Ο γιατρός ταξιδεύει 3 φορές το χρόνο σε αυτές τις περιοχές, τα τελευταία 4 χρόνια
Ένας αγροτικός γιατρός διανύει χιλιόμετρα σε δύσβατο έδαφος με γάιδαρο, υπομένοντας το κρύο, τη βροχή, τον άνεμο και την εξάντληση, για να επισκεφθεί πολλές δεκάδες οικογένειες που βρίσκονται διασκορπισμένες στο ψηλότερο βουνό της βόρειας Αργεντινής.
Σύμφωνα με τον Independent, ο Dr. Jorge Fusaro οργανώνει ιατρικές εκδρομές τρεις φορές το χρόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο Cerro Chañi στο Jujuy. Το Chañi θεωρείται ιερό βουνό από τους ιθαγενείς Kolla που ζουν εκεί. Έχει ακραίες θερμοκρασίες, χιονισμένες κορυφές όλο το χρόνο και φιλοξενεί ζώα γεμάτα συμβολισμό, όπως το πούμα και ο κόνδορας.
Ο Fusaro δεν είναι μόνο ο μόνος γιατρός που βλέπουν πολλοί άνθρωποι, αλλά μερικές φορές είναι και ο μόνος ξένος. Οι γιατροί μπορεί να είναι οι μόνοι εκπρόσωποι του κράτους που φτάνουν σε αυτή την ορεινή περιοχή. Δεν υπάρχουν σχολεία, αστυνομία ή ταχυδρομικές υπηρεσίες. Ο Fusaro όχι μόνο περιθάλπει τους κατοίκους και αφήνει αρκετά φάρμακα για τα κιβώτια πρώτων βοηθειών τους, αλλά τους βοηθάει και με τη γραφειοκρατία, χρησιμεύει ως μεταφορέας αλληλογραφίας για την παράδοση σημαντικών εγγράφων σε συγγενείς στην πόλη και οργανώνει εκπαιδευτικά σεμινάρια, μεταξύ άλλων.
«Το να γνωρίζω ότι το ιατρικό μας έργο έδωσε σε αυτές τις κοινότητες μια καλύτερη ζωή γεμίζει την καρδιά μου. Αν δεν πάμε εμείς, κανείς δεν θα πάει», σκέφτεται ο 38χρονος γιατρός. Ανησυχεί ότι οι περικοπές της κυβέρνησης θα καταστήσουν αδύνατα τα μελλοντικά ταξίδια. Έχει ήδη αναγκαστεί να ακυρώσει ένα ταξίδι λόγω έλλειψης χρηματοδότησης.
Για μερικούς ανθρώπους, η άφιξή του είναι η πρώτη φορά που βλέπουν γιατρό. Εκπλήσσονται που συνεχίζει να επιστρέφει.
Η ιστορία μιας οικογένειας
Είναι σχεδόν μεσημέρι, και ο Ήλιος καίει σχεδόν στα 3.600 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στην Ovejería, έναν οικισμό όπου παραμένουν μόνο η 67χρονη Doña Virginia Cari, ο σύζυγός της Eustaquio Balderrama και ο γιος τους Panchito. Μέσα σε μια κουζίνα με αχυρένια στέγη, ο Fusaro κόβει κρεμμύδια και καθαρίζει πατάτες για να βοηθήσει τη Virginia να ετοιμάσει το γεύμα. Τη ρωτά για τις καθημερινές της δουλειές, τα ζώα της, την υγεία του συζύγου της, τον καιρό, τα παιδιά της που ζουν μακριά και τα θεραπευτικά της φυτά.
«Η ιδέα μου για το μοίρασμα είναι ουσιαστική. Αξιοποιούμε στο έπακρο τον σύντομο χρόνο που περνάμε στις κοινότητες και προσπαθούμε να ζήσουμε όπως εκείνοι– αν χρειαστεί να κόψουμε ξύλα ή να περπατήσουμε για ώρες για να φέρουμε νερό, το κάνουμε», λέει. «Με αυτόν τον τρόπο, κατανοούμε τις προσπάθειες και τις ανησυχίες τους, τους πόνους που μπορεί να έχουν στο γόνατο ή τη μέση τους. Αν δεν έχουν κρεβάτι και πρέπει να κοιμηθούμε σε ένα δέρμα προβάτου, το κάνουμε- αν έχουν μόνο σούπα το βράδυ, τρώμε σούπα. Αυτό μας βοηθά να σκεφτούμε ιατρικές λύσεις στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και της καθημερινότητάς τους».
Η Doña Virginia λέει ότι είναι σημαντικό για την ίδια και την οικογένειά της να βλέπουν αυτόν τον αγροτικό γιατρό μερικές φορές το χρόνο.
«Είμαι πολύ χαρούμενη όταν βλέπω τον γιατρό να φτάνει με το μουλάρι του. Φέρνει τα φάρμακα που χρησιμοποιούμε εδώ και μήνες», είπε. «Η δουλειά με τα ζώα είναι δύσκολη- είμαστε γέροι και το σώμα μας πονάει».
