Η κίνηση που θα βάλει τέλος στις φιλοδοξίες του Ερντογάν , τις τουρκικές προκλήσεις και θα τερματίσει και το τελευταίο ίχνος της βρετανικής παρουσίας στην Κύπρο.
Με ένα άρθρο του στον ιστότοπο nationalinterest.com ο γνωστός αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν, πέταξε μια γεωπολιτική βόμβα που ίσως θα πρέπει να εξετασθεί επιμελώς από την ελληνική πλευρά. Σε αυτή ζητά την πλήρη αποαποικιοποίηση της Κύπρου και την επιστροφή των Βρετανικών βάσεων στο νησί, με δεδομένη την ένδεια της Μ. Βρετανίας και τους κινδύνους στην περιοχή. Προτείνει ως διάδοχο δε σχήμα την «ενοικίαση» μέρους των βάσεων αυτών από τις ΗΠΑ.
Χωρίς να γνωρίζει κανείς εάν αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο είναι οι «κακές σχέσεις» μεταξύ του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και του Άγγλου Πρωθυπουργού Κιρ Στάρμερ – αφού ο τελευταίος έστειλε ομάδα ειδικών να βοηθήσουν την Κάμαλα Χάρις – ο Αμερικανός αναλυτής, προτείνει επί της ουσίας η Μεγάλη Βρετανία να επιστρέψει τις βάσεις της στην Κύπρο στην Κυπριακή Δημοκρατία και αυτή με την σειρά της να τις νοικιάσει – διατηρώντας φυσικά την κυριαρχία επί αυτών – στις ΗΠΑ.
Το εύρος των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο.
By CIA, Hoshie – CIA World Factbook
Χρησιμοποιώντας ως αφετηρία της σκέψης του, την επιστροφή των Βάσεων του Ηνωμένου Βασιλείου στον Άγιο Μαυρίκιο, φέτος τον Σεπτέμβρη, ο γνωστός αναλυτής σημειώνει:
Εάν (η Αγγλία) δεν είναι σε θέση να σταθεί απέναντι στον Μαυρίκιο για την υπεράσπιση των συμφερόντων του Ηνωμένου Βασιλείου, πώς θα σταθεί απέναντι σε πιο ισχυρές προκλήσεις, όπως αυτή που θέτει η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο;
Η αδυναμία της Αγγλίας
Και σημειώνει σχετικά με την «ένδεια» των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων: «Ενώ το Βασιλικό Ναυτικό δρομολόγησε το HMS Queen Elizabeth II, ένα αεροπλανοφόρο αξίας 3,5 δισεκατομμυρίων λιρών, πριν από μια δεκαετία, και ένα αδελφό πλοίο, το HMS Prince of Wales, πριν από σχεδόν επτά χρόνια, το Βασιλικό Ναυτικό δυσκολεύεται οικονομικά σήμερα να λειτουργήσει και τα δύο πλοία και μπορεί ακόμη και να πουλήσει το τελευταίο. Το Βασιλικό Ναυτικό όχι μόνο δυσκολεύεται να προβάλει ισχύ σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά είναι ένα κέλυφος αυτού που ήταν μόλις πριν από μερικές δεκαετίες».
Δεν μένει εκεί, αλλά σημειώνει πώς «Μετά την ανεξαρτησία της Μάλτας και της Κύπρου και ακόμη και με τη συνεχή κατοχή του Γιβραλτάρ, το Βρετανικό Ναυτικό δεν εγγυάται πλέον την ασφάλεια στην περιοχή με τον τρόπο που το έκανε κάποτε τόσο με τη μόνιμη παρουσία όσο και με τις συχνές επισκέψεις σε λιμάνια. Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο μπορούσε επί μακρόν να χρησιμοποιήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση για να ενισχύσει τη δύναμή του διπλωματικά, αν όχι πάντα στρατιωτικά, το Brexit διέλυσε αυτή τη δυναμική».
Ώσπου φτάνει στο σημείο κλειδί: «Σήμερα, η βρετανική κατοχή των Περιοχών Κυρίαρχων Βάσεων είναι περισσότερο ένα μνημείο της επιρροής του παρελθόντος παρά ένας αποτελεσματικός μηχανισμός προβολής ισχύος ή προστασίας της Ανατολικής Μεσογείου».
Όπως ο υποστηρίζει ο Μάικλ Ρούμπιν, «καθώς ο Στάρμερ έχει ήδη δημιουργήσει το προηγούμενο της υποχώρησης της Βρετανίας, ίσως ήρθε η ώρα να αναγνωρίσει ότι ο βρετανικός στρατός δεν θα επιδιώκει πλέον την προβολή ισχύος “ανατολικά του Γιβραλτάρ”.
Οι κίνδυνοι στην περιοχή
Σημειώνει όμως εμφατικό, ότι αυτή η αποχώρηση «δεν θα πρέπει να σημαίνει κενό ασφαλείας. Οι απειλές όχι μόνο από μια αλυτρωτική Τουρκία, αλλά και από τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και μια αναγεννημένη Ρωσία που χρησιμοποιεί το λιμάνι της στην Συρία επαναφέρει την περιοχή στους κινδύνους της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Με άλλα λόγια, η περιοχή επιχειρήσεων του έκτου στόλου δεν είναι πλέον απλώς κάτι από το οποίο περνάει το αμερικανικό ναυτικό στο δρόμο του προς τα «καυτά σημεία« του πέμπτου στόλου στην Ερυθρά Θάλασσα ή τον Περσικό Κόλπο, αλλά μάλλον μια αμφισβητούμενη περιοχή από μόνη της».
Όπως σημειώνει «για να συνοδεύσει την αποχώρησή τους, το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε να παραδώσει τον έλεγχο των κυπριακών βάσεών του στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ακριβώς έκανε με το Μπαχρέιν. Η αμερικανική παρουσία στο Μπαχρέιν λειτουργεί υπό την κυριαρχία του Μπαχρέιν».
Προτείνει μάλιστα και μια λύση, η οποία μάλλον συμφέρουσα ακούγεται για την ελληνική πλευρά. Όπως σημειώνει: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να μισθώσουν τις βάσεις από την Κύπρο, αλλά να επιστρέψουν την πλήρη κυριαρχία στο νησί. Ομοίως, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να επιστρέψουν πλήρως στην Κύπρο τις περιοχές που δεν χρησιμοποιούνται ενεργά στρατιωτικά».
Στενές σχέσεις Κύπρου – ΗΠΑ
Ο Μάικλ Ρούμπιν, «κλείνει» το σκεπτικό του, αναφερόμενος στο πώς αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να ενδυναμώσει τις σχέσεις Κύπρου – Ηνωμένων Πολιτειών.
Όπως τονίζει: «η μίσθωση του Ακρωτηρίου και της Δεκέλειας από τις ΗΠΑ θα μπορούσε να εδραιώσει περαιτέρω τους αμερικανο-κυπριακούς δεσμούς που ανέδειξε η επίσκεψη του Προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη στον Λευκό Οίκο στις 30 Οκτωβρίου 2024. Ακριβώς όπως στο Μπαχρέιν και στον κόλπο της Σούδας στην Ελλάδα, οι αμερικανικές δυνάμεις που σταθμεύουν στην Κύπρο θα μπορούσαν να ζήσουν μέσα και πάνω στην αγορά, δημιουργώντας μια συμβιωτική οικονομική σχέση μεταξύ των Αμερικανών στρατιωτών, ναυτικών και αεροπόρων και της χώρας που τους φιλοξενεί. Θα ήταν χρήμα που θα ξοδευόταν καλά, καθώς η εταιρική σχέση μεταξύ της Κύπρου και των Ηνωμένων Πολιτειών φαίνεται ότι προορίζεται να αναπτυχθεί και να επεκταθεί.
Τελικά, η αποαποικιοποίηση της Κύπρου με τη μίσθωση από τις Ηνωμένες Πολιτείες μιας υπολειμματικής περιοχής βρετανικής βάσης θα μπορούσε επίσης να χρησιμεύσει ως μοντέλο για την πλήρη απαλλαγή της Κύπρου από την αποικιακή κληρονομιά της.
Ρουά – Μάτ κατά του Ερντογάν
Ο δε επίλογος του Μάικλ Ρούμπιν αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο γιατί η ελληνική πλευρά ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί πολύ σοβαρά μια τέτοια πρόταση, ειδικά με δεδομένο τον ιστορικό ρόλο των Άγγλων στην Μεγαλόνησο:
Σήμερα, η κατοχή από την Τουρκία του μισού βόρειου τμήματος του νησιού εξακολουθεί να υφίσταται εδώ και πενήντα χρόνια. Παρά τις φιλοδοξίες του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η διεθνής κοινότητα δεν θα επισημοποιήσει ποτέ την αρπαγή γης της Τουρκίας στην Κύπρο. Τελικά, η ανάληψη των αμερικανικών μισθώσεων για τις βάσεις που έχει τώρα η Τουρκία στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο θα μπορούσε να σπάσει το διπλωματικό αδιέξοδο, αν όχι υπό τον Ερντογάν, τότε υπό τον διάδοχό του… Είναι καιρός η Μεγάλη Βρετανία να τερματίσει πλήρως την αποικιακή της παρουσία στην Κύπρο.