστής ότι η Ρωσία πρότεινε αρχική «Ηγεμονία στην Πελοπόννησο, ηγεμονία στη Στερεά Ελλάδα κάπως έτσι». Όμως δεν υπήρξε ποτέ τέτοια πρόταση. Ήδη από το 1826 με το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, οι Μεγάλες Δυνάμεις στρέφονταν προς τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Με το πρώτο Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1828, προβλέπεται η δημιουργία αυτόνομου ελληνικού κράτους υπό οθωμανική κυριαρχία, που θα περιλάμβανε τον Μοριά και τις Κυκλάδες. Κάτι ανάλογο με αυτό που αναφέρει ο κ. Κωστής, έγινε τον Νοέμβριο του 1829. Αυτόνομο ελληνικό κράτος, με σύνορα τη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού. Στις 22 Ιανουαρίου 1830, ο σουλτάνος, λόγω και της συντριβής των Οθωμανών από τους Ρώσους στον πόλεμο του 1828-1829 δέχεται την ανεξαρτησία της Ελλάδας με όριο τη γραμμή Αχελώου – Σπερχειού. Η γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού, γίνεται σύνορο του πρώτου ελληνικού κράτους αργότερα.
Ο Ιμπραήμ είχε πετύχει μεν σημαντικές επιτυχίες στον Μοριά είχε υποστεί όμως και μεγάλες ήττες, στη Μάνη (Πολυάραβος, Διρός, Βέργα). Πολλοί «προσκύνησαν» για να μην σκοτωθούν ή αιχμαλωτιστούν, αλλά μετά την αποφυλάκιση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που άρχισε τον κλεφτοπόλεμο εναντίον του Ιμπραήμ και διέταξε «φωτιά και τσεκούρι» στους προσκυνημένους, οι περισσότεροι Μοραΐτες επέστρεψαν στα αρχικά τους «πιστεύω». Υπήρχαν και άλλοι που τιμωρήθηκαν παραδειγματικά, όπως ο διαβόητος Νενέκος. Ο κ. Κωστής δεν αναφέρεται στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου γνώρισε τη συντριβή ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, αλλά στον Γάλλο Στρατηγό Μαιζόν.
Ο Μαιζόν ήρθε στην Ελλάδα το 1828, μήνες μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, χάρη στον Καποδίστρια και πραγματικά, εκκαθάρισε την Πελοπόννησο από Οθωμανούς και Αιγύπτιους, απελευθερώνοντας την Κορώνη, τη Μεθώνη, την Πάτρα και το ζωτικής σημασίας κάστρο του Ρίου. Η Αιτωλοακαρνανία απελευθερώθηκε από ελληνικά στρατεύματα υπό τον Αυγουστίνο Καποδίστρια, αδελφό του Κυβερνήτη. Το Καρπενήσι απελευθερώθηκε από τον Κίτσο Τζαβέλλα και οι Τούρκοι συνθηκολόγησαν μετά την ήττα τους στην Πέτρα της Βοιωτίας, τον Σεπτέμβριο του 1829. Έλληνες πολέμησαν και εκεί, με επικεφαλής τον Δημήτριο Υψηλάντη. Ο Μαιζόν και τα στρατεύματά του είχαν τότε αποχωρήσει από την Ελλάδα.
Το πιο αμφιλεγόμενο σημείο, ίσως, της συνέντευξης του Κώστα Κωστή στο Πρώτο Θέμα, ήταν η αναφορά του στους Σουλιώτες: «Ήταν Αλβανοί τους οποίους είχε διώξει ο Αλή Πασάς γιατί αμφισβητούσαν την εξουσία του». Αν διάβαζε οποιοδήποτε βιβλίο για τους Σουλιώτες ο κ. Κωστής, θα γνώριζε ότι οι Σουλιώτες ήταν Έλληνες, κυρίως της Θεσπρωτίας, που τον 16ο και 17ο αιώνα, μην αντέχοντας την οθωμανική τυραννία εγκαταστάθηκαν στο δυσπρόσιτο Σούλι και ίδρυσαν τα χωριά, Σούλι, Κιάφα, Αβαρίκο και Σαμονίβα. Επρόκειτο για περίπου 50 οικογένειες, ελληνικής καταγωγής στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Ίσως υπήρχαν ανάμεσά τους και κάποιοι Αλβανοί, Χριστιανοί στο θρήσκευμα. Οι εξισλαμισμοί στην Ήπειρο είχαν αυξηθεί ραγδαία μετά το αποτυχημένο κίνημα του Διονυσίου του Φιλοσόφου, το 1611.
