Βρεθήκαμε εδώ για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε λεκτικά την αγάπη, κάτι που μόνο βιωματικά μπορεί να γίνει κατανοητό. Γνωρίζω ότι με τα λόγια δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό, όμως παρόλα αυτά, θα κάνουμε μαζί μία προσπάθεια να εμβαθύνουμε σε αυτό που αποκαλούμε αγάπη. Θέλω να έχετε υπόψη σας, το ότι θα πω είναι η δική μου αλήθεια. Θα ήθελα όλοι σας να μην πιστέψετε, ούτε να απορρίψετε αυτά που λέω. Ωφέλιμο θα ήταν να μπείτε μέσα στο έσω εσωτερικό σας Είναι διότι εκεί μέσα είναι όλες οι απαντήσεις.
Τι θα λέγατε αν σας έλεγα ότι η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, είναι η Ανώτερη θεραπευτική δύναμη, μια εργασία που πρέπει να γίνει και από τα δυο άτομα και που ίσως να χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να φτάσουμε σε αυτό που αποκαλούμε ένωση. Σκεφτείτε ότι η δύναμη της αγάπης είναι μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις και όταν εκφράζεται με ανιδιοτελή προσφορά, και προς τους άλλους και προς εμάς, τότε αρχή και τέλος της εξελικτικής μας πορείας είναι το κέντρο της καρδιάς μας. Δεν αγαπάμε κάποιον επειδή μας προσφέρει ασφάλεια, ευχαρίστηση, ή επιβεβαίωση. Ας μιλήσουμε για τις Ανθρώπινες Σχέσεις.
Τι είναι η αγάπη;
Είναι η αγάπη ευχαρίστηση; Είναι η αγάπη επιθυμία; Είναι η αγάπη προσκόλληση, εξάρτηση, κατοχή του ατόμου που αγαπάτε και εξουσιάζετε; Είναι το να λέτε, «Αυτό είναι δικό μου και όχι δικό σου, η ιδιοκτησία μου, τα σεξουαλικά μου δικαιώματα, όπου συμπεριλαμβάνονται η ζήλεια, το μίσος, ο θυμός και η βία»;
Μπορείτε να αγαπάτε και να είσαστε φιλόδοξος; Μπορείτε να αγαπάτε τον άντρα σας, μπορεί αυτός να πει πως σας αγαπά όταν είναι φιλόδοξος; Μπορεί να υπάρχει αγάπη όταν υπάρχει ανταγωνισμός και ώθηση για επιτυχία; Όλοι μας πιστεύω γνωρίζουν ότι «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο μαζί το πρόσωπο»;
Ο άντρας που ζηλεύει, η γυναίκα που ζηλεύει ή που είναι εξουσιαστική, ο άντρας που είναι εξουσιαστικός, δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η αγάπη. Μπορεί να μιλούν γι αυτήν, μπορεί να ζουν μαζί, να κατέχουν ο ένας τον άλλον, να εξαρτώνται ο ένας απ τον άλλο για άνεση, ασφάλεια, ή από το φόβο της μοναξιάς, αλλά βέβαια όλα αυτά δεν είναι αγάπη. Η αγάπη είναι ένα επίτευγμα που προϋποθέτει ένα πολύ δύσκολο και επώδυνο αγώνα του ανθρώπου ενάντια στο ΕΓΩ του.
Υπάρχει μια γενική και αδιαμφισβήτητη πεποίθηση π.χ. ότι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους. Λέγονται και γράφονται πολλά για το μητρικό ένστικτο. Δηλαδή θεωρείται δεδομένο ότι μια γυναίκα που γίνεται μητέρα αυτόματα αγαπά το παιδί που γέννησε. Με άλλα λόγια πιστεύετε ότι η αγάπη είναι ένα ένστικτο που το αποκτά μια μητέρα χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια, με τον ίδιο τρόπο που αποκτά το ένστικτο για τροφή η για αναπαραγωγή. Αλλά η αγάπη δεν είναι ένα ένστικτο που το έχει κανείς χωρίς να κάνη καμιά προσπάθεια.
Ο Νίκος Καζαντζάκης μας λέει: “Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ”
Αυτογνωσία σημαίνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Το να γνωρίζεις τι σου συμβαίνει είναι η αρχή για να μπορέσεις να λύσεις ότι σε κράτα δέσμιο. Είναι πολλά που κρατούν δέσμιο έναν άνθρωπο. Αν ξεκινήσουμε από την κυτταρική μνήμη φτάνουμε σε ότι μέχρι σήμερα έχει παγιωθεί στην αντιληπτική μας ικανότητα, η ιδέα ή οι ιδέες που έχουμε για κάτι, ζούμε σε ένα κόσμο φυλακή με παγιωμένες αντιλήψεις και συγχρονισμένες εκπομπές διαφόρων ενεργειών, για να κρατούν τα ανθρώπινα όντα σε κοιμισμένη κατάσταση.
Πως μπορούμε να φτάσουμε στο «γνώθι σ αυτόν» που προφανώς είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχει να κάνει όποιος μπει σε αυτό το εσωτερικό ταξίδι;
Η δική μου αλήθεια είναι ότι, μπορώ να γνωρίσω τον εαυτό μου μόνο μέσα από τις σχέσεις, διότι μέσα από τις σχέσεις δημιουργείται η δράση και η αντίδραση και έτσι μπορώ να αρχίσω την παρατήρηση του εσωτερικού μου. Δεν μπορεί να υπάρξει παρατήρηση στην απομόνωση. Ο Σωκράτης είπε: Ένα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω.
Σωστά διότι αν γνωρίζεις, αυτό που γνωρίζεις είναι νεκρό. Αν κάτι το κατατάξεις στο γνωρίζω αυτό είναι παρελθόν. Συνεπώς, γνωρίζεις μόνο το παρελθόν. Όπως μας λένε ο Μάνος Δανέζης και ο Στράτος Θεοδοσίου, στο βιβλίο τους “Το μέλλον του παρελθόντος μας”. Το ζητούμενο είναι να γίνεις ΑΓΑΠΗ.
Μην υποκρινόμαστε, κανείς μας δεν γνωρίζει τι είναι η αγάπη. Ίσως να φοβόμαστε να είμαστε μόνοι, ίσως να θέλουμε την επιβεβαίωση, ίσως να θέλουμε την προστασία, ίσως να θέλουμε την παρηγοριά, ίσως, ίσως, ίσως. Αυτό που θεωρούμε αγάπη είναι μια προσκόλληση. Και το ίδιο μπορεί να συμβεί με την καριέρα μας, με τον δάσκαλο μας που μας υποσχέθηκε ότι μπορεί να μας ελευθερώσει, με τα κόμματα και τους πρωθυπουργούς, με τους εκάστοτε σοφούς, με τις γνώσεις μέσα από βιβλία, κ.α.
Εγώ. Τι είναι το εγώ;
Το εγώ είναι το σύνολο των ψυχικών λειτουργιών που διαμορφώνουν τη σχέση μας με το περιβάλλον. Η οργάνωση του αρχίζει από τη γέννηση του ατόμου και μολονότι συνεχίζεται σ’ όλη του τη ζωή, οι βασικές του λειτουργίες έχουν αναπτυχθεί μέχρι το τέλος των τριών χρόνων, οπότε το παιδί έχει σαφή αίσθηση του εγώ ή εαυτού του.
Το εγώ περιλαμβάνει βασικές λειτουργίες, όπως η εκτίμηση των διαφόρων καταστάσεων, ο έλεγχος της πραγματικότητας, η κρίση, η συμβιβαστικότητα, η ανεύρεση λύσεων στα διάφορα προβλήματα, η δημιουργία αμυντικών μηχανισμών κ.ά. και έρχεται σε επαφή με το περιβάλλον με τις λειτουργίες της αντίληψης, της σκέψης, του συναισθήματος και της πράξης.
Ας σημειώσουμε εδώ ότι σε σημαντικό βαθμό οι λειτουργίες του εγώ επιτελούνται και σε ασυνείδητο επίπεδο. Η προγεννητική ψυχοθεραπεία αναφέρει ότι: Πολλές φορές στη ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα που δεν καταλαβαίνουμε ή που δεν έχουν λογική εξήγηση. Κατά τη διάρκεια της σύλληψης το συναισθηματικό πεδίο και των δυο γονέων μεταφέρεται στο έμβρυο, γεγονός που μας κάνει να σκεφτούμε ότι πολλές φορές το άγχος, οι τυχόν φοβίες, η σκέψη ότι ίσως είναι καλύτερα να μην το κρατήσω αυτό το έμβρυο κ.α., μεταφέρονται στο έμβρυο και κατόπιν στην διάρκεια της ζωής του πυροδοτούνται αυτές οι μνήμες και δημιουργούν ανισορροπίες με την μορφή είτε ψυχολογικών καταστάσεων όπως, φόβος, άγχος, απόρριψη, πανικός, δυσκολία στις σχέσεις, αφωνία, κρίσεις πανικού κ.α. είτε με τη μορφή σωματικών εκδηλώσεων όπως, ταχυκαρδίες, εφίδρωση, πόνοι απροσδιορίστου αιτιολογίας, πονοκέφαλοι, κ.α.
Εδώ θα αναφέρω τέσσερα βασικά κατ εμέ σημεία κλειδιά με πρωταρχικό την συγχώρεση. Τα τρία απ αυτά είναι σύνθετα.
Συγχώρεση, Μετάνοια, Εξομολόγηση, Κοινωνία.
Συν – χώρο= είναι το Α και το Ω αν θέλουμε να γίνουμε κοινωνία.
Σκεφτείτε ότι αυτή η αίθουσα εδώ λέγεται αίθουσα διότι είναι κενή. Αν ήταν συμπαγής προφανώς δεν θα λεγόταν αίθουσα και εμείς δεν θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε εδώ τώρα. Οι αρτηρίες μας έχουν κενότητα για να κυλά το αίμα, το σύμπαν έχει κενό χώρο για να μπορεί να κινείται, να διαστέλλεται.
Και ούτω κάθε εξής. Βέβαια μην φανταστείτε ότι αυτός ο κενός χώρος είναι κενός. Πάντα αυτό το κενό κάτι περιέχει. Πχ. Ένα ποτήρι άδειο από νερό δεν σημαίνει ότι είναι κενό, διότι αυτή η κενότητα του είναι φαινομενική διότι εμπεριέχει αέρα.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι χωρίς το κενό δεν μπορούμε να πάμε στο μετανοώ. Και η λέξη μετανοώ είναι και αυτή σύνθετη λέξη. Αποτελείται από το μετά και το νοώ. Μετά- νοώ όταν λοιπόν αφήσουμε χώρο μπορούμε να νοήσουμε όχι το τι λέω εγώ ούτε τι μας λένε τα βιβλία άλλα τι μας λέει το εσωτερικό μας είναι. Και βέβαια επειδή είμαστε κοινωνικά όντα, όταν κάτι το νοήσουμε θέλουμε να το μεταδώσουμε και έτσι περνάμε στην τρίτη λέξη που και αυτή είναι σύνθετη λέξη.
Εξομολογώ δηλαδή έξω το ομολογώ. Όταν φτάσουμε στην εξομολόγηση τότε αποτελούμαστε από δυο άτομα, μετά τέσσερα, οχτώ, δεκαέξι, και αυτό εγώ το συνδέω με την κυτταρική διαίρεση. Δηλαδή τον πυρήνα εκεί που το ωάριο και το σπερματοζωάριο ενώνονται και γίνονται ΕΝΑ. Κοινωνία σημαίνει ότι: το εγώ και το εσύ έχει γίνει ένα, είναι όπως το ωάριο και το σπερματοζωάριο που έχουν ενωθεί και μέσα από αυτή την ένωση δημιουργείται το ΕΝΑ.
Ας μην ξεχνάμε ότι Το Α και το Ω είναι το πρώτο και το τελευταίο γράμμα της λέξης ΑΓΑΠΩ. Κάνεις μας δεν μπορεί να φτάσει στο Ω αν δεν αφήσει χώρο. Πάρα πολλοί συνάνθρωποι μας, δικάζουν ξένες ζωές και αυτό είναι η τέλεια δικαιολογία για να μην αναλύουν την δική τους. Φοβούνται ότι αυτό θα τους απογοητεύσει και κάνουν το δικαστή νιώθοντας έτσι σπουδαίοι. Κάνεις μας όμως δεν μπορεί να μπει σε κίνηση αν δεν έχει χώρο.
Σαμάρια ή Θέατρα Ελέγχου ή Μιάσματα ή Μολυσματικές καταστάσεις.
Όλοι μέσα μας κουβαλάμε την μολυσματική κατάσταση που αποκαλούνται και ΣΑΜΑΡΙΑ ή ΘΕΑΤΡΑ ΕΛΕΓΧΟΥ. Στην ομοιοπαθητική ο Χάννεμαν τα αποκαλεί Μιάσματα, και με αυτό θέλει να μας πει ότι όλα τα ανθρώπινα όντα άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο όλοι τα κουβαλάμε μέσα μας. Όλοι κουβαλάμε και τα τέσσερα σαμάρια ή μιάσματα ή θέατρα ελέγχου ή όπως τα λέω εγώ μολυσματικές καταστάσεις, άλλα κάποιο από αυτά τα τέσσερα, Ένα, κυριαρχεί με μεγαλύτερο ποσοστό μέσα μας. Αυτό, είναι ο λόγος που έχουμε μέσα μας. Ας μην θεωρήσει κάποιος ότι όλες αυτές οι μολύνσεις είναι ψεύτικες διότι αυτό είμαστε στον εσωτερικό μας λόγο και αυτό εκπέμπουμε και προς τα έξω μας. Θα τα αναφέρω περιληπτικά
Πρώτο Σαμάρι. Τσακάλι. Εγώ Τρομοκράτης. Πνεύμα της οργής, θυμός, νευρικό, φιλόνικο, απότομο, απρόσμενο, τρόμου, βίαιο, παρορμητικό. (εδώ σε μεγάλο ποσοστό έχουμε καρδιόπαθειες, εγκεφαλικό).
Δεύτερο Σαμάρι. Λαγός. Εγώ Καημένος, ή Θύμα. Το πνεύμα της θλίψης. Παρακαλώ λυπηθείτε με, θλιμμένο, σκυθρωπό, ανασφαλές, καταθλιπτικό, ανήμπορο, δυστυχισμένο, πικρό, αχάριστο, συμφορά, άμοιρο, ταλαίπωρο, φούσκες εγωισμού. (εδώ σε μεγάλο ποσοστό έχουμε ασθένειες που θεωρούνται αθεράπευτες).
Τρίτο Σαμάρι. Σαλίγκαρος. Εγώ Απόμακρος. Το πνεύμα του κινδύνου. Απών, δεν είμαι εδώ, απουσιάζω, αφανής, δυσπρόσιτος, απλησίαστος, απέχω, αζύγωτος, δεν ζει στο παρόν, αδυνατεί να ακούσει τι του λες. Αυτός ο άνθρωπος σπέρνει μέσα σε αυτούς που τον πλησιάζουν την αποστροφή, θέλεις να απομακρυνθείς από αυτόν. (εδώ σε μεγάλο ποσοστό έχουμε Σκλήρυνση κατά πλάκας).
Τέταρτο Σαμάρι. Οχιά. Εγώ Το πνεύμα της Ανάγκης. Ανακριτής. Εξουσιαστικό, δεν δέχεται την αποτυχία, θανατηφόρος κριτής, συμφεροντολόγος, φιλόκερδος, πλεονεξία, ακόρεστη απληστία, υποκριτής, υπερήφανο, διαχειριστικό, άρχων διδάσκων, δεν παραδέχεται λάθος, σωτήρας, μπορεί να αποκληρώσει το ίδιο του το παιδί. Προτίμα γλάστρα κοντά του παρά λογικό ελεύθερο ον.
(εδώ σε μεγάλο ποσοστό μετά από αποτυχία, όλες οι ασθένειες είναι για αυτόν προσιτές, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τον αιφνίδιο θάνατο).
Μιασματικές καταστάσεις.
ΨΩΡΙΚΟ. ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ (νιώθει πιο έντονα το κάθε αίσθημα) και ΕΛΛΕΙΨΗ (αίσθημα κατωτερότητας, θέλει στήριγμα)
ΣΥΚΟΤΙΚΟ. Τάση για επίδειξη. Παίρνει, αλλά δεν δίνει εύκολα, παρά μόνο από συμφέρον.
ΦΥΜΑΤΙΚΟ. Μια συνεχής τάση, κίνηση προς ένα στόχο, που όταν επιτευχθεί, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, χάνει την αξία του. Είναι ερωτευμένος με το στόχο του.
ΣΥΦΙΛΙΔΙΚΟ. Τάση για καταστροφή. Θέλει να κατακτήσει κάτι που δεν έχει. Αποδιοργανώνεται εύκολα. Ανυπόμονος. Δεν ελπίζει, αυτοκτονεί. Δεν μπορεί να αγαπήσει πέρα από τον εαυτό του.
Κάποτε ήταν δυο καλόγεροι οι οποίοι δεν έπρεπε ούτε καν να κοιτάξουν γυναίκα.
Κάποια μέρα και ενώ περπατούσαν στο δάσος πηγαίνοντας στο μοναστήρι, άκουσαν μια γυναίκα να φωνάζει καλώντας σε βοήθεια. Ο ένας εξ αυτών πλησίασε και είδε μια έγκυο γυναίκα να προσπαθεί να περάσει στην απέναντι όχθη ενός ποταμού. Άλλα δεν μπορούσε να τα καταφέρει διότι το ποτάμι λόγω της νεροποντής της προηγούμενης μέρας ήταν πολύ ορμητικό. Ο ένας καλόγερος αφού πήρε την γυναίκα στους ώμους του και την πέρασε στην απέναντι όχθη, γύρισε και συνέχισαν το δρόμο προς το μοναστήρι.
Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή δεν αντάλλαξαν καμία κουβέντα αναμεταξύ τους. Λίγο πριν φτάσουν στο μοναστήρι ο ένας καλόγερος γύρισε και είπε στον άλλον· μα καλά δεν ντρέπεσαι; Εμείς δεν κάνει ούτε να κοιτάξουμε γυναίκα και εσύ την πήρες αγκαλιά και την πέρασες απέναντι; Ναι σωστά λες, του απάντησε ο άλλος καλόγερος. Εγώ την πήρα αγκαλιά και την πέρασα απέναντι αφήνοντας την στην απέναντι όχθη. Αλήθεια εσύ γιατί την κουβαλάς ακόμη μαζί σου;
Πολλοί αναρωτιούνται: άραγε ο άνθ&rh
Πηγή: www.newsone.gr