Ψυχό-κοινωνικό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου
Μια χαριτωμένη κυρία, εκτίμησα την ηλικία της γύρω στην τέταρτη δεκαετία, μας πλησίασε ενώ συζητούσαμε με τον παιδιόθεν φίλο μου Ανέστη πίνοντας τον καφέ μας εδώ στο γνωστό «καφέ» του πεζόδρομου της γενέτειράς μας (όνομα δεν λέω για να μη κατηγορηθώ για γκρίζα διαφήμιση). Το ντύσιμό της αναδεικνύει επιμέλεια, όχι όμως σπατάλη ενώ το μακιγιάζ της φανερώνει άτομο με κάποιες συντηρητικές απόψεις για τη ζωή, άτομο που έμαθε να τονίζει αυτό που πρέπει να τονισθεί χωρίς να προκαλεί… Το χαμόγελό έκρυβε μέσα του μια έντονη δόση αμηχανίας για την προσέγγιση που έκανε σε εμένα και τον Ανέστη ενώ καθόταν σε άλλο τραπέζι με τις φίλες της και μαζί μια φευγαλέα δόση αυτοσαρκασμού. Το βλέμμα της ευθύ, συναντήθηκε με το δικό μου και η νέα γυναίκα ζητώντας συγνώμη από τον φίλο μου Ανέστη τοποθετήθηκε…
Εγώ κύριε Πιπερόπουλε, μια και όλοι γνωρίζουμε ότι είσθε ειδικός στις ανθρώπινες σχέσεις, θα σας προβληματίσω, με ένα θέμα που μόλις τώρα συζητούσαμε στην παρέα μας και θα σας το πω στα ίσια διότι δεν μου αρέσουν οι υπεκφυγές, τα υπονοούμενα και οι έμμεσες βολές εάν φυσικά μου το επιτρέψετε…
Φυσικά και θα σας το επιτρέψω εάν δεν έχει πρόβλημα να το ακούσει και ο Ανέστης…
Εάν δεν έχει πρόβλημα η Κυρία δεν έχω ούτε εγώ σαν πατέρας και παππούς είπε ο Ανέστης και έτσι η Κυρία τοποθετήθηκε…
Εγώ κύριε Καθηγητά, το λέω στην παρέα μου και τώρα και σε εσάς: Θα προτιμούσα να είχα παντρευτεί και ας χώριζα…Τουλάχιστον τώρα θα μπορούσα να πω σε συγγενείς και σε φίλους και γνωστούς ότι “… Ναι, παντρεύτηκα, έκανα το κοινωνικό και θρησκευτικό μου καθήκον και δυστυχώς ατύχησα. Πάντως ΔΕΝ είμαι…ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ! Αυτό το τονίζω και το γράφω με κεφαλαία γράμματα!…”
Σας είναι τόσο πικρός αυτός ο όρος; τη ρώτησα…
Αφόρητα πικρός…αποκρίθηκε η νέα γυναίκα, ρίχνοντας μια ματιά στο τραπέζι όπου παρέμεναν, σίγουρα γεμάτες περιέργεια για την έκβαση της πράξης της οι φιλενάδες στην παρέα της…
Και καθώς σε αυτό το άτυπο «κοινωνικό-ψυχολογικό εργαστήρι -καφέ» σε μια, σίγουρα επιπόλαια, αλλά κατά τη γνώμη της χρήσιμη, αναζήτηση δεδομένων στα άδυτα της ψυχής της, στις βασικές δομές προσωπικότητας, του υποσυνείδητου κόσμου της, θυμήθηκα την ειλικρίνεια μιας άλλης νεαρής κυρίας που μου είχε μιλήσει σε φιλική σύναξη σε σπίτι φίλων μου εδώ στην Κατερίνη μόλις πριν μερικές εβδομάδες και ανέφερα το γεγονός στην Κυρία που μου κοινοποίησε τον προβληματισμό της με το δεδομένο ότι παρέμενε «ανύπαντρη, γεροντοκόρη».
H αντίπερα πλευρά της «πίκρας» μιας άλλης γυναίκας που πίστεψε στο θεσμό, πίστεψε στο γάμο και την οικογένεια, που έκανε βίωμά της αυτό που το σύστημα, οι συγγενείς, οι γονείς την παρότρυναν, στην «κατάλληλη» ηλικία, να κάνει και το έκανε, Παντρεύτηκε!…
Βρήκε τον άνθρωπό της, ερωτεύθηκε, τυλίχτηκε στον ονειρεμένο μανδύα της αγάπης, ανέβηκε μαζί του στον Έβδομο ουρανό, και ακουμπώντας την αιωνιότητα έδεσε σε καρπό το αίσθημα, έδωσε ζωή και νόημα στον έρωτα και την αγάπη. Έγινε δυο φορές μητέρα και εγκατάλειψε μάλιστα και την εξέλιξη της καριέρα της γιατί είναι βαρύ το φορτίο, χωρίς ουσιαστική βοήθεια, να πραγματώσεις σε ταυτόχρονη πορεία με επιτυχία τους ρόλους της συζύγου, της νοικοκυράς, της μητέρας και της εργαζόμενης γυναίκας…
Και πήγαιναν όλα καλά μέχρι την ημέρα που αυτός «λοξοδρόμησε» και αναζήτησε την ονειρεμένη ένταση του έρωτα σε μια νέα αγκαλιά όχι μόνο μια φορά αλλά ξανά και ξανά και ξανά, παρά τις συγκρούσεις, τις υποσχέσεις, τα κλάματα της συγνώμης τις ικετεύσεις για «συγχώρεση…»
Βλέπεις όταν ο έρωτας γίνεται καθημερινότητα χρειάζεται να διαθέτει ωριμότητα και βάθος συναισθημάτων ο άνδρας για να σταθεί σωστός σύζυγος, οικογενειάρχης πατέρας. Αυτός, όμως, προτιμούσε να βρίσκεται στον παραμυθένιο Έβδομο ουρανό της έντασης μιας νέας ερωτική περιπέτειας και όχι στην προσγειωμένη πραγματικότητα της ευτυχίας που φέρνει η όμορφη οικογενειακή ζωή…
Τί κρίμα!…
Η νέα γυναίκα που μου άνοιξε, έστω σύντομα, την καρδιά της στο σπίτι των φίλων είχε επιτρέψει ένα καυτό δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό της… Τι κρίμα, είχε πει, και ο πόνος της φαινόταν να έχει συντριπτικό συναισθηματικό μέγεθος…
«Άφησα» μου είπε εκεί στο σπίτι των φίλων μας, «την ελευθερία μου, την καριέρα μου, τα προσωπικά, τα υπαρξιακά μου όνειρα και τώρα άντε τώρα να ζήσω με το στίγμα της…ΖΩΝΤΟΧΗΡΑΣ…»
Γράψτε κύριε Καθηγητά, μου είπε, στο επόμενο πιπεράτο άρθρο σας στο διαδίκτυο αυτή τη λέξη με κεφαλαία γράμματα: ΖΩΝΤΟΧΗΡΑ!.. και συμπλήρωσε ρωτώντας: Υπάρχει κάτι χειρότερο;…
Γεροντοκόρη ή Ζωντοχήρα;
Εξαντλούνται, άραγε όλα σε αυτό και μόνο το πικρό δίλημμα, γεροντοκόρη ή ζωντοχήρα;
Να είναι άραγε στην εικόνα της καθημερινότητάς μας, των συναισθηματικών μας αναγκών και της πραγμάτωσης της έννοιας της ευτυχίας και της συναισθηματικής ολοκλήρωσης αυτά μόνο τα δύο πρόσωπα της πίκρας;
Η μήπως, ρώτησα την ανύπαντρη Κυρία, όπως είχα ρωτήσει και την διαζευγμένη κυρία εκεί στη σύναξη στο φιλικό μας σπίτι, θα έπρεπε να δούμε και ένα τρίτο «πρόσωπο» πίκρας;
Το πρόσωπο που εκφράζει τα άτομα που δέχθηκαν, πίστεψαν και παραμένουν πιστά στο θεσμό αλλά ο γάμος τους είναι ένας αργός ψυχό-κοινωνικός θάνατος σε καθημερινή βάση;
Με ευχαρίστησε φεύγοντας για να επιστρέψει στην παρέα της η νεαρή Κυρία…
Και κουνώντας το κεφάλι του ο Ανέστης «μου τράβηξε λίγο το αυτί» θυμίζοντάς μου ότι από την εποχή που ήμασταν μαθητούδια εδώ στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης και αργότερα στο τότε μοναδικό Γυμνάσιο Αρρένων Κατερίνης αλλά και στη γειτονιά μας φίλε Γιώργο οι απαντήσεις σου άνοιγαν το δρόμο για νέες ερωτήσεις, νέους προβληματισμούς και όπως διαπιστώνω περάσαμε τα ογδόντα μας και ΔΕΝ άλλαξες…
Ανέστη φίλε μου, όπως θυμάσαι και θυμάμαι, το θέμα «γάμος» και δημιουργία οικογένειας ήταν πάντα πολυπαραγοντική υπόθεση όπου συχνά τον έρωτα τον νικούσε η «προίκα» και τις διάφορες σκοπιμότητες και αντιδικίες ανάμεσα στα εκατέρωθεν «πεθερικά» ις κάλυπταν οι δικαιολογίες διαφοράς κοινωνικών τάξεων, μόρφωσης, η λειτουργία του θεσμού του «προξενιού».
Σήμερα, Ανέστη φίλε μου είναι πλέον καθημερινότητα τα διαζύγια ακόμα και ανάμεσα σε ζευγάρια που δεν έχουν καν συμπληρώσει δύο χρόνια συζυγικής ζωής, είναι αμέτρητες οι αποκαλούμενες μονογονεϊκές οικογένειες, αδυνατούν για λόγους οικονομικούς κυρίως να δοκιμάσουν την ένωση με γάμο οι νέοι και οι νέες μας και παραμένουν κάτοικοι της πατρικής εστίας…
Αποχωρήσαμε από το «καφέ» χωρίς να προσδιορίσουμε τον χρόνο της επόμενης συνάντησής μας…