Ζήσε στο… τώρα: Η ευχή που κλείνει πάντα τον γύρο των συγχαρητήριων μετά από κάθε επιτυχία
Από το απολυτήριο του νηπιαγωγείου μέχρι την κατάκτηση της κορυφής του ψηλότερου βουνού.
Τελείωσες το δημοτικό; Και εις ανώτερα!
Τελείωσες την Ιατρική; Και εις ανώτερα!
Πήρες προαγωγή; Και εις ανώτερα!
Έγινες ανώτατο στέλεχος στην εταιρία; Και εις ανώτερα!
Ευχή και κατάρα ταυτόχρονα! Ευχή για να συνεχίσεις να αναπτύσσεσαι, κατάρα γιατί δεν πρέπει τίποτα να σου είναι αρκετό. Είναι ύπουλη, αλλάζει μορφές και βρίσκει τον τρόπο να τρυπώσει σε κάθε περίσταση. Σε κάθε γιορτή ευχόμαστε στους ελεύθερους «άντε και με ένα καλό παιδί», «και του χρόνου διπλός/διπλή».
Τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό…
Σε κάθε γάμο ευχόμαστε «καλούς απογόνους». Στα βαφτίσια του πρώτου παιδιού παροτρύνουμε το ζευγάρι «ε, να βάλει σιγά σιγά μπρος για το επόμενο». Όμως, ακούγοντας το από παιδιά σε κάθε μας βήμα, σε κάθε επιτυχία, εμποτιζόμαστε με την άποψη ότι τίποτα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ποτέ αρκετό.
Το «και εις ανώτερα», λέει «οκ μέχρι εδώ, μπορείς και παραπάνω όμως». Και σίγουρα μπορούμε. Το θέμα είναι αν το θέλουμε. Γιατί έχουμε κάθε δικαίωμα να νιώθουμε πως ό,τι έχουμε κάνει μέχρι εδώ είναι αρκετό. Έχουμε δικαίωμα να νιώθουμε επάρκεια με ότι έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα – χωρίς άγχος για το επόμενο βήμα.
Πόσο αθώα είναι μια ευχή;
Κάποιος μπορεί να πει πως η ευχή είναι αθώα και πως απλά θέλει να δώσει μια ενθάρρυνση στον αποδέκτη. Ναι, όμως τη δίνουμε συνήθως τη στιγμή που κάτι έχει καταφέρει. Πάνω στη φούρια μας να ευχηθούμε για τα επόμενα, παραβλέπουμε τα τωρινά.
Γιατί δεν δίνουμε βαρύτητα και βάση σε αυτό που έχει συμβεί τώρα; Γιατί αφήνουμε να εννοηθεί ότι υπάρχει πάντα κάτι περισσότερο, καλύτερο, υψηλότερο να γίνει; Και αν αυτό που έχει γίνει τώρα είναι αρκετό; Αν σταθούμε στο εδώ και το τώρα και επαινέσουμε την επιτυχία που μόλις έχει συμβεί, τον κόπο που έχει καταβάλει το άτομο αυτό μέχρι τώρα, την προσπάθεια που τώρα απέδωσε καρπούς;
Το μόνο που πραγματικά έχουμε, είναι το «τώρα»
Περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας αναμασώντας το παρελθόν μας και προσδοκώντας το μέλλον. Όμως, το μόνο που πραγματικά έχουμε, είναι το παρόν μας, το τώρα μας. Τώρα που ολοκλήρωσα ένα κύκλο. Τώρα που ανταμείβονται οι κόποι μου. Τώρα που βλέπω πως άξιζε η προσπάθεια μου. Τώρα μπορώ να νιώσω καλά με αυτό που κατάφερα.
Τώρα χτίζω την αυτοεικόνα μου και την αυτοπεποίθηση μου. Τώρα νιώθω περήφανος. Τώρα ήρθε η ώρα να σταθώ για λίγο και να ξεκουραστώ. Τώρα που το «εις ανώτερα» μπορεί να περιμένει.
Επιμέλεια: Δήμητρα Φιλοπούλου, Ψυχοθεραπεύτρια MSc