Ανεκδοτάρα με παντρεμένους: Κυριακάτικο πρωινό στην κουζίνα και η σύζυγος τηγανίζει αυγά. Ο σύζυγος δεν χάνει ευκαιρία και αρχίζει
Ο σύζυγος, αγουροξυπνημένος, ετοιμάζει τον καφέ, πίνει μια γουλιά και μετά πάει και στέκεται ακριβώς δίπλα από την σύζυγο, παρατηρώντας προσεκτικά τα αυγά.
Πίνει άλλη μια γουλιά καφέ… και αρχίζει να φωνάζει πανικόβλητος:
– Πρόσεχε… ΠΡΟΣΕΧΕ! Βάλε κι άλλο βούτυρο! Θεούλη μου!
– Έχεις βάλει πολλά μαζί στο τηγάνι! ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ! Γύρνα τα.
– Γύρνα τα ΤΩΡΑ! Χρειάζονται κι άλλο βούτυρο.
– Μα που θα βρούμε κι άλλο ΒΟΥΤΥΡΟ; Ωραία…
– Μη, ΠΡΟΣΕΧΕ, θα σου ΚΟΛΛΗΣΟΥΝ! Προσεχτικά…
– ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΑ! Σου είπα ΠΡΟΣΕΧΕ! Ποτέ δεν μ’ ακούς εμένα… ΠΟΤΕ!
– Γρήγορα Γύρνα τα ΓΡΗΓΟΡΑ! Είσαι τρελή; Τα έχεις παίξει;
– Μην ξεχάσεις να τα αλατίσεις, όλο το ξεχνάς το αλάτι…
– Βάλε αλάτι, ΑΛΑΤΙ! ΒΑΛΕ ΑΛΑΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ!!!
Η γυναίκα έχει μείνει αποσβολωμένη.
– Τι έπαθες άνθρωπε μου; Τι φωνάζεις μέσα στο αυτί μου;
Ο σύζυγος ξαφνικά ηρεμεί τελείως και απαντάει:
– Ήθελα απλά να σου δείξω πως είναι να σε έχω συνοδηγό όταν οδηγώ!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΕΔΩ
Γύπας σε ανεκδοτάρα: Είναι ένας τυπάκος που δε σταυρώνει γκόμενά με τίποτα. Δεν είναι άσχημος αλλά είναι κακός στο φλερτ και τρώει την μια χυλόπιτα πίσω από την άλλη
Είναι σε ένα μπαρ με τον φίλο του, την πέφτει σε μία κοπέλα και της λέει:
– Θέλεις να έρθεις να πάμε στο ξενοδοχείο απέναντι;
Τον χαστουκίζει εκείνη και φεύγει. Ο φίλος του, του λέει πως γυναίκες θέλουν ρομάντζο και ωραία λόγια και πως πρέπει επειγόντως να πάρει να διαβάσει κανένα Άρλεκιν, γιατί οι γυναίκες αυτά που λένε τα Άρλεκιν θέλουν να ακούνε.
Αγοράζει λοιπόν ένα Άρλεκιν, το ρίχνει στην μελέτη τόσο που το μαθαίνει απ έξω. Πηγαίνει πάλι στο μπαρ γεμάτος αυτοπεποίθηση, βλέπει μια κοπέλα να κάθεται μόνη της, την πλησιάζει και τη ρωτάει πως τη λένε…
– Μαρία, του λέει αυτή.
– Αααα, κάνει αυτός με ενθουσιασμό. Τι ωραίο όνομα!
– Εγώ νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένο, λέει αυτή.
– Μα τι λες, συνεχίζει εκείνος, σπουδαίες γυναίκες είχαν αυτό το όνομα. Μαρία, λέγανε την Παναγία. Μαρία, λέγανε την Κιουρι, που ανακάλυψε το ράδιο. Μαρία λέγανε και την Μαγδαληνή που αγάπησε τόσο ο ίδιος ο Χριστός…
Κολακεύεται η κοπέλα, του χαμογελάει και εκείνος συνεχίζει…
– Σημασία δεν έχουν τα ονόματα απόψε, σημασία έχεις εσύ και τα μάτια σου που λάμπουν σαν διαμάντια στο ημίφως, το δέρμα σου που μοιάζει σαν να είναι φτιαγμένο από πορσελάνη, τα χείλη σου που μοιάζουν τόσο βελούδινα όσο τα πέταλα ενός τριαντάφυλλου… Αυτό που έχει σημασία απόψε, είναι ότι θέλω να σε φιλήσω και θα το κάνω, είπε ο Στιβ.
Πως δημιουργούνται τα ανέκδοτα; Αυτές οι μικρές αυτοτελείς ιστορίες που μας κάνουν να γελάμε, τελικά είναι βγαλμένες μέσα από την ίδια τη ζωή;
Στην Ελλάδα έχουμε ανέκδοτα για Πόντιους, με τον Τοτό, με τον Μπόμπο, με ξανθιές και παντρεμένους. Συνήθως, είναι μικρά και βγάζουν πολύ γέλιο.
Κάποιοι, πραγματικά ευφυείς συνάνθρωποι μας που έχουν μεγάλη δόση χιούμορ, κατασκευάζουν ανέκδοτα μέσα από τη καθημερινότητά μας. Κάποια, είναι σόκιν, δηλαδή ανέκδοτα με ερωτικό περιεχόμενο.
Στην Ελλάδα, έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες βιβλία με ανέκδοτα, μέχρι την έλευση του internet, που μπορεί κάποιος να βρει εκατοντάδες.
Κάθε ειδησεογραφικό portal/site, έχει μια κατηγορία με ανέκδοτα, μιας και έχει διαπιστωθεί ότι διαβάζονται από το κοινό με μεγάλη ευκολία.
Το ανέκδοτο είναι μια σύντομη, αποκαλυπτική αφήγηση ενός μεμονωμένου ατόμου ή ενός περιστατικού.
Περιστασιακά εύθυμα, τα ανέκδοτα διαφέρουν από τα αστεία, επειδή ο πρωταρχικός σκοπός τους δεν είναι απλά να προκαλέσουν γέλιο αλλά να αποκαλύψουν μια γενικότερη αλήθεια, χαρακτηρίζοντας κάποιο άτομο, αποκαλύπτοντας συγκεκριμένες ιδιορρυθμίες ή χαρακτηριστικά, πρόσωπα, τόπους ή πράγματα, μέσα από τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες μιας σύντομης αφήγησης.
Το ανέκδοτο μπορεί να είναι αληθινό ή φανταστικό και η ανέκδοτη απόκλιση είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των λογοτεχνικών έργων. Ακόμη και τα προφορικά ανέκδοτα περιλαμβάνουν τυπικά υπερβολική και δραματική μορφή σχεδιασμένη για να ψυχαγωγήσει τον ακροατή.
Ωστόσο, το ανέκδοτο παρουσιάζεται πάντα ως καταγραφή ενός πραγματικού περιστατικού, που αφορά σε πραγματικά πρόσωπα και συνήθως σε κάποιο αναγνωρίσιμο τόπο. Σύμφωνα με τον Γιούργκεν Χάιν (Jürgen Hein), επιδεικνύουν «έναν ιδιαίτερο ρεαλισμό» και «ιστορική διάσταση».
Η λέξη ανέκδοτο προέρχεται από τον Προκόπιο της Καισάρειας, βιογράφο του Ιουστινιανού Α΄, ο οποίος έγραψε ένα έργο με τίτλο Ἀνέκδοτα, κατά κύριο λόγο μια συλλογή μικρών συμβάντων από την ιδιωτική ζωή της βυζαντινής αυλής.
Σταδιακά, ο όρος «ανέκδοτο» άρχισε να εφαρμόζεται σε κάθε σύντομη ιστορία που χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει ή να απεικονίσει όποιο σημείο επιθυμούσε ο συγγραφέας.
Στο πλαίσιο του χιούμορ ο όρος ανέκδοτο αναφέρεται σε κάθε σύντομη χιουμοριστική ιστορία, χωρίς την ανάγκη πραγματικής ή βιογραφικής προέλευσης.