Κάποια πράγματα όταν τα συνηθίσεις, δημιουργείται η τάση στον εγκέφαλο να τα ξεχνάει – ή τουλάχιστον, να υποβαθμίζει την σημασία της ύπαρξής τους. Για παράδειγμα, το Safety Car στην Formula 1. Άλλως γνωστό ως «αυτοκίνητο του αλυτάρχη», επιφορτισμένο με την οριοθέτηση του ρυθμού εντός ασφαλών πλαισίων, αλλά με ταχύτητα τέτοια που δεν θα καταστήσει τα ελαστικά των μονοθεσίων «παγωμένα» και τους πιλότους στα πρόθυρα του ύπνου.
Το πόσες ζωές έχει σώσει και πόσα περιστατικά έχει αποτρέψει εν τη γενέσει τους, είναι αδύνατο να υπολογιστούν. Αυτό που είναι εύκολο, ωστόσο, είναι ένα «χρόνια πολλά» από μέρους μας, καθότι 26 χρόνια πριν ένα πολιτικό αυτοκίνητο με αυτοκόλλητα και φάρο μπήκε μπροστά από τα κορυφαία μονοθέσια του πλανήτη, επιβάλλοντας την τάξη. Ήταν στο Grand Prix του Ιντερλάγκος, στην Βραζιλία, το 1993 όταν οι Ukyo Katayama και Aguri Suzuki συγκρούστηκαν στην είσοδο των pits. Ο αλυτάρχης έδωσε εντολή και ένα μπορντό σεντάν ανέλαβε τα ηνία του αγώνα. Σε αντίθεση με τις παντοδύναμες Mercedes-AMG που βλέπουμε τις 2 τελευταίες δεκαετίες, τότε τον ρόλο του «τσοπανόσκυλου» ανέλαβε ένα ταπεινό Fiat Tempra 2.0 i.e 16V, απόδοσης 150 ίππων. Βέβαια δεν μπόρεσε να κάνει πολλά, καθώς οι χαοτικές καιρικές συνθήκες προκαλούσαν την μια σύγκρουση μετά την άλλη, στοιχίζοντας μάλιστα στον Alain Prost την πρωτοπορία – προς τέρψιν του άσπονδου εχθρού και τοπικής θεότητας, του Ayrton Senna.
Αξίζει να αναφερθεί πως το Tempra ήταν το πρώτο επίσημο Safety Car, που συμμετείχε σε όλο το πρωτάθλημα. Το πρώτο αυτοκίνητο αλυτάρχη ήταν η Porsche 914, που χρησιμοποιήθηκε πιλοτικά σε ένα Grand Prix, ενώ η Lamborghini Countach εκτελούσε περισσότερο χρέη «κράχτη» από το ίδιο πόστο στα Grand Prix του Μονακό από το 1981 μέχρι το 1983.